Ο Μπάμπης Μπίζας είναι ταξιδιωτικός συγγραφέας και αρθρογράφος, διοργανωτής ταξιδιών και μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρίας.
Τον έχουν αποκαλέσει “Ιπτάμενο Ολλανδό” «Ράμπο των Ταξιδιών», “Γκουρού των Ξεναγών” “Ελληνα Φιλέα Φόγκ”,
ενώ το NATIONAL GEOGRAPHIC TRAVELER τον χαρακτήρισε τον «πιο ταξιδεμένο άνθρωπο του κόσμου»
Άτυπος πρεσβευτής της πατρίδας μας σε περιοχές του πλανήτη που δεν έχει πατήσει ακόμη συμβατικός ταξιδιώτης . Ύψωσε την Ελληνική σημαία στο Βόρειο Πόλο το 1995 και 20 χρόνια αργότερα και στο Νότιο Πόλο. Το 2004 επισκέφθηκε και τις τότε 192 χώρες του πλανήτη, και μία ακόμα το 2011 όταν προστέθηκε το Νότιο Σουδάν .
Για πολλά χρόνια εργάστηκε σαν αρχηγός ελληνικών τουριστικών γκρουπ στο MANOS TRAVEL και αργότερα σαν Διευθυντής προγραμματισμού ταξιδιών στα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία της Ελλάδας. Το επάγγελμα του τον έφερε σταδιακά σε όλες τις χώρες του κόσμου, στις πολυάριθμες αυτόνομες περιοχές και υπερπόντιες κτήσεις και μάλιστα για παραπάνω από μία φορά. Ταξιδεύει πάνω από 300 μέρες το χρόνο ανακαλύπτοντας νέες γωνιές στις χώρες που είχε επισκεφθεί στο παρελθόν. Κατά κοινή παραδοχή γνωρίζει τον κόσμο καλλίτερα από κάθε άλλο άνθρωπο στον πλανήτη. Αυτό τον ενθάρρυνε να γράψει τον “Γεωγραφικό Οδηγό” για να ξεκαθαρίσει το πιο κοινό ερώτημα: Πόσες χώρες υπάρχουν στον κόσμο;
Άρχισα να κρυώνω. Η υγρασία της Ιρανικής ερήμου είχε πιρουνιάσει τον υπνόσακο. Χουχούλιασα δυνατά τα χέρια μου. Σηκώθηκα τεντώνοντας δύο-τρεις φορές τα χέρια μου να ξεμουδιάσω. Δίπλα μου κυλούσε ήσυχα το ρυάκι που με συντρόφευε στην απέραντη ερημιά. Ένιψα το πρόσωπό μου με τις χούφτες να ξεζαλιστώ. Ανανεωμένος από τον ύπνο στην ύπαιθρο, ταξινόμησα με ησυχία τις σκέψεις μου για τις επόμενες ενέργειές μου.
Ήμουν έτοιμος πια να συνεχίσω το δρόμο μου. Στη νωπή από τη δροσιά άσφαλτο δεν κινούνταν κανείς.
Το τελωνείο του Αφγανιστάν βρίσκεται 5 χιλιόμετρα πιο κάτω, στο χωριό Ισλάμ Καλά. Το καινούργιο κτίριο χτίζεται κοντά στο ιρανικό τελωνείο, με ρυθμό απελπισίας. Περπατάω κάμποσο κάτω από τον ήλιο που άρχισε να φλογίζεται και να φλογίζει την έρημο. Κουράζομαι γρήγορα. Δεν φαίνεται να υπάρχει μέσον που να πηγαίνει στο Ισλάμ Καλά. Κάμποσοι Αφγανοί με τα mini bus περιμένουν να μαζευτούν οι ξένοι για να κάνουν δρομολόγιο. Φαρδιά ρούχα, γενειάδες και ογκώδη τουρμπάνια, τυλιγμένα γραφικά γύρω από το κεφάλι. Μάτια μεγάλα, άδολα, με παιδικό ύφος σε κοιτάζουν εξεταστικά.
Ο θόρυβος της μηχανής μ’ έκανε να στραφώ πίσω. Ένας πολύχρωμος… κήπος ερχόταν προς το μέρος μου. Τα αφγανικά φορτηγά είναι θαυμάσια, κινητά έργα τέχνης. Με δυσκολία το σακίδιο πέρασε απ’το στενό άνοιγμα της πλουμισμένης πόρτας. Το έσπρωξα με δύναμη και το ακολούθησα. Η μορφή με κοίταξε για λίγο με κάποια έκπληξη και χωρίς να μιλήσω άφησε ελεύθερο “τον κήπο” να ξεκινήσει μουγκρίζοντας στην άσφαλτο. Τον κοίταξα καλύτερα. Μεγάλο τουρμπάνι τυλιγμένο με τρόπο αφήνοντας την άκρη του να κρέμεται πίσω.
Ηλιοκαμένο πρόσωπο με ρυτίδες. Δύο μεγάλα μάτια κάτω απ’ τα δασιά φρύδια κοίταζαν μπροστά, μόνο μπροστά. Η πλούσια γκριζαρισμένη γενειάδα έδινε ιερή μεγαλοπρέπεια σ’ αυτόν το σκληροτράχηλο, ορεσίβιο κάτοικο του Ινδικού Καυκάσου. Μια πουκαμίσα καλά κουμπωμένη φανέρωνε τη λεβεντιά του που την επιβεβαίωσαν τα τραχιά μεγάλα χέρια του που έσφιγγαν με αποφασιστικότητα το τιμόνι.
Τα λίγα χαμόσπιτα έδειξαν ότι φτάσαμε. Το φτωχικό κτίριο δίπλα παίζει ρόλο τελωνείου. Ένας νεαρός ίσα με 22 χρονών είναι ο διευθυντής. Σίγουρα τελείωσε γυμνάσιο για να τον έχουν εδώ. Ο βοηθός του, ένα παιδάκι 16 χρονών, ξυπόλυτο με κουρεμένα σύρριζα τα μαλλιά του, αναλαμβάνει να κάνει τον έλεγχο αποσκευών. Πιέζει δύο-τρεις φορές το σακίδιο απ’ έξω και τελειώσαμε! Μετά παίρνει το διαβατήριο μου και το κοιτάζει σχολαστικά κρατώντας το… ανάποδα.
-“ΟΚ”, μου λέει σοβαρά και μου δείχνει την πόρτα του γραφείου που γίνεται η καταγραφή των στοιχείων. Παίρνω το διαβατήριο. Δυο ολόκληρες σελίδες έπιασαν οι σφραγίδες επάνω του.
Στο τέλος του δρόμου μια υποτυπώδης αλυσίδα σαν αυτές που φυλάγονται οι ορεινές σιδηροδρομικές διαβάσεις όριζε το χώρο τράνζιτ του τελωνείου. Ο φρουρός με την γκρίζα άκομψη στολή του μου ζητά την κάρτα εμβολίων. Του δείχνω… την ελληνική φοιτητική ταυτότητα και ικανοποιημένος μου κάνει τόπο να περάσω.
Ο ένας και μοναδικός δρόμος του συνοικισμού του Ισλάμ Καλά είναι γεμάτος κόσμο. Ξένους που πηγαινοέρχονται και ντόπιους που δείχνουν την πραμάτεια τους.
Στη δεξιά πλευρά, μια σειρά από μαγαζάκια σερβίρουν φαγητά και τσάι. Κάθεσαι σταυροπόδι πάνω σε μια εξέδρα που είναι στημένη απ’έξω. Τα κλαδιά από πάνω σε προφυλάσσουν από τον ήλιο και τη ζέστη. Ένα τεράστιο πιάτο πιλάφι, συνοδευόμενο από μικρά κομμάτια ψημένο κρέας. Πιρούνια δεν υπάρχουν αν δεν ζητήσεις ο ίδιος. Με τα δάκτυλα κάνεις το ρύζι σβόλους και το φέρνεις στο στόμα. Κάμποσα μάτια με κοιτάζουν καθώς προσπαθώ να φάω. Δύο-δυο, τρεις-τρεις, μαζεύτηκαν γύρω, χαμογελαστά πρόσωπα με τα τουρμπάνια και τις χρωματιστές φορεσιές τους. Κοίταζαν περιμένοντας να τους μιλήσω, να αλλάξουμε φιλικές κουβέντες. Ο Ουζμπέκος με τα λοξά μάτια, ο Κιργίζιος με τη γαμψή μύτη, ο Τατζίκος με το στρογγυλό πρόσωπο και ο Τουρκμένιος με τα σμιχτά φρύδια. Άνθρωποι φτωχοί, χαρούμενοι, απλοί, παρουσίες αγνές σ’ ένα όμορφο τόπο. Το τσάι ήρθε για όλους μας. Λίγα νοήματα, λίγα αγγλικά, λίγα περσικά που μοιάζουν με τα αφγανικά και μια φορά ακόμα οι άνθρωποι κατάφεραν να επικοινωνήσουν και ας τους χωρίζουν η απόσταση, η θρησκεία, η γλώσσα. Η χαρούμενη παρέα φωτογραφήθηκε μαζί. Τα μεγάλα μάτια, το ρυτιδωμένο πρόσωπο, η γαμψή μύτη, κόλλησαν για πάντα στο χαρτί. Ζεστή ανάμνηση, από ζεστούς ανθρώπους.
Η Χεράτ βρίσκεται κάπου 70 χλμ. Ανατολικότερα. Τα minibus περνούν φορτωμένα κόσμο και αποσκευές. Με ένα δολάριο παίρνεις 44 αφγανί. Με 50 αφγανί πας στη Χεράτ. Το 12θέσιο minibus σταματά για να με πάρει. Η συνέχεια του ταξιδιού με βρίσκει παρέα με άλλους έξι νέους επιβάτες …καθισμένο στη σκεπή του λεωφορείου, μαζί με τις αποσκευές. Όσο αυτοί κάθονται άνετα, τόσο εγώ τρέμω μην βρεθώ στο δρόμο έτσι όπως τρέχουμε.
Αρχαιολογική ζώνη Αλεξάνδρειας
Την έρημο διαδέχεται σιγά-σιγά πράσινη πεδιάδα με πολλά δένδρα και άφθονα νερά. Στο μέσον είναι χτισμένη η Χεράτ, η Αλεξάνδρεια των Αρείων.
– Πού θα μείνεις, ρωτά ο Μωχάμετ ο Ιρανός που πάει στην Ινδία για σπουδές.
– Δεν ξέρω, πρώτη φορά έρχομαι εδώ.
Μ’ ένα δολάριο ο καθένας μένουμε μαζί στο φτωχικό αλλά καθαρό ξενοδοχείο της πλατείας. Η ζωντάνια της Χεράτ με εντυπωσιάζει. Κάθε δρόμος και παζάρι. Αυθεντικά κομμάτια, χαλιά, υφαντά, υφάσματα, μινιατούρες και αντίκες.
-Πόσο κάνει η πουκαμίσα, ρωτάω τον λιλιπούτειο πωλητή.
-Πόσο δίνετε μίστερ;
«Ας πω ένα μικρό νούμερο μη μου πει πρώτος κάτι μεγάλο, ώστε να βγάλουμε τη μέση».
-Διακόσια αφγανί, λέω εγώ με ύφος πετυχημένου διαπραγματευτή.
Γουρλώνει τα μάτια ο πιτσιρίκος.
-Μήπως μπορείτε να δώσετε πεντακόσια; Ρωτάει δειλά.
-Όχι, όχι! Επιμένω διακόσια.
-Καλά μίστερ, ορίστε το πουκάμισο για 200 αφγανί.
Φεύγω καμαρωτός φορώντας το λεπτό πουκάμισο με το κέντημα στα δεξιά. Ο μικρός με κοιτάζει έκπληκτος καθώς προχωρώ.
«Δεν είναι στα καλά τους οι Ευρωπαίοι» θα’πε. «Τι τον έπιασε τούτον και έδωσε 200 αφγανί για ένα πουκάμισο που πουλιέται παντού με 30».
Τα βήματά μου με έφεραν κάτω από το κάστρο, την ακρόπολη της Χεράτ. Χτισμένη από τη γνώριμη λάσπη ψηλά στο βράχο, στη μέση της πεδιάδας.
Από κάτω το αυλάκι με τα βρώμικα νερά κυλάει με θόρυβο. Στο χωματένιο δρόμο τα μαγαζιά πουλάνε δίσκους και πειρατικές κασέτες με παραδοσιακή μουσική απ’ το ορεινό Αφγανιστάν. Πιο κάτω, δεκάδες αργυροχοΐα έχουν στις βιτρίνες τους κρεμασμένα, θαυμάσια κοσμήματα καλοδουλεμένα από χέρια ανατολίτη μάστορα.
