Μπάμπης Μπίζας in WHO IS WHO

Μπίζας Μπάμπης

Σίγουρα.. ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο και πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όντας ακόμη φοιτητής ξεκίνησε τα ταξίδια του ανά τον κόσμο και ολοκληρώνοντας τις σπουδές του ο ταξιδιωτικός τομέας τελικά τον κέρδισε, όπου και ασχολήθηκε επαγγελματικά…
Από το 1980 και μετά διοργάνωνε ταξίδια σε νέους, ιδιαίτερους, δυσπρόσιτους αλλά και μη τουριστικούς προορισμούς. Το μεγαλύτερό του ταξίδι διήρκησε πεντέμισι μήνες.

Έχει επισκεφθεί όλο τον κόσμο, είτε οργανωμένα, είτε ατομικά, είναι κάτοχος 42 διαβατηρίων και δικαιωματικά «φλερτάρει» με μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.

Η πλήρης βιογραφία του κυρίου Μπίζα θα φιλοξενηθεί στην 8η έκδοση του Who is Who που θα κυκλοφορήσει το 2013.

https://www.whoiswhogreece.com/mpizas-mpampis/

O Μπάμπης Μπίζας περνάει ολόκληρη την ζωή του ταξιδεύοντας

Κρατάει ρεκόρ Guinness για το κατόρθωμά του, αλλά τα ταξίδια του είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα ντοκιμαντέρ του Netflix.

O Μπάμπης Μπίζας είναι ένα θαύμα της φύσης κι αυτό γιατί κανείς δεν έχει ταξιδέψει τόσο πολύ όσο αυτός. Κυριολεκτικά έχει πάει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Έχει πατήσει σε όλες τις γωνιές και τα πλάτη του πλανήτη μας. Γεννημένος στις 16 Σεπτεμβρίου 1954) είναι Έλληνας εξερευνητής, γεωγράφος, ταξιδιωτικός συγγραφέας και χαρακτηρισμένος από το βιβλίο Guinnessκαι το National Geographic, ως ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο. O Μπίζας εξερεύνησε ασυνήθιστους προορισμούς, είτε με γκρουπ είτε μόνος του. Μετά από 20 χρόνια ταξιδιών, έχει βρεθεί σε όλο τον κόσμο. Αξιοσημείωτη ήταν η συμμετοχή του σε αποστολή της τότε Σοβιετικής Ένωσης στον Βόρειο Πόλο, τον Μάιο του 1996.

 

Σχεδόν 18 χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2014, ο Μπίζας προσγειώθηκε στο Νότιο Πόλο, γεγονός που τον κατέστησε ως τον μοναδικό Έλληνα που επισκέφθηκε και τους δύο πόλους της Γης. Τα τελευταία χρόνια, ο Μπίζας είναι μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρείας. Εμείς μιλήσαμε μαζί του και κάναμε μία καταπληκτική κουβέντα για το πάθος της ζωής του, δηλαδή τα ταξίδια.

 

Ποια ήταν η πρώτη σπίθα που σας έκανε να αρχίσετε όλη αυτή την εκπληκτική πορεία των ταξιδιών σας;

Μάλλον δεν ήταν σπίθα. Ήταν μια διαδικασία που εξελίχθηκε σταδιακά με εξωτερικά ερεθίσματα, βιβλία, εικόνες και φαντασία. Ακόμη και τα πολύχρωμα χαρτονάκια -με τις σημαίες και τις εθνικές ενδυμασίες -που βρίσκονταν στις γκοφρέτες ΜΕΛΟ ήταν ένα ερέθισμα της φαντασίας. Κάναμε αγώνα στο δημοτικό να συμπληρώσουμε το λεύκωμα ανταλλάσσοντας μεταξύ μας αυτές που είχαμε διπλές,  με κάποια χώρα  μου μας έλλειπε. Μετά βρέθηκα να παλεύω με μια απαρχαιωμένη Γεωγραφία που πιο πολύ σε μπέρδευε πάρα απαντούσε στις  απορίες μου. Ίσως αυτό ήταν η αιτία που αποφάσισα πριν λίγο καιρό να γράψω μια κατατοπιστική “ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ” (διατίθεται από το Travel Bookstore στην Αθήνα). Ελπίζω να συνέβαλα στο να καταλάβουν οι αναγνώστες ποια χώρα είναι που- και να μην πάθουν ότι έπαθα εγώ. Σήμερα έχουν γεμίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -ελληνικά και ξένα- με άσχετους παντογνώστες που είναι ότι πρέπει για να ξεχάσεις ακόμη κι αυτά που ήξερες!

Τι είναι αυτό που κάνετε πρώτα όταν επισκεφτείτε μία ξένη χώρα;

Προσανατολισμός. Εντοπίζω το κέντρο μιας πόλης, ανεβαίνω στο ψηλότερο σημείο για μια πανοραμική επισκόπηση-ακόμα και αν δεν είναι στο κέντρο- και βρίσκω την περιοχή με τα πιο πολλά εστιατόρια για ντόπιους ή σουπερ μάρκετ. Ο …”ανεφοδιασμός” είναι βασικό μέλημα για μια πρώτη ενσωμάτωση στους ρυθμούς μιας πόλης. Μετά ακολουθούν όλα τα άλλα. Ενδιαφέρουσες διαδρομές πεζή, μουσεία τέχνης, μνημεία, αξιοθέατα και καλλιτεχνικές παραστάσεις.

 

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο ταξίδι που έχετε κάνει ποτέ;

«Οι 209 ώρες με ένα μικρό ιστιοφόρο από το Κέηπταουν, 2500 χλμ νότια στο νησί Μαριόν προς την Ανταρκτική. Οι πλάγιοι δυνατοί άνεμοι μας υποχρέωναν να ταξιδεύουμε μόνιμα με κλίση 35 μοιρών! Δεν μπορούσες να σταθείς όρθιος αλλά ούτε να ξαπλώσεις στην κουκέτα αφού με το πρώτο σκούντημα του κύματος έπεφτες κάτω. Το πήρα απόφαση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και έστρωσα στο πάτωμα να κοιμηθώ. Την 4η μέρα χάλασε το ψυγείο και τα κρέατα άρχισαν να σαπίζουν. Δεν τα ρίξαμε όμως στη θάλασσα για να μην προσελκύσουμε τους καρχαρίες. Έτσι τρώγαμε κάτι κονσέρβες που από κακή συγκυρία είχαν πέσει στο πετρέλαιο. Απ’ έξω μύριζαν αλλά μέσα ήταν καθαρές. Με συνοδεία την δυσοσμία των σάπιων κρεάτων, πετρέλαιο-βαπτισμένων κονσερβών και το μόνιμο κύμα με τις 35 μοίρες κλίση συνεχίσαμε το ταξίδι και παραδεχτήκαμε αρκετές φορές ότι ίσως αυτό να ήταν το τελευταίο ταξίδι της ζωής μας. Δυστυχώς ….δεν ήταν! Μας περίμεναν άλλες 200 ώρες επιστροφής. Αυτή τη φόρα οι άνεμοι μας έβγαλαν στο Πορτ Ελίζαμπεθ. Πάντως φτάσαμε ζωντανοί και μόλις πρόλαβα το αεροπλάνο για τη Μπάχα, της Καλιφόρνια του Μεξικού απ’ όπου σε δύο μέρες θα ξεκίναγε η αποστολή για τον Ειρηνικό».