Ήθελα να πάω στην Καμπούλ, διασχίζοντας την οροσειρά του Ινδοκούς. Προτιμούσα να αποφύγω την “Έρημο του Θανάτου” που περιβάλλει τον ορεινό όγκο και καλύπτει όλο το υπόλοιπο Αφγανιστάν. Αλλά το εισιτήριο πάνω απ τα βουνά ήταν πανάκριβο. Έτσι πήγα να βγάλω εισιτήριο με το λεωφορείο.
Τα χωριά του Ινδοκούς
Από την Χεράτ η Καμπούλ απέχει 1.160 χλμ. Το πολυτελέστατο πούλμαν κάνει πάνω από 14 ώρες τη διαδρομή μέσω Κανταχάρ.
– Εισιτήριο για Καμπούλ παρακαλώ γι αύριο το μεσημέρι στις 2.
Δεν μετάνιωσα για την απόφασή μου. Μόνο για ένα πράγμα θα μετάνιωνα. Για την ώρα που διάλεξα να φύγω…
Στο γραφείο που ανέλαβε τη μεταφορά μας στην Καμπούλ, έφτασα πριν τις 2 το μεσημέρι. Ο χώρος ήταν γεμάτος Αφγανούς που περίμεναν τον οδηγό. Το πολυτελές γερμανικό πούλμαν πυρακτωνόταν από τη μεσημεριάτικη λαύρα, που σε έπνιγε στο λαιμό, έτσι όπως στεκόταν στην άκρη του δρόμου.
Ανάμεσα στο πλήθος διέκρινα τρεις ευρωπαίους. Ένα νεαρό ζευγάρι και ένα μουσάτο τύπο με γυαλιά που πίσω τους έπαιζαν δύο πονηρά μάτια.
– Με λένε Πίτερ και είμαι από την Αμερική. Είμαι καθηγητής κοινωνιολογίας, άκουσα να μου συστήνεται. Η φωνή του ταίριαζε στα μάτια του.
– Είμαι Ελληνας. Σπουδάζω στην Αθήνα, κατοικώ στη Θεσσαλονίκη.
– Ω, ρήηηλυ; Και εγώ ζω στην Αθήνα αυτό τον καιρό.
Φόρτωσα τα πράγματά μου και ανέβηκα στο πούλμαν. Κόντεψα να πέσω κάτω. Ένα κύμα καυτού αέρα μπήκε στα πνευμόνια μου. Τα παράθυρα ήταν βιδωτά. Ο κλιματισμός δεν δούλευε ακόμα. Η λαμαρίνα ζεματούσε. Αέρας δεν έμπαινε από πουθενά. Ο ήλιος της ερήμου το έκαιγε ανελέητα όπως ανελέητα έψηνε τους ανθρώπους με 50 βαθμούς θερμοκρασίας. Κάθισα στο κάθισμα σαν μολύβι. Η γλώσσα μου πετάχτηκε έξω καθώς προσπαθούσα να αναπνεύσω. Ο Αφγανός δίπλα μου αμίλητος προσπαθούσε να σκουπίσει τον ιδρώτα που έτρεψε ποτάμι στο κορμί. Τα μάτια μου θόλωσαν, το κεφάλι βούιζε, το μυαλό μου έπαψε να δουλεύει. Έμεινα στο κάθισμα με το κεφάλι τεντωμένο προς τα πίσω, το στόμα ανοιχτό. Είχα χάσει τελείως τις αισθήσεις μου…
Το δροσερό αεράκι που με χτύπησε στο πρόσωπο με έκανε να ξυπνήσω. Ένιωθα ακόμη βαριά την ανάσα μου σαν να βρισκόμουν σε λήθαργο. Τα μάτια μου άνοιξαν σιγά-σιγά χωρίς να βλέπουν πουθενά. Συνήθισα την ατμόσφαιρα και ανακάθισα στη θέση μου. Το πούλμαν έτρεχε πάνω στον τσιμεντένιο δρόμο προς τα νότια. Θα περνούσε από το Κάνταχαρ και σε 16 ώρες συνολικά θα ήμασταν στην Καμπούλ.
Το δροσερό περιβάλλον με αναζωογόνησε. Πρέπει να είχα μείνει πάνω από 2 ώρες αναίσθητος. Ήδη βρισκόμαστε μακριά από τη Χεράτ καταμεσής στην “Έρημο του Θανάτου”. Έγειρε ο ήλιος με το κύλισμα της μέρας και φίλησε τρυφερά την έρημο. Εκείνη κοκκίνισε από ντροπή αλλά του ανταπόδωσε το ζεστό φιλί. Έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι για κάμποσο.
Οι ρόδες στρίγκλισαν καθώς το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα. Άδειασε το λεωφορείο. Το πλήθος όρμησε αθόρυβα στην απέραντη έκταση της ερήμου. Σάστισα. Το ίδιο ο Πίτερ, το ίδιο και το ζευγάρι. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας αμήχανα, βουβοί. Στρέψαμε τα μάτια μας προς την έρημο. Μαύρες φιγούρες μέσα στο χρυσό δίσκο στέκονταν ευλαβικά, γονατισμένες στα μικρά χαλάκια της προσευχής κοιτάζοντας τις ερωτοτροπίες του ήλιου με την αγαπημένη του.
Υψώθηκαν τα χέρια πρώτα στον ουρανό, μετά στον ήλιο και το βλέμμα στράφηκε κάπου εκεί προς την ιερή πόλη με την Κάαμπα. Σφίχτηκαν τα δάχτυλα, λύγισαν τα γόνατα και τα πέτρινα μέτωπα χτύπησαν με δύναμη την καυτή άμμο. Οι ανυπότακτοι υποτάχτηκαν. Ο Θεός τους το ζητούσε. Έμειναν έτσι για λίγο σε μια τελευταία επικοινωνία με τον Προφήτη. Μείναμε και εμείς αποσβολωμένοι κοιτάζοντας τις καθαγιασμένες μορφές που τελείωναν ένας-ένας, δύο-δύο την προσευχή τους και επέστρεφαν ικανοποιημένοι στις θέσεις τους. Κύλισε ξανά το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο και μαζί κύλησε η νύχτα αγκαλιάζοντας με τη δροσιά της τους ανθρώπους και την ερημιά. Οι τέσσερις ξένοι φτιάξαμε μια παρέα μόνοι μας. Ψιλοκουβεντιάζαμε για τα σχέδια του ταξιδιού μας. Το ζευγάρι ήταν από τη Νέα Ζηλανδία. Ο Καρλ και η Αννέτ είχαν παντρευτεί πριν από ένα χρόνο. Είχαν επισκεφθεί τη Μέση Ανατολή και μετά την Καμπούλ στο Ουέλινγκτον.
Το αποφασίσαμε. Θα μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο που θα βρίσκαμε. Το ζευγάρι μαζί και εγώ παρέα με τον Πίτερ. Το ταξί που σταματήσαμε θα μας πήγαινε σε κάποιο ξενοδοχείο που σύχναζαν νεαροί Ευρωπαίοι. Ο Πίτερ ανέλαβε τα παζαρέματα.
– Εξι αφγανί μίστερ! Του λέει ο αγουροξυπνημένος ταξιτζής που με το παραμικρό ξεσπούσε σε κάτι περίεργα γέλια. Ο Πίτερ μας έκλεισε το μάτι.
– «Ω, ρήηηλυ;» Οκέι, σιξ αφγανί.
Στο ταξί η μυρουδιά του χασίς έφτανε στα ρουθούνια μας. Ο ζαλισμένος σοφέρ έτρεχε με μανία στους άδειους πρωινούς δρόμους. Κοιταζόμαστε και δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να φοβηθούμε. Ο Αφγανός ρίχνει ματιές στην Αννέτ.
– «Ντου γιου λαβ μη;» την ρωτά ξαφνικά , και το αυτοκίνητο πάει ολοταχώς προς ένα δένδρο.
Η Αννέτ τον κοιτάζει σοβαρή.
– «Νόου!» του λέει ήσυχα.
Οι ρόδες στρίγκλισαν.
– Αν δεν μ’αγαπάς δεν σας πάω πουθενά. Μ’αγαπάς;
Μας κοιτάζει ανήσυχη. Πρέπει να επέμβω.
– Αννέτ κορίτσι μου, πες του ότι τον αγαπάς, δεν χάνεις τίποτε. Ο άνθρωπος για χάρη σου μας πάει μ’ένα τάληρο τόσο δρόμο.
– Οκέι! Αι λαβ γιου.
Χαρούμενο γέλιο βγήκε από το στόμα του οδηγού και το αυτοκίνητο όρμησε σαν σίφουνας στους δενδροφυτευμένους δρόμους της συνοικίας. Το χαμηλό ξενοδοχείο φαινόταν ήσυχο. Ο Καρλ κατέβηκε να μάθει αν υπήρχαν δωμάτια. Προχώρησε ανήμπορος στο πλακόστρωτο της αυλής.
– Ντου γιου λαβ μη; Ακούγεται η φωνή γεμάτη παράπονο.
– Ω γιές, άι ντου.
Το γέλιο ενός τρελού αντήχησε ξανα. Ο Καρλ μας έκανε νόημα. Όλα εντάξει. Ο Πίτερ βγάζει έξι αφγανί για τον οδηγό.
– Ω νόου, 100 αφγανί ο ένας.
Ο Πίτερ δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Στην κατάσταση που είναι ο σοφέρ, θα μας ζητήσει όσα θέλει.
– Τέλος πάντων. Αν όχι έξι αφγανί όλοι μαζί, τότε έξι αφγανί ο καθένας. Αν δεν θέλεις, το κορίτσι δεν θα σ’αγαπάει.
Μας κοιτάζει αμίλητος για λίγο.
– Ντου γιου λαβ μη;
Η Αννέτ κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Ωραία λοιπόν, 24 αφγανί και τελειώσαμε.
Το ισόγειο ξενοδοχείο είναι αριστούργημα. Οι ένοικοι άρχισαν ένας-ένας να θρονιάζονται στα άνετα καθίσματα του κήπου. Ο Γερμανός, οι δύο Αυστραλοί, δυο γαλανομάτες Ολλανδέζες και πολλοί Εγγλέζοι και Αμερικάνοι.
Ο Πίτερ αισθάνεται κουρασμένος από το ολονύχτιο ταξίδι. Πάει να ξαπλώσει. Προτιμώ να ριχτώ στην εξερεύνηση της γραφικής Καμπούλ. Άφησα τις …αριστοκρατικές γειτονιές με τους κήπους και τις δενδροστοιχίες και στράφηκα στο παζάρι της πόλης. Στην αγορά χιλιάδες κόσμος στριμώχνεται. Αγωγιάτες με λοξά μάτια, απ’τις φυλές του βόρειου Αφγανιστάν και καροτσέρηδες με το τουρμπάνι, τη γαμψή μύτη και το αετίσιο βλέμμα, από τα απάτητα βουνά του Παμίρ και του Ινδοκούς. Η αγορά κατακλυσμένη από μικρά και μεγάλα αριστουργήματα που σε κρατάνε ώρες μπροστά τους να τα θαυμάσεις. Ο,τι να αγοράσεις θα το μετανιώσεις. Παντού υπάρχει κάτι ομορφότερο και καλύτερο να σου κινήσει το ενδιαφέρον.
Τα βήματα με φέρνουν στην τράπεζα. Ο γαλλομαθής Αφγανός μου έδειξε με προθυμία το δρόμο. Ήπιαμε ένα ποτήρι χυμό καρότου σε ένα από τα δεκάδες υπαίθρια αναψυκτήρια, αλλάξαμε λίγες κουβέντες για την Ελλάδα και ήρθε η ώρα να αλλάξω μερικά δολάρια. Ο νεαρός υπάλληλος του λογιστηρίου είχε απελπιστεί.
– Χουίτς κάντρυ πληζ; Ποια χώρα παρακαλώ, ρωτάει με απόγνωση βλέποντας το διαβατήριό μου. Κουνάω το κεφάλι με κατανόηση. Εκείνο το Republique Hellenique τον κάνει να πιστεύει ότι ήρθα από το διάστημα.
– Γκρης μάι φρεντ, Γρης.
Αναστενάζει με ανακούφιση. Χάνεται πίσω από τις βαριές πόρτες. Αρχίζει η οδύσσεια που λέγεται συναλλαγή με την τράπεζα. Ακούω το όνομά μου. Ο σαρικοφόρος ταμίας -γραφική αντίθεση μέσα στους κοστουμαρισμένους συναδέλφους του- μετράει 400 αφγανί.
Το νόμισμα του Έλληνα βασιλιά της Βακτριανής, Ευκρατιδη
Τα σημερινά χαρτονομίσματα φέρουν στην αριστερή πλευρά την απεικόνιση του αρχαίου βακτριανού νομίσματος Βασιλέως Μεγάλου Ευκρατίδου
Επιστρέφω στο θαυμάσιο περιβάλλον του ξενοδοχείου. Οι νεαροί ευρωπαίοι είναι όλοι παρόντες. Ο αυστραλός καταφεύγει σε μένα. Θέλει να μάθει πως μπορεί να πάει από εδώ οδικώς στο Ισραήλ μέσω Λιβάνου ή Ιορδανίας. Δεν έχει ακούσει φαίνεται ποτέ του για τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο. Στην Αυστραλία δεν φτάνουν οι δυσάρεστες ειδήσεις. Το ζευγάρι των αμερικανών κουβεντιάζει με το γερμανό δίπλα μου.
– Μήπως ξέρεις πώς μπορώ να πάω από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά;
– Μπορώ να σου πω εγώ. Είμαι Ελληνας.
– Ω! … ρήηηλυ;
Τα βλέμματα στρέφονται επάνω μου. Κανείς δεν είχε υποπτευθεί την καταγωγή μου. Η Ολλανδέζα με τα παρδαλά μάτια και τα σαρκώδη χείλη έρχεται κοντά μου. Κάθεται στο στρωσίδι και ακουμπά τα χέρια της στα γόνατά μου.
– Είσαι Ελληνας; Ακούγεται μια αισθησιακή φωνή ενώ τα μάτια της αιχμαλωτίζουν τα δικά μου.
– Εσύ από πού είσαι;
– Από το Κάρλσμπουργκ, στην Ολλανδία.
– Ίσως επισκεφτώ γρήγορα τον τόπο σου.
– Ω, ναι. Να έρθεις στο Κάρλσμπουργκ … Γουργούρισε απαλά. Τα δάχτυλά μου ανακατεύτηκαν στα μαλλιά της.
– Εμείς γυρίζουμε στην Ολλανδία. Είμαι παρέα με μια φίλη μου. Εσύ που πηγαίνεις; Κουνήθηκα από τη θέση μου. Όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα ήμουν ευχαριστημένος αν θα έφτανα μέχρι το Αφγανιστάν. Τώρα είχα γίνει άπληστος. Τραβάω χωρίς δισταγμό για την Ινδία. Όμως το στόμα μου αποθρασύνθηκε.
– Πάω στην Κεϋλάνη και από εκεί ίσως φτάσω στις Μαλβίδες στον Ινδικό.
– Είναι όμορφα εκεί; Ξανακούστηκε το γουργούρισμα και σφίχτηκε πιο πολύ στο πόδι μου.
– Ναι. Μαργαριταρένια νησιά όλο ομορφιά. Σαν τα μάτια της κοπελιάς από το Κάρλσμπουργκ.
Σηκώθηκα νωρίς. Σκόπευα να συνεχίσω στο Πακιστάν και οι άλλοι να μετακομίσουν αλλού. Ο Καρλ μαλώνει έντονα με τον ξενοδόχο. Αποδείχνεται ότι η τιμή δεν ήταν 50 αφγανί το δωμάτιο αλλά 590 το άτομο. Νευριασμένος πετάει τα λεφτά που πρωτοσυμφωνήσαμε και φεύγει μουρμουρίζοντας. Ο Πίτερ μασουλάει νωχελικά μια τσίχλα σηκώνοντας τους ώμους. Εγώ παριστάνω το γνωστό εκείνο πτηνό με τη μεμβράνη ανάμεσα στα δάκτυλα. Στο δρόμο χωρίζουμε. Δεν θα ξανάβλεπα τους φίλους. Εκτός από ένα. Τριάντα μέρες αργότερα και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα νοτιότερα, πηγαίνοντας προς τον παραδείσιο νησί του Ινδικού θα ξανακούσω απ’τον άνθρωπο με τα κοκκινωπά γένια, τα χρυσά γυαλιά, το πονηρό απαθές βλέμμα και την τσίχλα στο στόμα, το τόσο γνωστό εκείνο “ω, ρήηηλυ”.
Ο υπάλληλος των πακιστανικών λεωφορειακών γραμμών κοιτάζει τα βιβλία του.
– Μόνο μεθαύριο έχει θέση αν θέλετε, μου ξεκαθαρίζει.
Ξυνίστηκα. Ηθελα να φύγω σήμερα. Το λεωφορείο πηγαίνει κατευθείαν Καμπούλ-Πεσάβαρ, την πρώτη μεγάλη πόλη στο Πακιστάν. Υπάρχει όμως και λεωφορείο αφγανικό κοντά στη γέφυρα του ποταμού Καμπούλ.
Ο σαρικοφόρος γραβατωμένος κύριος μου τόπε καθαρά: Αύριο στις 7.30 φεύγει το λεωφορείο. Τιμή 100 αφγανί. Εκλεισα θέση και έψαξα για ένα όσο πιο φτηνό κρεβάτι γινόταν για να περάσω τη νύχτα. Με 20 αφγανί , το μονόκλινο δωμάτιο με φιλοξένησε στο φτωχικό βρώμικο ξενοδοχείο. Πάντως είχε κοινόχρηστο μπάνιο και ζεστό νερό. Πέρασα όλη τη μέρα σκαλίζοντας τα κιτάπια μου, βλέποντας χάρτες και υπολογίζοντας τα λεφτά. Απ’την Ελλάδα μέχρι εδώ είχα εξαργυρώσει 150 δολάρια. Ποσό πολύ σημαντικό. Αν δεν έκανα στο εξής οικονομία θα βρισκόμουν σε δύσκολη θέση. Όλα κι όλα είχα 300 δολάρια. Δεν υπολόγιζα όμως όσα χαρτονομίσματα περίσσεψαν από την Τουρκία και το Ιράν απ’όπου θα ξαναπερνούσα. Σίγουρα εκεί δεν θα χρειαζόταν να υπολογίσω τα δολάρια. Τα ριάλ και οι λίρες θα έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Τα μάτια μου ήταν ακόμα πρησμένα από τον ύπνο όταν έφτασα στο πρακτορείο. Το σακίδιο βρέθηκε στη σχάρα και εγώ κάπου στο τελευταίο κάθισμα. Μόνο άνδρες και παιδιά ταξίδευαν. Όλοι με σαρίκια, τεράστια σαρίκια, που κάλυπταν τα ξυρισμένα κεφάλια των αγοριών και τα ρυτιδωμένα μέτωπα των ανδρών.
Κύλισε με θόρυβο το σαραβαλάκι στους δρόμους της Καμπούλ και ξεχύθηκε θαρραλέα στον ασφαλτωμένο επαρχιακό δρόμο. Πορτοκαλιές και λεμονιές έζωναν τον τόπο. Χάζευα για ώρα τα γνώριμα δένδρα. Το παιδάκι με το τουρμπάνι δίπλα μου παρατηρούσε το βλέμμα μου.
Οι στροφές πυκνώνουν καθώς απότομα, συνειδητοποιώ πόσο ψηλά ήταν χτισμένη η Καμπούλ.
Το ήρεμο οροπέδιο τελειώνει σε μια απότομη χαράδρα. Τα λιγοστά νερά του ποταμού πέφτουν με θορυβώδη μεγαλοπρέπεια από 100 μέτρα ύψος πάνω στο βράχο και κατρακυλούν αφρισμένα στον πυθμένα του περάσματος. Τρία μέτρα δρόμος όλο κι όλο, αφήνει με δυσκολία να περάσει το μικρό λεωφορείο ενώ αριστερά μας παραμονεύει πέτρινος σκουρόχρωμος γκρεμός. Συνεχίζουμε κάμποσο την πορεία μας κολλητά στην πλευρά του βράχου έχοντας πάντα αριστερά το ποτάμι, ώσπου βρισκόμαστε μονομιάς σε ένα άλλο κόσμο.
Τα βουνά χαμήλωσαν, οι πλαγιές πρασίνισαν, φάρδυναν τα ποτάμια, φανερώθηκαν οι άνθρωποι. Ήμερο, γλυκό τοπίο, παίρνει τη θέση της αγριάδας του στενού περάσματος. Δένδρα, πολλά δένδρα παντού, ομορφαίνουν τη φύση. Καμιά ντουζίνα Αφγανοί χορεύουν με τη μουσική των υπόκωφων τυμπάνων στη μέση του δρόμου. Μας κάνουν τόπο αν περάσουμε και ξαμολιόμαστε στην ευθεία άσφαλτο προς το Πακιστάν. Αριστερά τα βουνά του Νουριστάν. Οι γαλανομάτες κάτοικοί του με το λευκό δέρμα και την παράξενη λαλιά δεν είναι σίγουροι πώς βρέθηκαν εδώ. Οι πολλοί πιστεύουν πως είναι απόγονοι των ανθρώπων ενός μεγάλου, του Ισκέντερ. Ήρθε κάπου απ’τη δύση σε αυτόν τον τόπο και ξανάφυγε.
Ανατριχιάζει κανείς καθώς εκείνο το καθάριο γαλάζιο χρώμα των ματιών τους σε κοιτάζει εξεταστικά. Δεν μπορεί. Αυτά τα μάτια δεν γεννήθηκαν στις κορυφές του Ινδοκούς και τις πλαγιές του Παμίρ. Τα γέννησε η ίδια η θάλασσα που τους χάρισε το χρώμα της. Και το Αφγανιστάν δεν έχει θάλασσα… Τα δένδρα πυκνώνουν και στα περιβόλια δεν χωράνε άλλες πορτοκαλιές. Οι κήποι των σπιτιών είναι πνιγμένοι στα λουλούδια. Όλοι όσοι ταξιδεύουν στο Αφγανιστάν το ξέρουν καλά. Το Τζαλαλαμπάντ είναι η πόλη των λουλουδιών.
Το παζάρι γεμάτο φρούτα και λουλούδια σε κάνει να ξεχάσεις τις δυσκολίες της ερήμου και τις κακουχίες των βουνών. Για κάμποση ώρα ακόμα τρέχουμε στον ήσυχο ασφαλτωμένο δρόμο ανατολικά της Τζαλαλαμπάντ μειώνοντας λίγο-λίγο την απόσταση από το Πακιστάν.
Την πλατιά κοιλάδα διαδέχεται το τελευταίο στένωμα του βουνού του Ινδοκούς. Απότομες πλαγιές σαν τείχη ορθώνονται απ’τις δύο πλευρές κάπου διακόσια μέτρα πάνω απ’τα κεφάλια μας. Η ημισέληνος μέσα σε λευκό και πράσινο φόντο φλυαρεί με τον αέρα. Είναι το Πέρασμα του Κhyber. Αυτό που έδωσε στην στρατιά του Αλέξανδρου το κλειδί για να περάσει στις πλατιές πεδιάδες του Ινδού. Ριχτήκαμε τρέχοντας στο στενό δρόμο προς το πέρασμα. Η διάβαση ανάμεσα από το Κhyber Pass τώρα αρχίζει. Μαζί της αρχίζει για μένα το μακρύ ταξίδι στην Ινδική χερσόνησο…
Το Αφγανιστάν σήμερα, σε εικόνες…
Στο δρόμο για το Μπαμιάν
Η εύφορη κοιλάδα του ΜπαμιάνΤα ορεινά χωριά του Μπαμιάν
Μια από τις κόγχες όπου βρίσκονταν τα αγάλματα του Βούδα στο Μπαμιάν
Το βουνό του Μπαμιάν είναι υπόσκοφο με κελια και ναούς από τη βουδιστική περίοδο
Το υπερθέαμα των ορεινών λιμνών του Μπαντ Αμίρ
Στις αρχαιότητες της Αλεξάνδρειας της εν Όξω (Αϊ Χανουμ)
Μπροστά στα τείχη των αρχαίων Βάκτρων, της χειμερινής πρωτεύουσας το Μ. Αλέξανδρου
Το Τέμενος του Μπάλχ της εποχής του Ταμερλάνου
Τα τζαμιά είναι ο μόνος χώρος που οι γυναίκες μπορούν να αποκαλύψουν το πρόσωπό τους
Το Τέμενος του Μαζάρ Σαρίφ
το μαυσωλείο Χαζράτ-Αλί στο Μαζάρ Σαρίφ είναι το εντυπωσιακότερο μνημείο του Αφγανιστάν
Το γιγάντιο ελικόπτερο της ρώσικης πολιτικής αεροπορίας, που έχει ξεκινήσει πριν από 8 ώρες απ’ τον πολικό σταθµό “Πρίμα” του Ακρωτηρίου Μπαράνοφ στη Σεβέρναγια Ζέµλια, ακουµπάει πάνω στην παγωμένη επιφάνεια του ωκεανού, σ’ ένα γιγάντιο κοµµάτι επιπλέοντος πάγου. Από κάτω υπάρχουν 3500 µέτρα νερού. Επάνω η κορυφή της γης. Ο Βόρειoς Πόλος!