 

Πως βιοπορίζεται ένας άνθρωπος που απλά ταξιδεύει σε όλο τον πλανήτη;

«Για 35 χρόνια ήμουν στέλεχος σε μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία όπως το Manos Travel.  Σχεδίαζα, οργάνωνα και συνόδευα ο ίδιος τα ειδικά ταξίδια που απευθύνονταν σε προχωρημένους ταξιδιώτες. Ταξίδια στο Αφγανιστάν, την Μαυριτανία, τη Νιγηρία, την Παπούα, την Μικρονησία, τη Σαουδική Αραβία. Σήμερα είναι εύκολο να πας  σ’ αυτά τα μέρη. Υπάρχει απέραντη πληροφόρηση στο διαδίκτυο, στους ταξιδιωτικούς οδηγούς και σε περιοδικά. Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε e-mail. Ούτε καν φάξ! Ξεκινάγαμε με 30 ανθρώπους και πηγαίναμε. Σήμερα λαμβάνω τη σύνταξη μου και εποχιακά συνοδεύω ελληνικά γκρουπ στο εξωτερικό για ανθρώπους ψαγμένους και έμπειρους που ζητάνε κάτι διαφορετικό. Έχουμε κτίσει με τα χρόνια μια σχέση φιλίας και εκτίμησης και εμπιστεύονται τις επιλογές μου. Αυτό το θεωρώ μεγάλη τιμή».

Το ταξίδι ήτα πάντα πάθος ανεξαρτήτως γενιάς. Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νεαρό άνδρα που θέλει να ταξιδέψει σήμερα για να χτίσει εμπειρίες;

«Θα τον συμβούλευα να μην ρωτάει τη γνώμη κανενός. Όταν επιθυμεί να ταξιδέψει να το κάνει. Να ταξιδεύει μόνος του. Ούτε με φίλο ούτε με φίλη. Μόνος. Να τρώει ντόπια κουζίνα. Όχι πίτσα και…energy bar και να μην σκέφτεται “άπαπα! Ποιος ξέρει πόσο βρώμικα είναι αυτά τα φαγητά εδώ πέρα που ήρθα”. Να αναζητήσει ευκαιρίες στα εισιτήρια και τα ξενοδοχεία.  Κλείσε 6-8 μήνες νωρίτερα. Πήγαινε όταν είναι η χαμηλή σεζόν που υπάρχουν παντού ευκαιρίες. Ταξίδευε ελαφρά. Με μια χειραποσκευή των 8 κιλών έχεις μαζί σου όλα όσα χρειάζεσαι. Εφάρμοσε τη μέθοδο 1-2-2.Δηλαδή ένα ζευγάρι παπούτσια, 2 παντελόνια 2  εσώρουχα. Συνολικό βάρος; 1,5 κιλό!!! Τα υπόλοιπα θα είναι η φωτογραφική μηχανή, τα φάρμακα (τα 3 Α = Ασπιρίνες Αντιβιοτικά Αντιδιαρροϊκά, διάφορα μικροπράγματα και θα μείνει και χώρος ακόμη και για ψώνια».

 

Τα ταξίδια αυτή την εποχή, έχουν αλλάξει προς το χειρότερο ή το καλύτερο;

Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι ευκολίες πρόσβασης όμως βελτιώνονται. Απλοποιούνται οι διαδικασίες βίζας ή καταργούνται εντελώς.  Ξενοδοχεία ξεπετάγονται εκεί που άλλοτε δεν υπήρχε τίποτε, δρόμοι επισκευάζονται, αεροπορικές συνδέσεις εμφανίζονται, μνημεία και αξιοθέατα βγαίνουν από την αφάνεια και μια πλημμυρίδα πληροφοριών είναι στη διάθεση του ταξιδιώτη. Τι άλλαξε όμως  και δεν ξαναγυρνάει πια; Οι άνθρωποι. Οι παλιοί πολιτισμοί και οι παραδόσεις. Οι παραδοσιακές φορεσιές που χάνονται και όλοι τριγυρνάνε με κακόγουστα δυτικότροπα ρούχα. Άνθρωποι των ορεινών φυλών, των δασών της Κεντρικής Αφρικής ή οι Νομάδες του Νίγηρα. Αυτοί χάνονται. Γίνονται ένα με την ανώνυμη μάζα των πόλεων και των αστικών κέντρων. Αυτό είναι που αποτελεί προτεραιότητα των σύγχρονων εξερευνητών. Να προλάβουν να γευτούν την κουλτούρα και τις παραδόσεις αυτών των λαών πριν αυτές χαθούν για πάντα. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου από τις 300 μέρες του έτους που ταξιδεύω είναι αφιερωμένο στην αναζήτηση αυτών των φυλών και των πολιτισμών. Και κάθε φορά πρέπει να πας όλο και πιο μακριά, σε όλο και πιο δυσπρόσιτα μέρη με όλο και πιο δύσκολες συνθήκες.

Ζήσατε ποτέ μία πολύ επικίνδυνη στιγμή; Μία φορά που τρομάξατε για τη ζωή σας;

«Σε κυριολεκτικά επικίνδυνη στιγμή δεν βρέθηκα ποτέ. Η ζωή μου δεν απειλήθηκε, αλλά ομολογώ ότι φοβήθηκα το ’88 που με πιάσανε στη Λιβύη, στη Βεγγάζη τον καιρό του Καντάφι και με βάλανε φυλακή γιατί φωτογράφιζα την αγορά και θεωρήθηκα ύποπτος κατασκοπείας. Μέχρι που να αποδειχθεί ότι δεν ήμουν κατάσκοπος – επειδή κανείς δεν είχε δει το γεγονός – σκεφτόμουν μέσα μου, ”Δηλαδή τώρα αυτοί αν μου ρίξουν μια σφαίρα στο κεφάλι και πέσω κάτω, κανείς δε θα μάθει ποτέ, ότι με συνέλαβαν κτλ”. Οπότε είχα λίγο έγνοια τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Πέρασα μια δύσκολη νύχτα. Σκέψεων πιο πολύ. Δεν απειλούταν η ζωή μου. Ήταν ευγενικοί ακόμα και στη φυλακή. Την άλλη μέρα ήρθε ο αξιωματικός υπηρεσίας να κάνει επιθεώρηση, με είδε και με ρώτησε ”Εσύ τι κάνεις εδώ πέρα;”. Τότε του λέω, «Σύμφωνα με τους άνδρες σου είμαι κατάσκοπος του Ισραήλ γιατί φωτογράφιζα ντομάτες και μαρούλια στην αγορά”. Έβαλε τα γέλια και πήγαμε στο γραφείο του, ακολουθήθηκε η διαδικασία που έπρεπε και αφού με ανέκριναν την επόμενη μέρα εξονυχιστικά και είδαν ότι ήμουν καθαρός, τελικά με αφήσανε ελεύθερο και μετά γύρισα στην Ελλάδα».