Σε λίγο η ελληνική σηµαία θα κυματίζει στις 90° βόρειο πλάτος.
Μέχρι τώρα ελάχιστοι ταξιδιώτες έχουν κατορθώσει να φτάσουν σ’ αυτό το µακρινό και δυσπρόσιτο σημείο της γης.
Κι όσοι ήρθαν, το κατάφεραν χάρη στα ρώσικα πυρηνοκίνητα παγοθραυστικά που κάθε καλοκαίρι ανοίγουν δρόµο ανάµεσα στους αιώνιους πάγους που αγκαλιάζουν τον Βόρειο Παγωµένο Ωκεανό, και φέρνουν µαζί τους µερικές δεκάδες αποφασισµένους ταξιδιώτες.
Αυτή τη φορά όµως επρόκειτο για κάτι διαφορετικό. Οι 17 ταξιδιώτες και το 5µελές πλήρωµα του Μ8 ανήκαν σ’ εκείνη τη “ράτσα” ταξιδιωτών που βιώνουν µε ένταση την κάθε στιγµή. Ανάµεσα τους ο μικρόσωμος και σεβάσµιος διευθυντής της γερμανικής ΚRUPP, Ολλανδοί επιχειρηματίες, Αυστριακοί βιομήχανοι και µια Ολλανδέζα νοικοκυρά. Σε όλους υπήρχε η αίσθηση ότι συμμετέχουμε σε κάτι πολύ σηµαντικό και άτυπα αντιπροσωπεύαµε τις χώρες µας. Σαν ο µοναδικός Έλληνας αυτής της διοργάνωσης, ένιωθα µια ιδιαίτερη χαρά κι ένα ξεχωριστό συναίσθηµα.
Τρεις µέρες νωρίτερα είχαµε συναντηθεί τα µέλη της αποστολής στην Αγία Πετρούπολη. Την επόμενη, οι Ρώσοι µας οδήγησαν με ένα φορτηγό, µαζί µε τα τρόφιµα και τα εφόδια σ’ ένα µικρό σχεδόν εγκαταλελειμμένο αεροδρόµιο της πόλης, για να επιβιβαστούµε στο ελικοφόρο αεροπλάνο που θα µας µετέφερε στο Ντίκσον, το βορειότερο σηµείo της Αρκτικής Σιβηρίας, όπου υπάρχει αεροδρόμιο. Αρχίσαµε τη µεταφόρτωση από το φορτηγό στο αεροπλάνο. Ο ηλικιωμένος διευθυντής της ΚRUPP έριξε µε άνεση ένα κατεψυγµένο µπούτι στον ώµο του και ακολούθησε τον σωματώδη Ολλανδό που κρατούσε το κιβώτιο µε τις κονσέρβες. Τα καθίσµατα του αεροπλάνου δεν έφταναν για όλους. Έτσι µερικοί καθίσαµε στα κιβώτια και κρατηθήκαµε από κάποιους ιµάντες για την απογείωση. Είχαµε πολύ δρόµο µπροστά µας.
Από την Αγία Πετρούπολη µέχρι το Ντίκσον θα χρειάζονταν 10 ώρες! Το ”Antonov” µούγκρισε καθώς άρχισε να σηκώνεται αργά, πετώντας πάνω από την παγωµένη ακόµα ρώσικη πεδιάδα. Είναι Μάϊος και στα νερά της λίµνης Ovέγκα επιπλέουν ακόµα τεράστια κοµµάτια πάγου. Δυο ώρες αργότερα πετούσαµε πάνω από το λιµάνι του Αρχάγκελσκ.
Μετά από ένα ακόµη δίωρο αρχίσαµε την κάθοδο. Το άγνωστο Άµντερµαν. Ένα έρημο αεροδρόµιο στις ακτές του ωκεανού, που είχε λάβει οδηγίες να µας ανεφοδιάσει. Κάπου στο βάθος διακρινόταν µια µικρή πόλη. Αποφάσισα µε έναν-δύο Ολλανδούς να εξερευνήσουµε την περιοχή, που ήταν καλυµµένη µε ένα µέτρο χιόνι Πριν καλά – καλά αποµακρυνθούµε από το αφύλακτο αεροδρόµιο, είδαµε ένα τζιπ να έρχεται καταπάνω µας και τον Σεργκέι, που ήταν ο συντονιστής της αποστολής, να ουρλιάζει από µακριά. Έγινε φανερό πως δεν ήταν και πολύ φυσικό να κυκλοφορούµε σε στρατιωτικές περιοχές της Σιβηρίας σαν να κάναµε περίπατο στη Λεωφόρο Νέφσκυ. Στη συνέχεια της πτήσης µας προσφέρθηκε “φαγητό”, που έµελλε να είναι το κλασικό µενού εν πτήσει των επόµενων ημερών. Σαλάµι, µαύρο ψωµί και τυρί κασέρι “κασκαβάλ”. Αργά το απόγευµα και µε τον ήλιο πάντα να µεσουρανεί, προσγειωθήκαµε στο παγωµένο αεροδρόµιο του Ντίκσον. Με ερπυστριοφόρο όχημα μεταφοράς προσωπικού, καταλήξαµε στον τοπικό ξενώνα.
Το επόµενο πρωί γνωριστήκαµε µε το πενταµελές πλήρωµα του ελικοπτέρου. Ένας κυβερνήτης, δύο χειριστές, ένας πλοηγός, ένας ασυρµατιστής. Όλοι έµπειροι, µε χιλιάδες ώρες πτήσης σε αποστολές στη Σιβηρία. Το µεσηµέρι θα ξεκινούσε το γιγάντιο Μ8 µε όλους εµάς και τα εφόδια για τον πολικό σταθμό Μπαράνοφ, που θα αποτελούσε τη βάση της εξόρμησης στο Βόρειο Πόλο. Οι άδειες από την τοπική στρατιωτική διοίκηση είχαν δοθεί, αλλά όχι χωρίς εμπόδια. Είχαν απαγορεύσει την προγραμματισμένη επίσκεψη στη Νόβαγια Zέμλυα και τη Γη Φραγκίσκου Ιωσήφ. Παραλίγο να τεθεί θέμα ακύρωσης της αποστολής που απεφεύχθη χάρη στην παρέμβασή μου και τη σύμπραξη των Ολλανδών
Το μεσημέρι το Μ8 ξεκίνησε για τη Σεβερνάγια Ζέμλια ενώ δύο ακόμη ολόιδια μεγαθήρια απογειώθηκαν με κατεύθυνση βόρεια για να συμμετάσχουν με το δικό τους τρόπο στην αποστολή. Το ένα μετέφερε καύσιμα, για να μας ανεφοδιάσει στην 18ωρη αυριανή πτήση στο Βόρειο Πόλο, ενώ το άλλο θα βρισκόταν σε επιφυλακή για κάθε ενδεχόμενο στο Ακρωτήριο Αρκτίτσεσκυ του νησιού Κομσομόλσκ στο βορειότερα σημείο του Αρχιπελάγους της Σεβέρναγια Ζέμλυα.
Η χαμηλή πτήση του ελικοπτέρου πρόσφερε εξαιρετική θέα του παγωμένου τοπίου της Αρκτικής Σιβηρίας και ευκαιρία για παρατήρηση του χώρου. Οι πιλότοι, όποτε εντόπιζαν στην απεραντοσύνη του λευκού, τάρανδους ή πολικές αρκούδες άλλαζαν κατεύθυνση κάνοντας κύκλους πάνω από τα τρομοκρατημένα ζώα! Το να κάνεις πτήση αναψυχής με τα γιγάντια αυτά ελικόπτερα, είναι να εξερευνάς το Γκραντ Κάνυον με τζάμπο τζετ.
Το Ακρωτήριο Τσελιούσκιν είναι το βορειότερο ηπειρωτικό σημείο του κόσμου και η ομώνυμη στρατιωτική βάση είναι χαμένη μέσα στο χιόνι τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Στη μία ώρα που μείναμε εκεί, περπατήσαμε στις παγωμένες ακτές της θάλασσας μέχρι το μνημείο των ρώσων εξερευνητών του Βορειοανατολικού Περάσματος υπό το άγρυπνο βλέμμα των ρώσων φρουρών της βάσης.
Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας πάνω από το αρχιπέλαγος της Σεβέρναγια Ζέμλια, είναι το πιο ενδιαφέρον καθώς η παγωμένη θάλασσα εισχωρεί μέσα σε φιόρδ και κόλπους με απότομες ορθοπλαγιές και τεράστια παγόβουνα που έχουν αποσπαστεί από γειτονικούς παγετώνες.
Στον πολικό σταθμό Πρίμα, μας υποδέχονται οι τρεις μόνιμοι κάτοικοί του. Ο Βαλόντια, ο ασυρματιστής, η γυναίκα του Έλενα από την Ουκρανία, και ο Αλεξέϊ ο μηχανολόγος, που περίμενε με ανυπομονησία την κόρη του Σοφία, που ταξίδεψε μαζί μας. Μόνιμοι σύντροφοί τους δύο τεραστίων διαστάσεων σκυλιά, κάτι μεταξύ αρκούδας και Αγίου Βερνάρδου! “Ο φόβος και ο τρόμος των πολικών αρκούδων του Μπαράνοφ”, λέει με καμάρι ο Βαλόντια.
Σε λίγο η ελληνική σημαία θα κυματίζει στην είσοδο του πολικού σταθμού, και δίπλα της η ρωσική.
Οι οικοδεσπότες νιώθουν ιδιαίτερη τιμή που συμμετέχει Έλληνας στην αποστολή και θέλουν να το εκφράσουν με κάθε τρόπο!
Ο νυχτερινός ήλιος μας ξεγέλασε και πήγαμε αργά να κοιμηθούμε. Εξάλλου όλοι περιμέναμε με αγωνία την αυριανή μέρα.
Το πρωί της 15ης Μαΐου ο πολικός σταθμός στο Μπαρανόφ ήταν σκεπασμένος με πυκνή ομίχλη.
Η ανησυχία ήταν έκδηλη στα πρόσωπα όλων. Σε τέτοια γεωγραφικά πλάτη, οι καιρικές συνθήκες καθορίζουν την τύχη κάθε δραστηριότητας και φυσικά και της δικής μας αποστολής. Όμως ο Βαλόντια, ο ασυρματιστής ήταν ήρεμος. Αυτός ήταν που, με τον ισχυρό ασύρματο του πολικού σταθμού, θα συντόνιζε την πορεία των τριών ελικοπτέρων, ώστε να μας συναντήσουν μέσα στην απεραντοσύνη του παγωμένου ωκεανού, για ανεφοδιασμό ή παρέμβαση διάσωσης.
Στις 11 το πρωί ο ήλιος έλαμψε πάλι πάνω από τους πάγους και μαζί του τα πρόσωπα των μελών της αποστολής.
Στο ελικόπτερο, καθίσαμε στους σανιδένιους πάγκους και βολευτήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Άρχιζε μια τιτάνια αποστολή 19 ωρών χωρίς διάλειμμα, με τη συμετοχή των τριών ελικοπτέρων και με τις στρατιωτικές βάσεις της Αρκτικής σε επιφυλακή.
Η τελευταία στάση σε στεριά ήταν το σκεπασμένο από χιόνια, Ακρωτήριο Αρκτίτσεσκυ , στις 82° βόρειο πλάτος. Κάτω από τους πάγους βρίσκονταν δεξαμενές καυσίμων και ο αξιωματικός που τις διαχειριζόταν είχε φτάσει με το δεύτερο ελικόπτερο σ’ αυτή την ερημιά του κόσμου, μετά από δυο ώρες πτήσης από τη βάση του. Θα περίμενε εδώ μόνος μέχρι την επιστροφή των ελικοπτέρων, προσπαθώντας να φτιάξει τσάι λιώνοντας τον πάγο σ’ ένα μεγάλο κονσερβοκούτι.