 

Έτσι συνηθισμένα ήταν και τα πιο κωμικά περιστατικά; 

«Δεν θυμάμαι κάτι σαν ξεκαρδιστικό περιστατικό. Ευχάριστες και διασκεδαστικές στιγμές όμως πολλές. Εξάλλου αυτό είναι ένα μέρος της μαγείας του να ταξιδεύεις. Συνάντηση με το άγνωστο, ανατροπές και απρόοπτα. Πως θα ακούγονταν ας πούμε να παραλάβεις τα αποτέλεσμα του PCR τεστ από ένα εργαστήρι σε χώρα της Αφρικής και να γράφει επάνω:  Χώρα προορισμού USSR!!! Σοβιετική Ένωση!  Δεν γελάς με τίποτε. Εγκεφαλικό παθαίνεις μέχρι να φτάσεις στο αεροδρόμιο  και ο υπάλληλος- αφού το μελετήσει εμπεριστατωμένα για λίγα λεπτά και βρει το περιπόθητο “ΝΕGATIVE”, σου απαντά. Have a nice trip. Λέτε να ήξερε κάτι παραπάνω σε σχέση με το Ουκρανικό;».

Σκοπεύετε να συνεχίσετε τα ταξίδια σας; Τι σχεδιάζετε για το μέλλον;

«Κατά σύμπτωση βρίσκομαι στην Ελλάδα. Ήρθα για πάρω τις βίζες που απαιτούνται για τα επόμενα ταξίδια. Το Τσαντ, για μια πολυήμερη αποστολή στα όρη Τιμπεστί , τη Σαουδική Αραβία, και την Αρκτική Ρωσία. Μετά ακολουθούν οι ορεινές περιοχές του  Καυκάσου (Νταγκεστάν, Ινγκουσέτια , Τσετσενία, Βόρεια Οσσετία .) και μερικά ακόμη που περιμένω να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τους περιορισμούς καραντίνας στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, το Τουρκεστάν, Δυτική Τανζανία κλπ».

https://www.ratpack.gr/buzz/interviews/story/26064/mpampis-mpizas-o-monadikos-ellinas-poy-exei-taxidepsei-se-oles-tis-xores-toy-kosmoy?fbclid=IwAR1puBQCRJq1yKtaYv9yjq0Ze8kuZAfGbSvKa-zjMgJ6KALhhRWHCO92gAA

Μπάμπης Μπίζας: Ταξιδεύοντας στις 193 χώρες του κόσμου

Μπάμπης Μπίζας: Ταξιδεύοντας στις 193 χώρες του κόσμου

Η έλξη της περιπέτειας, της ανακάλυψης, ο νόστος, η χαρά της επιστροφής ήταν έννοιες φορτισμένες με έντονο συμβολισμό και αντιστοιχούσαν σε ουσιαστικές βαθιές ανθρώπινες ανάγκες.

Το ταξίδι δεν αρχίζει από τη στιγμή που ξεκινάμε και δεν τελειώνει όταν φτάνουμε στο τέρμα.

Αρχίζει από το όνειρο, το παραμύθι, από τη στιγμή που χαράζουμε πορεία, από τότε που αρχίζει και η αναμονή, και δεν τελειώνει όσο ξεδιπλώνουμε την ταινία της μνήμης μας και μεταφερόμαστε αδιάκοπα εκεί.

Τα ταξίδια είναι πάντα αξεπέραστα, καθώς ανοίγουν ένα ατέρμονο διάλογο με τους ανθρώπους, τους τόπους και τη ζωή. Μέρος του εσωτερικού κόσμου, ο εξωτερικός, παρασύρεται από τη δίνη των εντυπώσεων που αφήνουν πίσω τους οι δρόμοι, οι θάλασσες, τα ουράνια. Ταξιδεύουμε με τη χαρά του ταξιδιού. Για την κίνηση.

Άλλωστε η τάση της ύλης του κόσμου -από τα αιμοσφαίρια μέχρι τους πλανήτες- είναι η περιφορά, η αέναη περιπλάνηση γύρω από ένα κέντρο. Έτσι και του πνεύματος.

Μερικές φορές έχει πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις και την ίδια σου την πατρίδα , την πόλη και τη γειτονιά ακόμη σαν μια ξένη χώρα. Το βλέμμα αλλάζει, ξεβολεύεται, οι πόροι της φαντασίας ανοίγουν έτσι, όπως λέει και η Έμιλι Ντίκινσον σε παρασύρει στην επικράτεια μιας άλλης αντίληψης του οράν. Ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων αρχίζει από ένα μοναδικό βήμα. Το ζήτημα είναι να σε κυριεύει το πάθος της αναζήτησης .

Ο Μπάμπης Μπίζας είναι ταξιδιωτικός συγγραφέας και αρθρογράφος , διοργανωτής ταξιδιών.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε σαν αρχηγός ελληνικών τουριστικών γκρουπ στο MANOS TRAVEL και αργότερα σαν Διευθυντής προγραμματισμού ταξιδιών στα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία της Ελλάδας . Το επάγγελμά του τον έφερε σταδιακά σε όλες τις χώρες του κόσμου, στις πολυάριθμες αυτόνομες περιοχές και υπερπόντιες κτήσεις και μάλιστα για παραπάνω από μία φορά .

Ταξιδεύει 45 χρόνια πάνω από 300 μέρες τον χρόνο ανακαλύπτοντας νέες γωνιές στις χώρες που έχει επισκεφθεί στο παρελθόν. Κατά κοινή παραδοχή γνωρίζει τον κόσμο καλλίτερα από κάθε άλλο άνθρωπο στον πλανήτη.

Αυτό τον ενθάρρυνε να γράψει τον «Γεωγραφικό Οδηγό» για να ξεκαθαρίσει το πιο κοινό ερώτημα:

Πόσες χώρες υπάρχουν στον κόσμο ;

Με το βιβλίο αυτό μπαίνει ένα τέλος σε αυτή τη σύγχυση. Ο αναγνώστης θα βρει επιτέλους με εύκολο και πρακτικό τρόπο, όχι μόνο ποιες ακριβώς είναι οι χώρες του κόσμου αλλά και λίγα λόγια για τα αξιοθέατα που έχει η κάθε μια από αυτές. Κάτι σαν Γεωγραφία και Ταξιδιωτικός Οδηγός μαζί.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι και δεν φιλοδοξεί να γίνει σχολική γεωγραφία , ούτε να υποκαταστήσει τους επίσημους ταξιδιωτικούς οδηγούς των επί μέρους χωρών που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Ειναι ενα εργαλείο για να βρει ο καθενας τον δρόμο του στις γειτονιές του κόσμου.

«Γεωγραφικός Οδηγός-Ταξιδεύοντας στις 193 χώρες του κόσμου»

Ιδιωτική Έκδοση 2020

σελ.332

Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.travelbookstore.gr/index/maps.asp?id=50249&fbclid=IwAR0X2KYy4yZxcMjO7ZHFVRdC_U5ytWTzz6Mj1NPwyIrmrY3Ro28MgOSClrE

https://carnetdevoyage.gr/%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%bc%cf%80%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%80%ce%af%ce%b6%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b4%ce%b5%cf%8d%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-193-%cf%87%cf%8e/

Μπάμπης Μπίζας – «Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο»

 
της Νένας ΜεϊμάρηΚαλά το διαβάσατε. Αυτόν τον τίτλο έδωσε το περιοδικό National Geographic Traveler στον Μπάμπη Μπίζα από την Αθήνα. Εξεπλάγην μόλις το διάβασα και έσπευσα να του στείλω μήνυμα στο messenger. Thank God for Google!

Η απάντησή του ήρθε την επόμενη ημέρα από τη Σιβηρία. «Στείλε μου τώρα τις ερωτήσεις γιατί θα έχω λίγες ημέρες ίντερνετ, φεύγω απευθείας στο Περού». Του απάντησα και τον προσκάλεσα να έρθει στην Κατερίνη με την πρώτη ευκαιρία.

Ο Μπάμπης Μπίζας ταξιδεύει από νεαρή ηλικία σε μέρη “off the beaten path”, όπως το αποκαλούμε, που σημαίνει όχι τα κλασικά, γνωστά και συνηθισμένα. Το πάθος του για περιήγηση τον παίρνει μακριά από την Αθήνα για περισσότερες από 300 ημέρες τον χρόνο. Από τα γραπτά που έχω διαβάσει, η περιπέτεια κυλάει στο αίμα του. Οι φωτογραφίες το δείχνουν ξεκάθαρα.

Τα θρυλικά Μοάϊ, τα αγάλματα του Νησιού του Πάσχα στην ακτή Τογκαρίκι

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στη Δραματική Σχολή Βορείου Ελλάδος και στο τμήμα Σλαβικών Σπουδών στο Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσικά και Ισπανικά.

Ο Μπάμπης Μπίζας έχει εκδώσει ταξιδιωτικά βιβλία, έχει γράψει άρθρα ταξιδιωτικού περιεχομένου, υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, συνεντεύξεις ανά τον κόσμο και videos που μπορείτε να τα δείτε στο πολύ ενδιαφέρον website του: www.babisbizas.com.

Τον ευχαριστώ δημόσια για την άμεση ανταπόκρισή του στο κάλεσμά μου και του εύχομαι από καρδιάς Καλά ταξίδια!

Εξερευνώντας με δίκυκλο την παλιά πόλη του Ξιάν στην Κίνα

Ας αρχίσουμε από την παιδική σας ηλικία. Πού γεννηθήκατε, πού μεγαλώσατε και πώς θα περιγράφατε τα παιδικά σας χρόνια; Τα ταξίδια ήταν μέρος της ζωής σας τότε;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Άρτα στην Ήπειρο. Μια συνηθισμένη πόλη της ελληνικής επαρχίας. Τίποτε δραματικό και ονειροπόλο. Κάποια στιγμή μου έκαναν δώρο μια δίτομη γεωγραφία με μαύρο εξώφυλλο με γκραβούρες και φωτογραφίες από χώρες που δεν είχα ξανακούσει. Πρέπει να ήταν ξεπερασμένη έκδοση και οι πληροφορίες ήταν τέτοιες που μάλλον με μπέρδευαν παρά με πληροφορούσαν. Παρ’ όλα αυτά ήταν μια καλή αρχή για να συνειδητοποιήσω πως η Άρτα δεν ήταν ο ομφαλός της Γης. Ούτε καν η Αθήνα που πήγα επίσκεψη στους συγγενείς μου λίγα χρόνια αργότερα. Ήταν νωρίς όμως ακόμα για να διανοηθώ ταξίδι εκτός Ελλάδος. Καλά καλά ούτε εκτός… Άρτας!

Με γυναίκα της φυλής των Μπατζαρα στην Κεντρική Ινδία

Ποια ήταν η πρώτη σας ταξιδιωτική εμπειρία; Τι ψάχνατε τότε, πού το βρήκατε και ποιες ήταν οι έντονες εντυπώσεις σας;

Αυτό ξεκίνησε όταν ήμουν πλέον φοιτητής και ζούσα εκείνο το διάστημα στη Θεσσαλονίκη. Διάφοροι γνωστοί μου ανεβοκατέβαιναν στη Βουλγαρία είτε για δουλειές είτε για ψώνια που ήταν πιο φτηνά απ’ την Ελλάδα. Έτσι κι εγώ δοκίμασα την τύχη μου στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Μια πρώτη εμπειρία για να δω τι γίνεται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Και οι δύο χώρες του Κομμουνισμού που άκουγες αποθεωτικά σχόλια από τους μεν ή μαύρη δυστυχία από τους ενάντιους. Εγώ διαμόρφωσα έτσι τη δική μου άποψη. Τότε είχε άλλη βαρύτητα από το να πας σήμερα στις ίδιες χώρες. Τότε ήταν ένα παράθυρο στον… σοσιαλιστικό παράδεισο!

Μετά άρχισα τακτικά ταξίδια στη Κωνσταντινούπολη που με ενθουσίασαν. Πέρναγα τέλεια και έβλεπα έναν άλλο κόσμο που τον καταλάβαινα καλά. Στο τέλος ήρθε ο… έρωτας! Ερωτεύτηκα την Ιμπόλυα από τη Βουδαπέστη και όποτε έβρισκα ευκαιρία ανεβοκατέβαινα στην Ουγγαρία και κάναμε παρέα με όλη της την οικογένεια. Το διαμέρισμα στον πρώτο όροφο της Φέρεντς Κορούτ 29 είχε γίνει η βάση μου στην Βουδαπέστη. Άνοιξα και λογαριασμό στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο στη γειτονιά της Ιμπόλυα για να μην πηγαινοφέρνω τα Ουγγρικά φόριντ στην Ελλάδα. Πρέπει να ήμουν ο πρώτος Δυτικός που άνοιξε λογαριασμό σε κομμουνιστική χώρα. Πήρα κανονικά και τους τόκους μου.

Το 1 εκατομμύριο πουλιά στη νησίδα Τιουλενι της Σαχαλίνης, στη Σιβηρία

Τι αντίκτυπο έχει στην ψυχή σας ένα ταξίδι; Πώς σας διαμορφώνει σαν χαρακτήρα; Πόσο βαθιά σας επηρεάζει;

Σε κάθε άνθρωπο- ακόμα και το ίδιο ταξίδι να κάνουν μαζί και να δουν ακριβώς τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή- στον καθένα έχει διαφορετικό αντίκτυπο. Το διαπιστώνω συχνά σε ανθρώπους με τις αναρτήσεις που πραγματοποιούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πάει η άλλη λουσάτη καλοζωισμένη και ποζάρει δίπλα σε μια χαριτωμένη μικρούλα από το Γκουτζαράτ της Δυτικής Ινδίας και αναρτά τη φωτογραφία με το σχόλιο:

«Παρά τη φτώχεια τους και τη δυστυχία τους οι άνθρωποι αυτοί διατηρούν ένα αγνό… βλέμμα. Πόσο τους λυπάμαι».