Από δω και πέρα ο χρόνος χάνει το νόημα του, καθώς ξεκινάμε για το μεγάλο άλμα: 900 χιλιόμετρα παγωμένης θάλασσας μας χωρίζουν από το γεωγραφικό Βόρειο Πόλο. Το ελικόπτερο πορεύεται συνεχώς βόρεια και παρατηρούμε τον ωκεανό, που πότε είναι συμπαγής σαν μάρμαρο και πότε σχηματίζει τεράστια ανοίγματα, σαν θαλάσσια ποτάμια, πολύτιμα για την επιβίωση των φαλαινών που κολυμπoύν μεγαλόπρεπα στα νερά του.
Μετά από τέσσερις ώρες πτήση, μας ειδοποιούν πως πίσω μας έρχεται το ελικόπτερο ανεφοδιασμού. Πράγματι, για κάμποση ώρα πετάμε παράλληλα αναζητώντας την κατάλληλη επιφάνεια για προσγείωση. Γρήγορα, ο ασυρματιστής πετιέται έξω και δοκιμάζει τη σταθερότητα του πάγου μ’ ένα λοστό, πριν ακουμπήσει το Μ8 με όλο του το βάρος. Όση ώρα συντελείται ο ανεφοδιασμός, εξερευνούμε την παγωμένη επιφάνεια του ωκεανού. Αντίθετα απ’ ότι θα νόμιζε κανείς, η επιφάνειά του δεν είναι επίπεδη. Για την ακρίβεια, δεν είναι παντού επίπεδη. Η παλίρροια και η άμπωτη κομματιάζουν την επιφάνεια του πάγου, που ξαναπαγώνει αμέσως σε διαφορετικό ύψος από την υπόλοιπη παγωμένη επιφάνεια. Αποτέλεσμα αυτών των αέναων κινήσεων του νερού και του πάγου είναι να σχηματίζονται στα σημεία θραύσης φράγματα από τα συντρίμμια της παγωμένης μάζας του ωκεανού, μήκους πολλών χιλιομέτρων.
Ουσιαστικά η μετακίνηση πάνω στις παγωμένες επιφάνειες του ωκεανού είναι τρομερά δύσκολη, και επιβάλλεται στους εξερευνητές αυτών των περιοχών της Γης να κάνουν παρακάμψεις δεκάδων χιλιομέτρων, για να αποφύγουν τέτοια εμπόδια. Υπάρχει όμως ένα ακόμη εμπόδιο στην πορεία στον πάγο: Τα ρήγματα. Αθέατα από μακριά, έχουν πλάτος από λίγα εκατοστά μέχρι μερικές δεκάδες μέτρων. Στην πρώτη περίπτωση περνάει κανείς καλά αν αγνοήσει το γεγονός ότι κάτω ξετυλίγεται μια άβυσσος 4500 μέτρων. Το τρίτο εμπόδιο είναι οι λευκές αρκούδες, οι κυρίαρχοι του Βορρά, που περιπλανώνται σε όλο το εύρος του πολικού κύκλου ανεμπόδιστες από οτιδήποτε.
Τρώνε τα πάντα, ότι κινείται και αναπνέει. Κινούνται με άνεση στο νερό και με εκπληκτική ταχύτητα στον πάγο. Δεν φοβούνται κανέναν.
Οι δύο ώρες που μας χώριζαν από τον Βόρειο Πόλο κύλησαν γρήγορα. Στις 22.30 το ελικόπτερο έφτασε πάνω από την περιοχή του Πόλου και κάνοντας αναγνωριστικούς κύκλους άρχισε να χαμηλώνει. Ώρα 22.38 Ανατολικής Σιβηρίας. Σε μια επιφάνεια παγωμένης θάλασσας- όμοιας με αυτές που συναντήσαμε στην πορεία μας από τον πολικό σταθμό-, το ελικόπτερο ακουμπά με αυτοπεποίθηση αποβιβάζοντας τους 17 επιβάτες και το 5μελές πλήρωμα. Όλα θα έμοιαζαν ίδια αν η οθόνη του GPS δεν έδειχνε 90°.
Το μαγικό νούμερο που βεβαίωνε ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου!
Το γεγονός γιορτάστηκε με …σαλάμι, βότκα και σαμπάνια . Όσοι πρόλαβαν γεύτηκαν και λίγα σαλατικά πριν αυτά κοκαλώσουν από τους μείον 16° που επικρατούσαν στο Βόρειο Πόλο.
Η ώρα είχε πάει 12 το βράδυ, άσχετα αν ο ήλιος μεσουρανούσε. Από εδώ απείχαμε 1200 χιλιόμετρα από τη βάση μας και τα ελικόπτερα υποστήριξης περίμεναν κάπου πάνω στον πάγο, στις 88°, την επιστροφή μας. Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Υποστείλαμε τις σημαίες μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Οκτώ ώρες αργότερα, και με δύο ανεφοδιασμούς καθ’ οδόν, αντικρίσαμε τον πολικό σταθμό “Πρίμα” στο Μπαράνοφ.
Είχαν περάσει 19 ώρες από την στιγμή που αναχωρήσαμε.
Έχει ταξιδέψει σε 195 χώρες,έχει 43 διαβατήρια,το όνομα του έχει γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες και είναι ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι του στο Βόρειο αλλά και το Νότιο Πόλο υψώνοντας μάλιστα και την ελληνική σημαία.
Το National Geographic Traveller , η China Daily και καμιά εικοσαριά άλλα έντυπα από τη Βραζιλία μέχρι το Βιετνάμ όπως μας δήλωσε τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον πιο πολυταξιδεμένο άνθρωπο του κόσμου.Ο λόγος για τον Χαράλαμπο Μπίζα από την Άρτα.
Όταν του ζητήσαμε να μας παραχωρήσει την συγκεκριμένη συνέντευξη βρισκόταν στο Βορειοανατολικό Κονγκό στην πόλη Κισανγκάνι και ετοιμαζόταν να διασχίσει τον ποταμό Κονγκό.
Σας έχουν δώσει τον τίτλο «Ο Έλληνας Φιλέας Φογκ» όταν το διαβάσατε πρώτη φορά πώς σας φάνηκε;
Διασκεδαστικό. Αλλά κάπως προσδιόρισε το ότι έχω ταξιδέψει ανά τον κόσμο . Ο ήρωας του Ιουλίου Βερν φυσικά είχε ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει και είχε έναν αγώνα δρόμου με το χρόνο. Εγώ δεν είχα καν στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτώ και τις 195 χώρες του πλανήτη. Απλά ταξίδευα ικανοποιώντας την αγάπη μου για εξερεύνηση και στο τέλος συνέβη.
Πότε κάνατε το πρώτο σας ταξίδι και που;
Όταν ήμουν 22 χρονών στα συνηθισμένα. Στις γειτονικές χώρες . Βουλγαρία με Ρουμανία την πρώτη φορά , Τουρκία τη δεύτερη , Γιουγκοσλαβία και Ουγγαρία την τρίτη. Όλα με ωτοστόπ.
Είστε πράγματι ο πιο πολυταξιδεμένος Έλληνας;
Δεν ξέρω στην Ελλάδα αλλά το National Geographic Traveller , η China Daily και καμιά εικοσαριά άλλα έντυπα από τη Βραζιλία μέχρι το Βιετνάμ με χαρακτήρισαν τον πιο πολυταξιδεμένο άνθρωπο του κόσμου. Κάτι θα ξέρουν . Είμαι της λογικής αν αξίζεις κάτι άσε τους άλλους να μιλήσουν για σένα.
Ποιες χώρες αγαπήσατε περισσότερο και γιατί;
Τη Ρωσία για την κουλτούρα , το σεβασμό προς τις διαχρονικές αξίες και τον αυθεντικό χαρακτήρα. Φυσικά για τα μνημεία , την πολυμορφία, την τέχνη την άγρια φύση . Ένιωσα την ανάγκη πως έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο για τα 30 χρόνια που ταξιδεύω στην Ρωσία και εξέδωσα έναν οδηγό με τον ελληνικό τίτλο ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ και αγγλικά ALL RUSSIA GUIDE.
Ποιο ταξίδι ήταν αυτό που θα σας μείνει χαραγμένο στο μυαλό;
Το ταξίδι της Κεντρικής Ασίας στις πέντε ανεξάρτητες από την πρώην Σοβιετική Ένωση χώρες όπως το Τατζικιστάν, Η Κιργισία, το Καζαχστάν ,το Ουζμπεκιστάν και η Τουρκμενία. Δύσκολες καταστάσεις , πολλές αντιξοότητες και περιπέτειες αλλά μεγάλη εμπειρία!
Υπάρχουν δυσκολίες που αντιμετωπίσατε σ’ αυτά τα ταξίδια; Θυμάστε μια από τις μεγαλύτερες;
Η πρώτη μεγάλη δυσκολία ήταν ότι με βάλανε στα κρατητήρια της Ασφάλειας στη Βεγγάζη της Λιβύης γιατί φωτογράφιζα στην αγορά . Η δεύτερη είναι τώρα σ’αυτό το ταξίδι στο Κονγκό όπου κάθε λίγο εμφανίζεται αστυνομικός ασφαλίτης ή κάποιος απ την υπηρεσία ελέγχου διαβατηρίων και ψάχνει αφορμή να βγάλει χρήματα. Προσπαθεί να σου σπάσει τα νεύρα αλλά χάνεις μονίμως χρόνο προσπαθώντας να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Σε ποια χώρα από όλες αυτές που επισκεφτήκατε θα μπορούσατε να μείνετε εκεί μόνιμα;
Ίσως στη Γερμανία ή στον Καναδά. Μου αρέσει η ποιότητα ζωής ο σεβασμός στον πολίτη και η προστασία του περιβάλλοντος.
Το όνομα σας έχει γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες, ήταν ένας στόχος;
Νομίζω ότι το απάντησα εμμέσως στην αναφορά μου και τον συσχετισμό με τον Φιλέα Φόγκ. Δεν είχα κανένα στόχο ή φιλοδοξία να με γράψει κανείς . Ούτε τώρα που ταξιδεύω πάνω από 300 μέρες το χρόνο εξερευνώντας άγνωστες γωνιές του πλανήτη. Μ’αρέσει να γνωρίζω τον κόσμο και να μοιράζομαι όσα μαθαίνω , με όσους ενδιαφέρονται. Ελπίζω να συνέβαλα με τον τρόπο μου κι άλλοι ταξιδιώτες φίλοι ή απλά γνωστοί να γνωρίσουν τον κόσμο.
Υπάρχουν πολλοί που ονειρεύονται να ταξιδέψουν αλλά δεν το τολμούν ή πιστεύουν πως είναι ένα χόμπι που απαιτεί πολλά χρήματα. Τι έχετε να τους πείτε;
Γιατί δεν το τολμούν; τι τους φοβίζει; Το άγνωστο; Μπορούν να πάνε κάλλιστα μ ένα ταξιδιωτικό γκρουπ να πληρώσουν λίγα και θα δουν πολλά. Ας ξεκινήσουν απ την Κωνσταντινούπολη . Οι ομαδικές εκδρομές με πούλμαν κοστίζουν 190 Ευρώ. Πιο φτηνά και από το τριήμερο στο σπίτι σου.
Τι έχετε πάντα μαζί σας σ’αυτά τα ταξίδια;
Διαβατήριο πιστωτική κάρτα και το « 1-2-3»
1 ζευγάρι παπουτσια
2 Εσώρουχα , παντελόνια και πουκάμισα
3 φάρμακα Ασπιρινες Αντιβιοτικά Αντιδιαρροϊκά
Όλα σε μια χειραποσκευή
Που βρίσκεστε τώρα;
Στο Βορειοανατολικό Κονγκο στην πόλη Κισανγκάνι. Περιμένω να βρω μαούνα που θα σαλπάρει κάνοντας τον κατάπλου του ποταμού Κονγκό διασχίζοντας απομονωμένες περιοχές και χωριά της ενδοχώρας.
Ποιο θα είναι το επόμενο προγραμματισμένο σας ταξίδι;
Νέα Καληδονία ,στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ολοκληρώνω έτσι την εξερεύνηση του τελευταίου αρχιπελάγους του Νότιου Ειρηνικού που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια και περιλάμβανε τη Γαλλική Πολυνησία , τα νησιά Κουκ, τα νησιά της Σαμόα, την Τόγκα , τα Φίτζι , Το Βανουάτου , τα Νησιά Σολομώντος και τη Νέα Γουινέα.
Οι φωτογραφίες έχουν χρησιμοποιηθεί απο το λογαριασμού του κ.Μπιζά μετά απο άδεια του.