Και αφού είπε αυτά και εντυπωσίασε τις φίλες της στα βόρεια προάστια μπήκε στο κλιματιζόμενο αυτοκίνητο που την περίμενε και γύρισε πίσω στο 5 αστέρων ξενοδοχείο της.

Άλλος πάει στα χωριά της Αφρικής με το ίδιο πνεύμα. «Πολύ φτώχεια και βρωμιά συναντήσαμε. Οι πιο πολλοί είναι υποσιτισμένοι!!!» απεφάνθησαν οι φαντασιωνόμενοι ότι εκπροσωπούν την UNICEF .Και αφού φωτογραφήθηκε με τους «φτωχούς», «βρώμικους» και «υποσιτισμένους» ντόπιους την ώρα που μοιράζουν τα στυλό και τα μολύβια στα απλωμένα χέρια, έφυγαν όπως ήρθαν. Αυτό τους έμεινε. Ούτε ο πλούτος της ντόπιας κουλτούρας ούτε τα ατελείωτα χαμόγελα ούτε η λαχτάρα να μάθουν κάτι για τον πολιτισμό τους, τη γλώσσα τους και τις παραδόσεις τους.

Συζήτηση με το φύλαρχο των Ασματ στη Δυτική Παπούα

Το ερώτημα εδώ είναι ίδιο με το φινάλε από ένα παλιό πιπεράτο ανέκδοτο:

«Άνθρωπέ μου, αφού σε ζαλίζει γιατί το… κάνεις;»

Το συμπέρασμα από αυτή την περιγραφή είναι ότι αν δεν σε κάνει πλουσιότερο σε αισθήματα ένα ταξίδι τότε δεν πέτυχε τον σκοπό του. Εκείνο που παρατήρησα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που έχουν λίγα δυτικά αγαθά έχουν πλουσιότερο ψυχικό κόσμο και ανθεκτικότητα. Χαμογελούν αβίαστα, ζουν την καθημερινότητα τους απροσποίητα και έχουν ισχυρούς δεσμούς οικογένειας. Οι αξιολύπητοι είναι οι δυτικοί άνθρωποι που έχουν χάσει τον έλεγχο αξιών, προτεραιοτήτων και συναισθημάτων.

Αφηγηθείτε μας σύντομα ένα από τα αγαπημένα σας ταξίδια. Τι μήνυμα σας έχει μεταδώσει; Γιατί και με ποιον τρόπο έχει γίνει από τα αγαπημένα σας;

Υπάρχει κίνδυνος ο χαρακτηρισμός «αγαπημένο» να δημιουργήσει την εντύπωση ενός ταξιδιού καλοπέρασης και απολαύσεων που θα επιζητούσα να επαναλαμβάνω συχνά. Αυτό δεν είναι αλήθεια για έναν πραγματικό ταξιδιώτη.

Αγαπημένο είναι ένα ταξίδι που φεύγοντας έχεις αφήσει ένα κομμάτι της ψυχής σου εκεί και το αναπολείς με νοσταλγία. Και υπάρχουν κάμποσα τέτοια.

Όπως στο νησί Νιουαφόου της Τόνγκα στον Κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό.

Με νεαρά κορίτσια της φυλής των «μακρυκέρατων» Μιάο στη Νότια Κίνα

Ξεκομμένο από τις άλλες νησιωτικές ομάδες που απαρτίζουν το Βασίλειο της Τόνγκα συνδέεται με μικρό αεροπλάνο μια φορά το μήνα με το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και ακανόνιστα 3-4 φορές τον χρόνο με πλοίο.

Παρ’ ότι είχα πληρώσει τη διαφορά ναύλου -για να κάνει παράκαμψη από άλλο νησί και να έρθει να με μαζέψει μετά από μια εβδομάδα- το αεροπλάνο ποτέ δεν ήρθε. Έμεινα άλλες 15 μέρες με τους ανθρώπους του χωριού και ενσωματώθηκα στην κοινωνία πολύ γρήγορα. Με γνώριζαν με το όνομα μου και έμαθα κι εγώ τα δικά τους. Πήγαινα το πρωί στον όρθρο και παρακολουθούσα τις ψαλμωδίες, σκούπιζα την εκκλησία και πήγαινα στα κτήματα να μαζέψουμε παπάγιες. Αγνοί, αγαπημένοι σαν τους πρωτόπλαστους. Αυτό το ταξίδι ναι. Έκλεψε ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Ο Marcel Proust είπε: «Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν αποτελείται από αναζήτηση νέων τοπίων αλλά από τα νέα μάτια που έχουμε». Κάντε μας μια δήλωση πάνω σ’ αυτό.

Πιστεύω ότι ο MarcelProustπου η υγεία του δεν του επέτρεπε να ταξιδέψει (πιθανόν ούτε εκτός Γαλλίας) οδηγήθηκε σ’ αυτή την διατύπωση που κατά το ήμισυ συμφωνώ. Εξάλλου για πολλά χρόνια η διαφήμιση ενός Γαλλικού ταξιδιωτικού οργανισμού περιελάμβανε τη φράση «Γνωρίζοντας τον Κόσμο με άλλα μάτια».

Δεν νιώθω όμως ότι υπάρχει αυτή η ψυχική ανάταση αν δεν συνοδεύεται από ανακάλυψη νέων τόπων. Αναλύοντας το, μπορώ να πω ότι είμαστε έτοιμοι με τα μάτια της ψυχής να δούμε πράγματα και να βιώσουμε καταστάσεις που χωρίς αυτά «τα νέα» μάτια δεν θα τα βλέπαμε.

Οι γυναίκες της φυλής Μουρσι στη Νότια Αιθιοπία με  τους χαρακτηριστικούς πήλινους δίσκους στο κάτω χείλος

Ηγείστε τουριστικών γκρουπ τα οποία διαφέρουν από άλλα, τα πιο τυποποιημένα. Τι είδους ταξιδιώτες σας προτιμούν και πώς διαφοροποιείστε από τον κλάδο σας εν γένει;

Θα εκπλαγείτε αλλά οι ταξιδιώτες  που ακολουθούν αυτά τα πολιτιστικά ταξίδια και τις ειδικές αποστολές είναι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας».

Μπορεί να έχουν διαφορετικό οικονομικό υπόβαθρο αλλά η πλειονότητα είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι και επαγγελματίες. Τους ενώνει το πάθος για τα αυθεντικά ταξίδια στις εσχατιές του πλανήτη και είναι πρόθυμοι να στερηθούν ανέσεις που για άλλους θα ήταν αδιανόητο. Είναι σε θέση να κλάψουν από συγκίνηση όταν βρεθούν μπροστά στον απότομο βράχο στα Γάδαρα στην Ακτή των Ιχθυοφάγων (Πακιστάν) απ’ όπου πέρασε ο Νέαρχος ο Κρης και περιγράφεται στο 6ο βιβλίο του Αρριανού ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ. Ή να μείνουν σιωπηλοί για ώρα ατενίζοντας την Ποτάλα στη Λάσα του Θιβέτ.