Ο Χαράλαμπος Μπάμπης Μπίζας γεννήθηκε το 1954 στην Άρτα. Μεγάλωσε και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και κάπου εκεί ξεκίνησε η σχέση του με τα ταξίδια.
Τον έχουν αποκαλέσει «Ο Έλληνας Φιλέας Φογκ», «Ο Έλληνας που κατέκτησε τους 2 πόλους», «Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος του κόσμου». Είναι μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρείας (Russian Geographic Society), μιας από τις αρχαιότερες του είδους της στον πλανήτη – ιδρύθηκε από τον Τσάρο Νικόλαο Α’ το 1845. Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Μπίζας ξεκίνησε από την Άρτα μια πορεία που ούτε κι αυτός δεν μπορούσε αρχικά να φανταστεί. Μέχρι σήμερα έχει επισκεφθεί και τις 195 χώρες (έθνη) του κόσμου σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, έχει αλλάξει πάνω από 40 διαβατήρια και έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες (το 2004) ως ο μοναδικός που είχε ταξιδέψει και στις 194, τότε, χώρες του πλανήτη. Για τον Μπάμπη έχουν γράψει και μιλήσει δεκάδες έγκριτα διεθνή και τοπικά ΜΜΕ.
Στο Cosmorama Travel είμαστε υπερήφανοι που σας παρουσιάζουμε έναν τόσο ξεχωριστό συνεργάτη, τον δικό μας Μαγγελάνο, Μπάμπη Μπίζα.
Το πρώτο ταξίδι ήταν με ένα σακίδιο πλάτης στην Ινδία των 70ς για να βρεθεί σύντομα στη Σρι Λάνκα, την Μοζαμβίκη, τη Νότιο Αφρική, την Αμερική και ως tour leader πλέον, σε όλο τον κόσμο και μετά κοντά μας με το Cosmorama, διοργανώνοντας δύσκολα ταξίδια για serious serial travelers, όπως αυτός… ή μάλλον περίπου όπως αυτός.
Ο Έλληνας ταξιδευτής, μιλώντας στο Sputnik, αποκαλύπτει ποια χώρα αγάπησε περισσότερο, τις νυχτερινές περιπέτειές του σε συνοριακή διάβαση, ποιες είναι οι κορυφαίες κουζίνες του κόσμου, αλλά και εάν μπορείς να ταξιδέψεις χωρίς να ξοδέψεις μία περιουσία.
Το πιο δύσκολο ταξίδι του ήταν στο “νησί Μαριόν, 2.500 χιλιόμετρα νότια του Κέιπ Τάουν, με κατεύθυνση την Ανταρκτική. Πήγαμε με ιστιοφόρο. Ψηλά κύματα, κλίση 45 μοίρες στο σκάφος επί 209 ώρες, ήτοι 9 μέρες και κάτι, μέσα στο νερό. Δε βλέπεις τίποτα γύρω σου παρά μόνο τους γλάρους. Ήταν ένα μαρτυρικό ταξίδι γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να κάνεις πίσω”. “Η Ρωσία είναι αυτή που με «ακουμπάει» πιο πολύ. Ταιριάζει στην κουλτούρα των Ελλήνων. Μου αρέσει το φαγητό, η ζωγραφική, η μουσική, ο χορός, το μπαλέτο… Πολλά «κλικ» στη φωτογραφική μηχανή τραβάς σε χώρες εξωτικές, όπως στα Νησιά του Σολομώντα, στα Βανουάτου ή στη νότια Αιθιοπία. Αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς πολιτιστικά με αυτές, όπως συμβαίνει με τη Ρωσία. Η Ρωσία είναι μία χώρα μαγική για όποιον μπορεί να τη δει πέρα από την επιφάνεια. Πρέπει να δεις πέρα από τα παλιά σπίτια και τα διαλυμένα εργοστάσια, να βιώσεις την καθημερινότητα στη Ρωσία, την αγάπη των ανθρώπων για την πατρίδα, την οικογένεια, τους βετεράνους του πολέμου, τους ηλικιωμένους…’’ Το γαλλικό Tout Pour Moi, τον αποκαλεί Recordman των Ταξιδιών και κλείνει το άρθρο του με την ρομαντική ρήση του Μπάμπη ότι για αυτόν τα ταξίδια είναι το νερό της ζωής: “Δεν θέλω να γίνω πλούσιος, θέλω μόνο να ταξιδεύω”. Η Daily Mail γράφει ότι αυτό που τον κινητοποιεί, σύμφωνα με δήλωση του ιδίου, είναι η φυσική του περιέργεια ενώ τον γοητεύουν οι τοπικές κουλτούρες, παραδόσεις, ήθη και έθιμα.
Αμέτρητα είναι τα δημοσιεύματα για τον Μπάμπη Μπίζα, σε πάρα πολλές γλώσσες και μέσα όλου του κόσμου, όπως για παράδειγμα το National Geographic Traveler που στην γερμανική του έκδοση τον παρουσιάζει (και αυτό) ως τον πιο πολυταξιδεμένο άνθρωπο στον κόσμο και μιλάει για τις περιπέτειές του μεταξύ των οποίων αυτές στο Tadzjikistan.
Ο Μπάμπης Μπίζας συνεργάζεται εδώ και χρόνια με το Cosmorama Travel και έχει μοναδική εμπειρία και στα οργανωμένα ταξίδια, εννοείται. Σε μία παλιότερη συνέντευξή του στο blog μας είπε σχετικά: “Το οργανωμένο σού εξασφαλίζει τη σιγουριά, την προστασία μέσα στον κύκλο του γκρουπ και την υποστήριξη ενός υπεύθυνου ταξιδιωτικού γραφείου με προσβάσεις σε τοπικούς αντιπρόσωπους που είναι έτοιμοι να παρέμβουν αν συμβούν απρόβλεπτα και δυσάρεστα γεγονότα. Παράλληλα, έχεις την ηρεμία για την ομαλή ροή του προγράμματος και την εξοικονόμηση του χρόνου που χρειάζεσαι για να επικεντρωθείς στα αξιοθέατα και να βιώσεις το ταξίδι και τον τόπο που επισκέπτεσαι. Διαφορετικά θα σπαταλάς ατελείωτες ώρες πληκτρολογώντας στο ίντερνετ για αναζήτηση ξενοδοχείων, για κράτηση θέσεων σε αεροπλάνα και για τοπικούς πράκτορες για εκδρομές. Την έχω πάθει πολλές φορές και το έχω μετανιώσει άλλες τόσες. Είναι μια παγίδα που όταν πέσεις μέσα δεν μπορείς να κάνεις πίσω”.
Διαβάστε περισσότερα για τον Μπάμπη Μπίζα και τα ταξίδια του στο προσωπικό του site
και ακολουθήστε τον στα ταξίδια του στην πραγματική ζωή με το Cosmorama Travel
Είμαστε πολύ περήφανοι που ο συνεργάτης μας ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΠΙΖΑΣ, ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον Κόσμο, έκανε για άλλη μια φορά περήφανους τους Έλληνες και έστησε την Ελληνική σημαία κυριολεκτικά …στην Άκρη της Γης, συμμετέχοντας στην Ελληνορωσική αποστολή στην άκρη του κόσμου!
Πετώντας από τη Νότιο Αμερική, η αποστολή έφτασε στο BASE CAMP στην καρδιά της Ανταρκτικής και ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος μετέφερε την ομάδα ως το σημείο 0 του Νοτίου Πόλου.
Ο Μπάμπης Μπίζας, ένας από τους πιο πολυταξιδεμένους ανθρώπους του κόσμου και συνεργάτης του ταξιδιωτικού οργανισμού Cosmorama, συμμετείχε σε ελληνορωσική αποστολή η οποία έφτασε στην καρδιά της Ανταρκτικής.
Για την ακρίβεια, η αποστολή ξεκίνησε από τη Νότια Αμερική για να φτάσει στο Base Camp της Ανταρκτικής, απ’ όπου μετέβη με ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος έως το σημείο μηδέν του Νότιου Πόλου. Εκεί ακριβώς έστησε και την ελληνική σημαία!
Συνέντευξη: Μπάμπης Μπίζας. Ο δικός μας Μαγγελάνος!
Μάρτιος 18th, 2016
Τον έχουν αποκαλέσει «Ο Έλληνας Φιλέας Φογκ», «Ο Έλληνας που κατέκτησε τους 2 πόλους», «Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος του κόσμου». Είναι μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρείας (Russian Geographic Society), μιας από τις αρχαιότερες στον πλανήτη που ιδρύθηκε από το Τσάρο Νικόλαο Α’ το 1845. Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Μπίζας ξεκίνησε από την Άρτα μια πορεία που ούτε κι αυτός δεν μπορούσε αρχικά να φανταστεί. Μέχρι σήμερα έχει επισκεφτεί και τις 195 χώρες (έθνη) του κόσμου σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, έχει αλλάξει πάνω από 40 διαβατήρια και έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες το 2004 ως ο μοναδικός που είχε ταξιδέψει και στις 194, τότε, χώρες του πλανήτη. Στο Cosmorama είμαστε υπερήφανοι που σας παρουσιάζουμε έναν τόσο ξεχωριστό συνεργάτη, το δικό μας Μαγγελάνο, Μπάμπη Μπίζα.
Μπάμπη, πότε ταξίδεψες για πρώτη φορά;
Απέκτησα διαβατήριο στα 22 μου χρόνια. Χωρίς να το γνωρίζω αυτό έμελλε να είναι η στιγμή που θα άλλαζε τη ζωή μου. Ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε που θα επηρέαζε για πάντα τον τρόπο που θα ζούσα. Ούτε καν το φανταζόμουνα τότε.
Ποιά είναι η σχέση σου με το επάγγελμα του Τουριστικού πράκτορα;
Ξεκίνησα σαν Αρχηγός Ταξιδιών για γκρουπ. Άλλαξα διάφορα τουριστικά γραφεία, ρόλους και τίτλους αλλά στην πραγματικότητα παρέμεινα πάντα αρχηγός γκρουπ. Όπως και σήμερα. Η διαφορά είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά από τη θέση του υπεύθυνου αποφάσιζα ο ίδιος για το ύφος και το περιεχόμενο των ταξιδιών που οργάνωνα.
Βόλτα με Καγιάκ στα παγωμένα νερά της Αντακτικής
Πιστεύεις ότι το οργανωμένο ταξίδι είναι ασφαλέστερο από το «ανοργάνωτο»; Το οργανωμένο σου εξασφαλίζει τη σιγουριά, την προστασία μέσα στον κύκλο του γκρουπ και την υποστήριξη ενός υπεύθυνου ταξιδιωτικού γραφείου με προσβάσεις σε τοπικούς αντιπρόσωπους που είναι έτοιμοι να παρέμβουν αν συμβούν απρόβλεπτα και δυσάρεστα γεγονότα. Παράλληλα, έχεις την ηρεμία για την ομαλή ροή του προγράμματος και την εξοικονόμηση του χρόνου που χρειάζεσαι για να επικεντρωθείς στα αξιοθέατα και να βιώσεις το ταξίδι και τον τόπο που επισκέπτεσαι. Διαφορετικά θα σπαταλάς ατελείωτες ώρες πληκτρολογώντας στο ιντερνέτ για αναζήτηση ξενοδοχείων, για κράτηση θέσεων σε αεροπλάνα, και για τοπικούς πράκτορες για εκδρομές. Την έχω πάθει πολλές φορές και το έχω μετανιώσει άλλες τόσες. Είναι μια παγίδα που όταν πέσεις μέσα δεν μπορείς να κάνεις πίσω.
Πιστεύεις ότι οι ταξιδιώτες που ξεκινάνε μόνοι τους τελικά πληρώνουν λιγότερα ή πιστεύεις πως θα έκαναν αρκετή οικονομία χρόνου και χρήματος ακολουθώντας τις συμβουλές ενός επαγγελματία του τουρισμού; Κρίνοντας από τα δικά μου ιδιωτικά ταξίδια, βλέπω τα χρήματα να φεύγουν σαν αστραπή όταν ταξιδεύω μόνος μου. Συγκρίνω αυτά που πληρώνω με το ίδιας διάρκειας πακέτο κάποιου γραφείου και θυμώνω με τον εαυτό μου που ξοδεύω 40 και 50 τοις εκατό περισσότερο. Σ’ αυτό δεν περιλαμβάνω τις εργατοώρες και την ενέργεια που ξοδεύω και τον …πονοκέφαλο που έχω στο τέλος για να κλείσω αυτονόητα πράγματα που για ένα γραφείο είναι παιγνίδι.