Είναι απλό αυτό που κάνουμε σαν γραφείο και σαν σχεδιαστής ταξιδιών για την διαφοροποίηση στον κλάδο. Σκέφτομαι σαν ταξιδιώτης. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του υποψήφιου ταξιδιώτη. Αν εμένα με συναρπάζει η ιδέα να επισκεφτώ ένα μέρος παράξενο, θα υπάρχουν μερικοί ανάμεσα στους ταξιδιώτες που θα θέλουν το ίδιο. Έτσι προχωράμε. Μετά ανοίγουμε συζητήσεις μαζί με τους συνταξιδιώτες –που με τα χρόνια γίναμε φίλοι- και καταλήγουμε στο επόμενο ταξίδι ενώ είμαστε ακόμη στη μέση του ταξιδιού που μόλις ξεκίνησε.

Η Ελληνική σημαία στο Βόρειο Πόλο το 1986

Επίσης, έχετε βάλει τη σημαία σας στον Νότιο Πόλο. Περιγράψτε μας τα συναισθήματά σας τη στιγμή εκείνη. Πιστεύω ότι ο κάθε σοβαρός ταξιδιώτης θα επιθυμούσε μια τέτοια εμπειρία.

Σήμερα η άφιξη στον Νότιο Πόλο δεν έχει την πολυπλοκότητα των πρώτων εξερευνητών ούτε την δραματική κατάληξη της εποχής του Άμουνδσεν και του Σκότ. Δεν είναι ακριβώς περίπατος, αλλά φτάνεις χωρίς πολύ προσπάθεια και με λίγη τύχη με τον καιρό μπορείς να βρεθείς στις 90ο. Είναι ένα συναίσθημα πληρότητας. Έφτασες εκεί που είχαν πατήσει οι πρωτοπόροι εξερευνητές. Είχα τοποθετήσει 18 χρόνια πριν την Ελληνική σημαία στο Βόρειο Πόλο και κάνοντας το ίδιο στο Νότιο ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος. Θα συνιστούσα σε όποιον έχει τις φυσικές αντοχές και νιώθει άνετα να περπατάει στον πάγο στα 3300 μέτρα υψόμετρο (τόσο είναι το πάχος του πάγου στον Νότιο Πόλο) να περπατήσει τα τελευταία 100 χιλιόμετρα. Έτσι θα βιώσει τον χώρο και την ατμόσφαιρα της απεραντοσύνης καλύτερα.

Αποστολή στο Νότιο Πόλο

Το περιοδικό National Geographic Traveler σας περιγράφει ως τον «Τον πιο πολυταξιδεμένο άνθρωπο στον κόσμο». Είναι ένας απίστευτος και καταπληκτικός τίτλος. Τι θα λέγατε εσείς γι’ αυτό;

Προσωπικά όπως καταλάβατε δεν ταξιδεύω για κανέναν τίτλο. Εφ’ όσον όμως υπάρχουν φορείς που κατέληξαν σ’ αυτό το συμπέρασμα τους ευχαριστώ για την τιμητική διάκριση. Πρόσφατα, το Ρωσικό site OBOZREVATEL, πήγε ένα βήμα παραπέρα και με χαρακτήρισε «Τον μεγαλύτερο ταξιδιώτη της εποχής μας» . στα ρωσικά: Бабис Бизас: величайший путешественник нашего времени. όπως και να έχει το πράγμα είμαι της θεωρίας, «Αν αξίζεις κάτι, άσε τους άλλους να μιλήσουν για σένα».

Με βετεράνο πολεμιστή (και πρώην κυνηγό κεφαλών) της φυλής των Κονυάκ στα σύνορα Ινδίας-Βιρμανίας

Από την αρχή της εμπειρίας σας με ταξίδια μέχρι σήμερα, έχετε παρατηρήσει σημαντικές αλλαγές στον πλανήτη μας λόγω της ανθρώπινης επιρροής και της αρνητικής παρέμβασης;

Κυρίως αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος με βάρβαρες παρεμβάσεις, καταστροφή ή υποβάθμιση ιστορικών οικισμών με κατασκευές και οικοδομές ξένες προς το αρχιτεκτονικό σύνολο, πλαστικά παντού και τα συναφή. Ένα απ’ τα χειρότερα παραδείγματα στην Ευρώπη είναι η Ελλάδα με άθλια αρχιτεκτονική πόλεων και χωριών και αλλοίωση του ιστορικού χαρακτήρα των πόλεων.

Προσγείωση με το ελικόπτερο του παγοθραυστικού «Καπιτάν Χλέμπνικοφ» στον πάγο της θάλασσας Γουέντελ πριν την πεζοπορία μέχρι την κοινότητα των αυτοκρατορικών πιγκουίνων

Η πανδημία έχει επηρεάσει σίγουρα τα ταξίδια εν γένει. Τι θα λέγατε όμως εσείς σε όλους εμάς που λατρεύουμε την περιήγηση και επιθυμούμε την περιπλάνηση ανά τον κόσμο;

Σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Δεν μπορείς φυσικά να πας ακόμα όπου θέλεις μια και πολλές χώρες απαγορεύουν την είσοδο. Αλλά στις χώρες που έχουν ανοίξει για τουρισμό -και είναι πολλές, πάρα πολλές- παίρνεις το PCR test που ζητάνε, βάζεις τη μάσκα σου, απολυμαίνεις τακτικά τα χέρια σου και πας στο καλό σου. Εγώ δεν έχω σταματήσει να ταξιδεύω ούτε στιγμή από την ώρα που ξανάρχισαν οι πτήσεις στις 15 Ιουνίου του 2020. Καλά Ταξίδια.

Ο πρώτος Έλληνας και δεύτερος Δυτικοευρωπαίος (μετά τον Αλβέρτο του Μονακό) που επισκέφθηκε τον μυστηριακό αρχαιολογικό χώρο Πορ Μπαζύν στα σύνορα της Σιβηρίας με τη Μογγολία

https://odelalis.gr/nena-meimari-mpampis-mpizas-o-pio-polytaxidemenos-anthropos-ston-kosmo/?fbclid=IwAR3x277YXrZ-vJxAUh60RZKJeY5SHkSHO4CMYk5YhzOaoSaRQ82OECdHmhE

Μπάμπης Μπίζας: Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο διηγείται τις απίστευτες εμπειρίες του στο iefimerida – Εχει πάει σε όλες τις χώρες, ποιες ξεχωρίζει

ΣΟΦΙΑ ΠΑΦΤΟΥΝΟΥ
01/08/2021 09:39

Ο Μπάμπης Μπίζας είναι ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν πρόκειται για υπερβολή, αλλά για πραγματικότητα, καθώς τόσο το βιβλίο Γκίνες, όσο και το National Geographic, του έχουν δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Έχοντας ταξιδέψει σε πάνω 200 χώρες (και συνεχίζει), δικαίως μπορεί να χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο. Όπως μας λέει «Παράταγα τα πάντα και πήγαινα. Δεν περίμενα του χρόνου ή ίσως. Ή τώρα ή ποτέ. Έχω πάει σε όλα τα μέρη που μπορεί να έχει ο χάρτης και που δεν απαγορεύεται να πας».

Ο Μπάμπης Μπίζας, είναι αυτό που λέμε ταξιδιώτης και όχι τουρίστας. Υπάρχει διαφορά σε αυτούς τους όρους και ο 66χρονος σήμερα κ. Μπίζας, είναι τρανταχτό παράδειγμα του τι σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης. Και όχι απλά ένας ταξιδιώτης, αλλά ταξιδιώτης του κόσμου, που εξερευνά ασυνήθιστους προορισμούς.

Άρχισε τα ταξίδια όταν ήταν φοιτητής. Το πρώτο του ταξίδι ήταν στη γειτονική Βουλγαρία και λίγο αργότερα ξεκίνησε το πρώτο του μεγάλο ταξίδι. Είχε σκοπό να λείψει μόλις 15 ημέρες, αλλά τελικά έλειψε από την Ελλάδα 5,5 μήνες! Ξεκινώντας με ένα σακίδιο στην πλάτη αρχικά, κάνοντας ωτοστόπ και κουβαλώντας μαζί του, τα κουλουράκια της θείας Μαρίας όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά, στη συνέχεια βρέθηκε να δουλεύει ως μούτσος σε πλοίο -κάτι που επέλεξε ο ίδιος για να γυρίσει τον κόσμο και να γνωρίσει νέους πολιτισμούς. Το συγκεκριμένο ταξίδι των 5,5 μηνών ξεκίνησε από την Τουρκία και αφού διέσχισε την Περσία έφθασε στο Αφγανιστάν και συνέχισε προς τα ανατολικά μέχρι που κατέληξε να γυρνά όλη την Ινδία, το Μπαγκλαντές και την Κεϋλάνη.


Οι καταρράκτες Gurara στη Νιγηρία

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έκανε το χόμπι του δουλειά. Η αγάπη του για τα ταξίδια και οι εμπειρίες του σε σπάνιους προορισμούς για την εποχή εκείνη, τον έκαναν συνοδό-αρχηγό γκρουπ και στη συνέχεια διευθυντή προγραμματισμού σε μεγάλα τουριστικά γραφεία. Εκτός από τα συμβατικά, οργάνωνε και πρωτοποριακά ταξίδια, σαν αυτά που του άρεσε να κάνει ο ίδιος. Και απ’ ό,τι φάνηκε δεν ήταν ο μόνος, καθώς δημιουργήθηκε ένας πυρήνας ταξιδιωτών που συμμερίζονταν τον τρόπο που εκείνος αντιλαμβανόταν και πραγματοποιούσε τα πρωτόγνωρα για εκείνη την εποχή ταξίδια, σε μακρινούς και μέχρι τότε «άπιαστους» προορισμούς.

Η πανδημία του κορωνοϊού, δεν τον πτόησε. Με το που επιτράπηκαν τα ταξίδια, άρχισε ξανά να οργανώνει τις επόμενες εξορμήσεις του. Όταν μιλήσαμε, ετοιμαζόταν να πάει στην Αρκτική. Κι ενώ στην Ελλάδα «ψηνόμασταν» από τις υψηλές θερμοκρασίες, εκείνος είχε πακετάρει γαλότσες, μπότες, γούνινα καπέλα κτλ.

Η ιστορία της ζωής του «Έλληνα Μαγγελάνου» και οι περιπέτειες του, μοιάζουν με σενάριο ταινίας. Σκεφτείτε ότι έχει καταφέρει να πάει σε ένα μέρος, που έχουν πάει μόνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, τον περιμένει η σύζυγός του, την οποία τη λένε Πηνελόπη – ίσως όχι τυχαία, όπως λέει αστειευόμενος.

Μιλούσαμε δυο ώρες σχεδόν και πάλι ένιωθα ότι δεν μου έφτασε ο χρόνος. Θα μπορούσα να τον ακούω με τις ώρες να με ταξιδεύει νοερά στα μέρη που έχει πάει, παίρνοντας μια μικρή γεύση κι εγώ. Ακούγοντάς τον, νιώθεις την ανάγκη να προγραμματίσεις το επόμενο ταξίδι σου όσο πιο σύντομα μπορείς, γιατί συνειδητοποιείς ότι τελικά είμαστε πολύ μικροί και δεν έχουμε δει τίποτα σχεδόν από τον πανέμορφο αυτό πλανήτη που ονομάζεται Γη και από τους υπέροχους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτόν. «Το ταξίδι είναι σαν ένα βιβλίο. Όποιος δεν έχει ταξιδέψει, είναι σαν να έχει δει μόνο το εξώφυλλο του», εξηγεί ο κ. Μπίζας μιλώντας στο iefimerida.

Ο Μπάμπης Μπίζας, είναι ένας σύγχονος Φιλέας Φογκ, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει πολλοί. Γεννήθηκε το 1954 στην Άρτα. Μιλάει 4 γλώσσες, έχει γράψει τρία βιβλία κι έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, καθώς και στο τμήμα Σλαβικών Σπουδών, στο Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη.

Ο διοργανωτής ταξιδιών και ταξιδιωτικός συγγραφέας, χαρακτηρίζει την Ελλάδα διαρκές σημείο αναφοράς του, ενώ για τον ίδιο «το ταξίδι το κάνουν οι άνθρωποι που συναντάς και όχι τα τοπία», και συμπεραίνει ότι «όσα πιο πολλά χέρια σφίξεις, όσα πιο πολλά χαμόγελα ανταλλάξεις με τους ντόπιους, τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην ουσία του ταξιδιού».

«Το ταξίδι το κάνουν οι άνθρωποι που συναντάς και όχι τα τοπία»

Τα πρώτα ταξίδια

Πώς ξεκινήσατε να κάνετε ταξίδια; Ποια ήταν η πρώτη χώρα που επισκεφθήκατε, και σε ποια ηλικία;

Ταξίδια ξεκίνησα να κάνω όταν ήμουν φοιτητής, γύρω στα 22. Άρχισα από τα κοντινά μέχρι να ξεθαρρέψω. Πήγα Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και Γιουγκοσλαβία. Μέχρι εκεί μπορούσες να φτάσεις με τα οικονομικά ενός φοιτητή. Αυτές είναι οι πρώτες χώρες που επισκέφθηκα. Κυριολεκτικά η πρώτη, είναι η Βουλγαρία, λόγω γειτνίασης. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη τότε, σπούδαζα στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, άσχετα αν δεν το άσκησα ποτέ αυτό το επάγγελμα. Και μετά όταν ξεθάρρεψα, άρχισα να κάνω μακρινά ταξίδια στην Ευρώπη, του τύπου, πέντε εβδομάδες με σακίδιο στην πλάτη, με λιγοστά χρήματα. Πήγα στο Βόρειο Ακρωτήριο με ωτοστόπ -μπήκα και λίγο λαθρεπιβάτης από εδώ κι από εκεί, όπου με σήκωνε -και μετά πήγα στην Πορτογαλία, οπότε έκανα όλη τη Βόρεια και όλη τη Δυτική Ευρώπη. Είχα πάει ήδη αρκετά στην Ανατολική Ευρώπη -πλην Ρωσίας όμως -γιατί ήταν εύκολη στις βίζες, οπότε αυτά τα εξάντλησα γρήγορα. Η Ρωσία που ήθελε διαδικασίες, μου έφαγε λίγο παραπάνω χρόνο. Αυτό είναι το σκηνικό των δύο πρώτων ετών.