Ποιοί προορισμοί θεωρείς ότι σε έχουν εκπλήξει;
Εδώ και πολλά χρόνια έχω πειστεί ότι η Ανταρκτική και τα υπο-Ανταρκτικά νησιά όπως η Νότια Γεωργία, το Κεργκελέν, το Ζαβοντόφσκυ, και τα συναφή, είναι τα πιο μεγαλόπρεπα μέρη του πλανήτη. Μετά έρχεται η Βενεζουέλα με τα τρομερά τραπεζοειδή βουνά «Τεπούι» στην περιοχή της Κανάιμα, και ακολουθούν οι φυλές της Βόρειας Ναμίμπια και της Νότιας Αιθιοπίας, οι λαοί της λίμνης Τουρκάνα στη βόρεια Κένυα και τα τοπία της Γης Φραγκισκου Ιωσήφ στην Αρκτική Ρωσία.
Από την σχετικά πρόσφατη «κατάκτηση» του Νότιου πόλου.
Ποιός ήταν ο πιο δύσκολος προορισμός για σένα;
Το πρόσφατο ταξίδι στο νησί Μάριον της Νότιας Αφρικής. Γύρω στα 2200 χλμ νότια του Κέηπ Τάουν με κατεύθυνση τις ακτές τις Ανταρκτικής. Χρειάστηκαν 209 ώρες με μικρό ιστιοφόρο που ταξίδευε λόγω των πλάγιων ανέμων με 40 μοίρες κλίση και με σκαμπανεβάσματα σε κύματα 4 μέτρων. Ούτε να φας ούτε να κοιμηθείς μπορούσες. Συζητούσαμε μεταξύ μας αν έχουμε ελπίδες να γυρίσουμε ζωντανοί απ αυτό το ταξίδι. Και ναι χρειάζονταν και να γυρίσουμε. Μόνο 201 ώρες για το Πορτ Ελιζαμπεθ!
Τι θα συμβούλευες τους ταξιδιώτες να κάνουν πριν ξεκινήσουν για το ταξίδι τους;
Να ελέγξουν έγκαιρα ο διαβατήριό τους αν ισχύει για 6 τουλάχιστον μήνες ακόμη. Να πάρουν λίγα πράγματα μαζί τους και να εφαρμόσουν το σύστημα «1-2-3». Η βαλίτσα είναι ξεπερασμένο είδος. Ένα ζευγάρι παπούτσια στρωτά, περπατήματος, μαύρα, δύο αλλαξιές εσώρουχα, δύο πουκάμισα/μπλούζες, δύο παντελόνια/φούστες. Μόνο τα βασικά καλλυντικά/ξυριστικά και τα 3Α των φαρμάκων: αντιβιοτικά, αντιδιαρροϊκά και ασπιρίνες. Αν κάτι λείψει ή χαλάσει το προμηθεύεσαι επί τόπου.
Πως κρίνεις τις υπηρεσίες των ελληνικών ταξιδιωτικών γραφείων σε σχέση με τα διεθνή;
Οι υπηρεσίες είναι υψηλού επιπέδου και σε αναλογία τιμής αξεπέραστες. Τα διεθνή γραφεία έχουν πολύ φτηνές τιμές στις διακοπές με τσάρτερ σε έναν προορισμό παραθεριστικό. Εκεί τα ελληνικά γραφεία δεν μπορούν να τα συναγωνιστούν. Αντίθετα, τα ελληνικά γραφεία έχουν πολύ φτηνές τιμές στα οργανωμένα ταξίδια με αρχηγό που επισκέπτονται για 2-3 βδομάδες μια περιοχή. Συγκρίνοντας τις τιμές με γραφεία του εξωτερικού έχω εκπλαγεί πόσο χρεώνουν οι ξένοι π.χ. για το Γύρο της Κούβας, τιμές 6000 ευρώ είναι συνηθισμένες.
Τελικά το ταξίδι είναι κεφάλαιο, επένδυση ή απλά αναψυχή και σπατάλη;
Τίποτε από τα παραπάνω. Είναι ψυχικός πλούτος, γνώση και σοφία. Είναι το νερό της ζωής. Είναι βιβλίο. Ερμηνεύεις και βλέπεις τον κόσμο με καθαρό βλέμμα. Το κάνεις αυτόματα και ασυνείδητα. Νιώθεις μέσα σου πιο γεμάτος. Δεν θέλω πλούτη. Θέλω μόνο να ταξιδεύω. (Να φτάσω μέχρι εκεί που δεν μπορώ, ώσπου τα μάτια μου να γίνουν δυο σβωλαράκια χώμα.)
Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο είναι Έλληνας και αυτή ήταν η χώρα που λάτρεψε
Ο Μπάμπης Μπίζας έχει επισκεφτεί όλες τις χώρες του ΟΗΕ, κατακτώντας μία θέση στα ρεκόρ Γκίνες, βρέθηκε στους δύο πόλους και συνεχίζει να γυρνά τον πλανήτη. Μιλά στο SputniK για τη χώρα που αγάπησε περισσότερο, τις περιπέτειες ανά την υφήλιο, καθώς και τις πιο νόστιμες κουζίνες του κόσμου.
Οι χώρες του ΟΗΕ είναι σήμερα 193 και ο Μπάμπης Μπίζας τις έχει επισκεφτεί όλες, ήδη από το 2004, κερδίζοντας μία θέση στα Ρεκόρ Γκίνες. Τα ταξίδια φυσικά δε σταματούν για τον Έλληνα περιηγητή ο οποίος συνεχίζει να γυρνά τον κόσμο. Ο Έλληνας Μαγγελάνος έχει επισκεφτεί 170 νησιά στον Ειρηνικό, έχει ταξιδέψει στον Βόρειο και στον Νότιο Πόλο, βρέθηκε σε απομονωμένες περιοχές της Σιβηρίας και έπλευσε με ιστιοφόρο σε ανταρκτικές νήσους.
Ο Έλληνας ταξιδευτής, μιλώντας στο Sputnik, αποκαλύπτει ποια χώρα αγάπησε περισσότερο, τις νυχτερινές περιπέτειές του σε συνοριακή διάβαση, ποιες είναι οι κορυφαίες κουζίνες του κόσμου, αλλά και εάν μπορείς να ταξιδέψεις χωρίς να ξοδέψεις μία περιουσία.
«Οι χώρες του ΟΗΕ είναι 193, τις είχα επισκεφτεί όλες το 2004. Σε αυτές περιλαμβάνω και το Νότιο Σουδάν που μπήκε το 2011 στον ΟΗΕ και στο οποίο πήγα σχεδόν αμέσως», εξήγησε ο κ. Μπίζας, σημειώνοντας ότι υπάρχουν το Βατικανό και η Ταϊβάν που όταν την επισκέφτηκε, ήταν στον ΟΗΕ. Είχε την τύχη να βρεθεί σε πολλές χώρες καθώς εργαζόταν σε ταξιδιωτικά γραφεία της Ελλάδας.
Οι αριθμοί μπορεί να ακούγονται εντυπωσιακοί, αυτό όμως που έχει σημασία για τον ίδιο είναι να γνωρίσεις μία χώρα κι όχι απλά να την επισκεφτείς «σαν να χτυπάς κάρτα», όπως λέει. «Μπορείς να ισχυριστείς ότι έχεις επισκεφτεί έναν τόπο και δεν λέω πλέον “χώρα”, εάν είσαι σε θέση να δώσεις διάλεξη μίας ώρας».
Ούτε τα Γκίνες έχουν σημασία. «Σήμερα υπολογίζουν πόσο γρήγορα επισκέπτεσαι όλες τις χώρες. Αυτά είναι χαζά, δεν έχουν καμία σχέση με την αίσθηση του ταξιδεύω, βιώνω και αποκτώ εμπειρία».
Εντυπωσιακό παραμένει βέβαια ότι έβαλε πόδι στον Βόρειο Πόλο το μακρινό 1996, καθώς τότε δεν υπήρχε οργανωμένος τουρισμός. Χρόνια αργότερα, το 2014, βρέθηκε και στην (κυριολεκτικά) άλλη άκρη της υδρογείου, στην Ανταρκτική.
– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο ταξίδι;
Το νησί Μαριόν, 2.500 χιλιόμετρα νότια του Κέιπ Τάουν, με κατεύθυνση την Ανταρκτική. Πήγαμε με ιστιοφόρο. Ψηλά κύματα, κλίση 45 μοίρες στο σκάφος επί 209 ώρες, ήτοι 9 μέρες και κάτι, μέσα στο νερό. Δε βλέπεις τίποτα γύρω σου παρά μόνο τους γλάρους. Ήταν ένα μαρτυρικό ταξίδι γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να κάνεις πίσω.
– Υπήρξε κάποιο ταξίδι που σας ταλαιπώρησε σε επίπεδο οργάνωσης;
Δύσκολη ήταν η Αφρική και δεν εννοώ την τουριστική, όπως Κένυα και Τανζανία. Αλλά αν θες να κάνεις άγονη Αφρική όπως Σιέρα Λεόνε, Γουϊνέα, εκεί δεν υπάρχουν τουριστικοί πράκτορες. Πήγαινα και παζάρευα με οδηγούς και κάναμε τις επισκέψεις.
Το πιο δύσκολο ήταν όταν επισκεφτήκαμε τις κεντρο-ασιατικές χώρες, μετά τη σοβιετική περίοδο. Κατεβήκαμε από τα ατελείωτα βουνά του Τατζικιστάν για να φτάσουμε στις πεδιάδες του Ουζμπεκιστάν. Αλλά δε μας είχε πει κανείς ότι το βράδυ τα σύνορα κλείνουν και εμείς φτάσαμε 2 ώρες αφότου είχαν κλείσει. Βρήκαμε τον αξιωματικό υπηρεσίας, του είπαμε το πρόβλημά μας. Έδειξε κατανόηση και πήρε τηλέφωνο τον αντίστοιχο αξιωματικό του ουζμπέκικου συνόρου, καθώς μέχρι χτες ήταν συνάδελφοι. Ξαφνικά βλέπουμε να ανέβουν τα φώτα στο ουζμπέκικο τελωνείο, (ο υπάλληλος) είχε γυρίσει από το καφενείο και άνοιξε τα σύνορα για εμάς.
– Έχετε γυρίσει όλον τον πλανήτη, αλλά επιλέξατε να γράψετε τουριστικό οδηγό μόνο για τη Ρωσία. Γιατί;
Γιατί μ’ αρέσει, την αγαπάω, είναι το στυλ μου. Τη βρίσκω με τη Ρωσία. Η Ρωσία έχει χιλιάδες πράγματα για να γράψει κανείς. Επίσης, για όλες τις μεγάλες χώρες υπάρχουν βιβλία. Η μόνη χώρα που δεν είχε οδηγό για τουριστικές διαδρομές ήταν η Ρωσία, πρόβλημα που αντιμετώπισα και ο ίδιος ως ταξιδιώτης. Σκέφτηκα πως «ταξιδεύω 30 χρόνια στη Ρωσία και δεν έχω κάτσει να γράψω έναν οδηγό». Οπότε το 2015, ταξίδεψα 55 μέρες για ένα τελευταίο ρετουσάρισμα και τον έγραψα. Πρώτα στα ελληνικά, κατόπιν αγγλικά και τώρα θα πρέπει να τον γράψω και στα ρωσικά, αλλά πρώτα πρέπει να βρω διανομή.
Το βιβλίο βραβεύτηκε, μάλιστα, από τη Ρωσική Γεωγραφική Εταιρεία ως μία από τις καλύτερες εκδόσεις του 2017.
– Ποιες είναι οι κορυφαίες πόλεις της Ρωσίας που πρέπει κάποιος να επισκεφτεί;
Οι πέντε κορυφαίες πόλεις της Ρωσίας, εκτός Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης, είναι Τομσκ, Νίζνι Νόβγκοροντ, Καζάν, Άστραχαν και Σεβαστούπολη.
– Από τις χώρες που έχετε επισκεφτεί ποια σας άγγιξε περισσότερο και ποια λιγότερο;
Η Ρωσία είναι αυτή που με «ακουμπάει» πιο πολύ. Ταιριάζει στην κουλτούρα των Ελλήνων. Μου αρέσει το φαγητό, η ζωγραφική, η μουσική, ο χορός, το μπαλέτο…
Πολλά «κλικ» στη φωτογραφική μηχανή τραβάς σε χώρες εξωτικές, όπως στα Νησιά του Σολομώντα, στα Βανουάτου ή στη νότια Αιθιοπία. Αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς πολιτιστικά με αυτές, όπως συμβαίνει με τη Ρωσία. Η Ρωσία είναι μία χώρα μαγική για όποιον μπορεί να τη δει πέρα από την επιφάνεια. Πρέπει να δεις πέρα από τα παλιά σπίτια και τα διαλυμένα εργοστάσια, να βιώσεις την καθημερινότητα στη Ρωσία, την αγάπη των ανθρώπων για την πατρίδα, την οικογένεια, τους βετεράνους του πολέμου, τους ηλικιωμένους…
Βλέπω στα αεροδρόμια της Ρωσίας κάτι που δεν έχω δει αλλού: Οι μητέρες με τα μωρά θα μπουν πρώτες στο αεροπλάνο, ανεξάρτητα από business class και first class. Στις ΗΠΑ, από την άλλη, δε βάζουν τις μητέρες πρώτες γιατί «θα χαλάσουμε το business class».
Από την άλλη, η λιγότερο ενδιαφέρουσα χώρα που επισκέφτηκα είναι η Ζάμπια. Αυτή η χώρα με άφησε αδιάφορο. Σκέφτομαι βέβαια να ξαναπάω μήπως κάτι μου διέφυγε και την αδικώ.
Στο Αζερμπαϊτζάν με διαφορά! Και το περίεργο είναι ότι δεν έχουν κάνει «brand» την κουζίνα. Το Αζερμπαϊτζάν έχει την πιο γευστική κουζίνα, πλημμυρισμένη στα αρώματα, με ασύλληπτους συνδυασμούς που κάνουν με κρέατα, γιαούρτια, μπαχαρικά, φρέσκα μυρωδικά.
Άλλες κουζίνες που αφήνουν σφραγίδα, είναι της Αιθιοπίας, του Μεξικού, της Τουρκίας, της Ρουμανίας και βέβαια της Ρωσίας που έχει ανακατέψει το μπαχαρικό της Ασίας με τη γαλλική επιρροή και βλέπεις πιάτα που θα έκαναν «καριέρα» σε ακριβά γαλλικά εστιατόρια.
– Μπορείς να ταξιδέψεις εάν δεν είσαι οικονομικά ευκατάστατος;
Εγώ ξεκίνησα με το σακίδιο στην πλάτη και ταξίδεψα για 5,5 μήνες με 250 δολάρια. Συνήθως οι άνθρωποι που μου κάνουν αυτή την ερώτηση δεν έχουν πάει ούτε στην Κωνσταντινούπολη που εγώ θεωρώ ότι είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο, ένα υπερθέαμα. Μπορείς να ταξιδέψεις οικονομικά, κάνοντας κάποιες θυσίες στις ανέσεις:
– Να κλείσεις νωρίς τα εισιτήρια.
– Να μετακινηθείς με τοπικά μέσα μεταφοράς.
– Να τρως σε πιο φτηνά εστιατόρια, εκεί που τρώει και ο λαός.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Μαγουνάκη για την Όμορφη Ζωή
Όμορφα τα ταξίδια στον κόσμο. Και ποιος δεν ήθελε να έχει τη δυνατότητα να φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους, διαφορετικές κουλτούρες, να δουν τα μάτια του άλλα χρώματα, να δοκιμάσει νέες γεύσεις και μυρωδιές. Να ακούσει τον ήχο του γέλιου και τη φωνή νέων ανθρώπων. Να αφουγκραστεί πως χτυπάει η καρδιά τους όταν γελούν, όταν κλαίνε κι όταν ερωτεύονται. Όταν ζουν! Να ανταλλάξει ενέργεια. Να αναζωογονηθεί περπατώντας δίπλα σε ποτάμια και λίμνες και δάση. Να απομακρυνθεί από την καθημερινότητα. Να ξεκουραστεί μετά από μέρες και μέρες συνεχούς κι εξαντλητικής εργασίας. Να αποκτήσει νέες εμπειρίες.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι κι ο Χαράλαμπος Μπίζας. Εντάξει… Λίγο πιο «τραβηγμένα». Είναι εκείνος που έχει ταξιδέψει σε όλες τις χώρες του πλανήτη!!! Έχει μια δεκαετία περίπου απ’ όταν μπήκε στο βιβλίο Guinness σαν ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και μας έδωσε συνέντευξη για να μας περιγράψει, τη δική του ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ.
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι;
Καταρχάς κάθε προσπάθεια και ενδιαφέρον επικεντρώθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση. Προς το ταξίδι. Το ζήτημα είναι ότι βρέθηκα πολύ γρήγορα στις τάξεις του τουριστικού χώρου. Έγινα αρχηγός εκδρομών. Συνόδευα τους Έλληνες στο εξωτερικό. Αυτή ήταν η μία πτυχή. Οπότε σε λίγα χρόνια ήταν λίγα τα μέρη στον κόσμο που δεν είχα πάει.
Επειδή μιλούσα Ρωσικά, σπούδασα πολιτικές επιστήμες και σλαβικές γλώσσες, ανεβοκατέβαινα στη Ρωσία. Για συμβόλαια και συμφωνητικά. Ήταν ένα μονολιθικό σύστημα τότε. Πήγαινες εκεί που είχαν προαποφασίσει αυτοί.
Το ’90 -’91 άλλαξε αυτό το καθεστώς και «άνοιξαν» περιοχές που δεν είχε πατήσει ούτε καν Ρώσος. Μπορεί αντικειμενικά να μην ήταν τουριστικές περιοχές εγώ όμως είχα εκφράσει την επιθυμία να πάω. Κι έτσι έγινε. Μου έδωσαν ένα εισιτήριο με ατελείωτους σταθμούς μέσα στη Σιβηρία κι ένα ελικόπτερο για τις ακριτικές περιοχές, για να ερευνήσω τις περιπτώσεις, αυτές οι περιοχές, να γίνουν ταξιδιωτικοί προορισμοί. Ιούνιο πήγα, Αύγουστο ήταν έτοιμο το πρώτο γκρουπ. Έλληνες που μέσα σε 40 μέρες ακολούθησαν αυτό το ταξίδι για Παγκόσμια Πρώτη.
Ανεβαίνοντας ο Γέλτσιν για 10 χρόνια έκλεισε τουριστικά η Ρωσία. Για λόγους ασφάλειας ο κόσμος δεν πήγαινε. Ο μόνος που έστηνε ταξίδια εκεί ήμουν εγώ κι έτσι αποκαλέστηκα «ο Τσάρος της Ρωσίας». (γέλια)
Γιατί σας εντυπωσιάζει ο συγκεκριμένος προορισμός;
Αυτά τα μέρη τα απάτητα με εξιτάρουν. Μετά από 30 χρόνια στη Ρωσία, υπάρχουν ακόμη.
Όλες τις πληροφορίες για τους τόπους αυτούς τις συνέλεξα και καθώς πήγαινα με κάποιο πλοίο στον Ειρηνικό άρχισα να τις καταγράφω και να τις ταξινομώ, με βάσει τις φωτογραφίες από κάθε περιοχή.
Επεξεργάστηκα το υλικό για να γίνει ρέον, για να περάσει εύκολα η πληροφορία στον υποψήφιο αναγνώστη. Το 2016 ήταν το έτος φιλίας Ελλάδας – Ρωσίας, οπότε το βιβλίο αυτό το πρώτο μου, έγινε ανάρπαστο. Είχα γίνει μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρίας και τους πήγα 10 από αυτά. Τελικά βρέθηκα μέσα στους 3 φιναλίστ. Μου έδωσαν και τιμητικό δίπλωμα. Κατόπιν τούτου με κάλεσαν και σε διαλέξεις της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρίας.
Και το ταξίδι συνεχίζεται!
Ταξιδεύω 330 μέρες το χρόνο.
Ποιο είναι το μυστικό για να μπορεί κάποιος να ταξιδεύει συνεχώς; Τα ταξίδια είναι όμορφα και πολλοί αυτοί που θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο.
Πρώτον, έχεις καλό σύζυγο! Να αντέχει την απουσία σου. (γέλια)
Δεύτερον, στερείσαι την καθημερινότητα. Δεν έχεις φίλους παρά μόνο αυτούς στο fb και όχι φυσική παρουσία. Γενικώς ξεκόβεις από τα εγκόσμια.
Ο ταξιδιωτικός είναι ένας μοναχικός δρόμος.
Τρίτον, αξιοποιείς κάθε ευκαιρία προς αυτήν την κατεύθυνση. Δηλαδή οτιδήποτε σου δίδεται, πρώτα λες ναι και μετά το σκέφτεσαι. Σ’ όλα τα χρόνια που εργάστηκα στον ταξιδιωτικό χώρο, προωθήθηκα πολύ γιατί ποτέ δεν έλεγα όχι, στην εταιρία. Παραμονή της επιστροφής μου στην Ελλάδα, μου έκλειναν ταξίδι για την επόμενη μέρα, σε άλλο προορισμό. Αυτή λοιπόν ήταν κι η σιγουριά στους ανθρώπους που διοργάνωναν τις εκδρομές. Ήταν σίγουροι ότι είχαν έναν άνθρωπο που θα ανταποκρινόταν θετικά πάντα!
Εδώ θέλω να πω, ότι αυτοί είναι τομείς που δεν αγγίχτηκαν σε άλλη συνέντευξη και χαίρομαι!
Όντας μέσα στον ταξιδιωτικό χώρο, γύρισα τον μισό κόσμο χωρίς έξοδα και τον άλλο μισό κατ’ επιλογήν μου με τα χρήματα της εργασίας μου.
Τι έχετε να πείτε σ εκείνους που ονειρεύονται να ταξιδέψουν πολύ;
Στον πάνω όροφο του γραφείου εργαζόμασταν 150 άτομα. Όλοι έλεγαν «θέλω να ταξιδέψω, τι ωραία που θα ήταν, σε ζηλεύω». Και ακολουθούσαν 3, από τους 150.
1,5%.
Τελικά δεν είναι το, «τι θέλω», είναι «πόσο το θέλω;». Το θέλω πολύ. Δεν θέλω τίποτε άλλο περισσότερο!
Ανασαίνω, ξυπνάω, τρώω, κοιμάμαι μ’ αυτό!
Γενικώς είμαι σε μια διαρκή αναζήτησή του. Το ζήτημα είναι αυτό.
Ποια χώρα και ποιοι άνθρωποι σαν άγγιξαν, μέχρι στιγμής;
Κάθε φορά αλλάζει αυτό, με τις νέες εμπειρίες, αλλά μέχρι τώρα έχει μείνει ανέπαφο το εξής:
Οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι είναι οι Γεωργιανοί.
Η πιο ωραία κουζίνα είναι η Αζέρικη.
Οι πιο γλυκείς άνθρωποι είναι αυτοί του νησιού Σάο Τομέ στην Αφρική, ψυχούλες. Εκείνοι που σφράγισαν την ζωή μου, όταν αναγκάστηκα για 15 μέρες να μείνω σ’ ένα νησί, απομονωμένος, γιατί το πλοίο που περίμενα δεν ήρθε ποτέ, ήταν σαν πρωτόπλαστοι, στο νησί Νιουαφόου στη Βόρεια Τόνγκα. Ευτυχώς πέρασε ένα πλοίο το «Άγιος Χαράλαμπος» που έφερε ξυλεία και ήμουν εκεί 600χλμ. επί 2 μέρες στον Ειρηνικό σ’ ένα φέρι του Ρίου – Αντίρριου.
Τι σας εξιτάρει λοιπόν;
Το πρωτοδομημένο, το πρωτόπλαστο και το αγνό. Σε κάθε ταξίδι αναβαπτίζομαι!
Αυτό με κάνει να είμαι προνομιούχος και επιβεβαιώνω στον εαυτό μου την ύπαρξή μου.
Τελικά δεν έχει απολύτως χαλάσει το ανθρώπινο γένος. Υπάρχουν άνθρωποι και φύλακες που μπορείς να πας και να ξαναβαπτιστείς και να νοιώσεις ότι υπάρχει η ευτυχία του αθώου, των πρωτοπλάστων.
Εάν είχατε την άνεση να παρέχετε βοήθεια σε ποια χώρα και ποιους θα βοηθούσατε;
Κατ’ αρχάς το κάνω στην Ελλάδα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Έχει στον τόπο μας δεκάδες ευκαιρίες, για να βοηθήσει κανείς. Δεν χρειάζεται να πας στο Αφγανιστάν. Να πας ΜΚΟ στο Γαλάτσι, π.χ.
Ας κλείσουμε με ένα μήνυμα στον κόσμο. Τι σημαίνει για σας όμορφη ζωή;
Να ζεις την καθημερινότητά σου με τον καλύτερο τρόπο! Να ζεις με πάθος ό,τι σου αρέσει!