Όταν σπούδαζα στην Πάντειο, σπούδαζα ταυτόχρονα και βαλκανικές γλώσσες στη Θεσσαλονίκη στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, γιατί πάντα με συνάρπαζαν οι γλώσσες. Εκεί, άκουγα τους Θεσσαλονικείς συνομήλικους μου, που λέγανε για ταξίδια που έκαναν άλλοι και κανόνιζαν να πάνε την επόμενη χρονιά και οι ίδιοι, και είπα από μέσα μου “γιατί να περιμένω του χρόνου και να μην πάω τώρα”; Οπότε σε 48 ώρες φόρτωσα το σακίδιο μου, με ό,τι είχα, πήρα και τα κουλουράκια της θείας Μαρίας, από το Πέτα στην Άρτα που είχα πάει επίσκεψη, και επί έξι μέρες ταξίδευα χωρίς διάλειμμα και έφτασα στο Αφγανιστάν. Διέσχισα όλη την Τουρκία, όλη την Περσία και στη συνέχεια μπήκα στο Αφγανιστάν. Όταν μέτρησα και είδα ότι έκανα μόνο έξι μέρες για να φτάσω, είδα ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου και άρα είπα ότι μπορώ να πάω και παραπέρα. Και το λίγο παραπέρα κατέληξε 5,5 μήνες με ταξίδι σε όλη την Ινδία, στο Νεπάλ, στο Μπαγκλαντές και στην Κεϋλάνη.


Μπάμπης Μπίζας: Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο

Στην Κεϋλάνη πια, με είχε συνεπάρει η περιπλάνηση στον κόσμο – είχα συμπληρώσει δύο μήνες ταξίδι – δεν κοίταζα τότε αξιοθέατα να σας πω την αλήθεια, πιο πολύ μου άρεσε η συνύπαρξη με τον κόσμο. Μετά στα επόμενα ταξίδια μου άρχισα να κυνηγάω τα μνημεία κτλ. Στην Κεϋλάνη στο λιμάνι, έβλεπα δεκάδες ελληνικά πλοία, οπότε πλησίασα κανά δυο καπετάνιους, κι ένας από αυτούς μου λέει «κοίταξε θα πάρουμε πλήρωμα, σε λίγες μέρες.. αντί να πάρουμε 5 Κεϋλανέζους, θα πάρουμε 4 Κεϋλανέζους κι εσένα, αλλά θέλω ένα χαρτί από το προξενείο για να το δικαιολογήσω στην εταιρεία». Το πήρα τελικά, το πήγα στον καπετάνιο κι έγινα αμέσως μούτσος… Άρχισε έτσι η ναυτική μου καριέρα. Τους φαινόμουν κάτι το αξιοπερίεργο, γιατί ήμουν ένας φοιτητής στο τελευταίο έτος Πανεπιστημίου και ένας φοιτητής να δουλεύει μούτσος είχε ενδιαφέρον. Αποκτήσαμε πολύ καλές σχέσεις. Ρωτάγανε εμένα οι ναυτικοί, πώς ήταν τα ταξίδια μου, ενώ συνήθως το αντίστροφο συμβαίνει. Αυτοί όλο κι όλο περιφέρονται γύρω απ’ τα λιμάνια. Οπότε περιμένανε να τους πω εγώ τι συμβαίνει στην ενδοχώρα. Τότε ήμουν 24 χρονών.

Ήρθε η εντολή να σαλπάρουμε. Πάμε πρώτα Μοζαμβίκη, εγώ δεν είχα πατήσει το πόδι μου στην Αφρική ακόμα. Μετά διασχίσαμε διαγώνια όλον τον Ατλαντικό, με μια στάση ανεφοδιασμού στο Κάβο Βέρντε, για να καταλήξουμε στην Αμερική, σε διάφορα λιμάνια να μοιράσουμε το σιδηρομετάλλευμα. Κι έτσι σιγά-σιγά έφτασα Σεπτέμβριο μήνα. Τότε, ο Α’ μηχανικός που ήταν εντελώς συμπτωματικά συμπατριώτης μου από την Άρτα, με πληροφόρησε ότι την επόμενη εβδομάδα, θα άλλαζε όλο το πλήρωμα. Οπότε αποφάσισα να φύγω, πήρα αναχωρητήριο και επέστρεψα στην Ελλάδα αεροπορικώς, με κάποια λεφτά στην τσέπη και μάλιστα είχα πάρει και προαγωγή. Από μούτσος, έγινα ναύτης. Ανέβηκα μια βαθμίδα.

Οπότε αυτό ήταν και το μεγαλύτερο διάστημα που έχετε λείψει σε ταξίδι; Πόσο διήρκεσε;

5,5 μήνες. Υπήρχε τότε μια συνέχεια που δεν μπορούσες να το κόψεις στη μέση. Τους δυο πρώτους μήνες όταν ξεκίνησα, ήμουν τουρίστας με σακίδιο στην πλάτη και τους υπόλοιπους 3,5 μούτσος στο πλοίο. Οπότε αυτό ήταν η μεγαλύτερη απουσία μου απ’ την Ελλάδα σε ταξίδι. Μπορεί να είσαι και ναυτικός και να λείπεις και 9,5 μήνες για παράδειγμα, απλά εγώ το έβλεπα με τη ματιά του περιηγητή. Και δεν το είχα σχεδιάσει έτσι. Είχα σχεδιάσει να πάω 15 μέρες διακοπές και μετά να γυρίσω πίσω.

Γύρισα στην Ελλάδα, τελείωσε αυτή η εμπειρία. Αυτό το πράγμα λοιπόν, εγώ τότε δεν μπορούσε να υποπτευθώ ποτέ ότι θα αποτελούσε το καλύτερο βιογραφικό για εμένα, για το μέλλον. Διότι, όταν πήρα το πτυχίο της Παντείου και τελείωσα και τον στρατό, ετέθη και το ζήτημα τι δουλειά θα κάνω. Πήγα λοιπόν στα διάφορα τουριστικά γραφεία και όταν τους έλεγα πού έχω πάει με κοιτούσαν έκπληκτοι. Γιατί κανείς Έλληνας δεν είχε πάει σε τέτοια μέρη, μέχρι τότε ο τουρισμός ήταν πεπατημένα μονοπάτια. Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, άντε μέχρι Κίνα και Αμερική οι πιο πλούσιοι. Αφού για αρχή μου έδωσαν το ταξίδι Πρέβεζα-Πάργα-Λευκάδα ως συνοδός γκρουπ, στη συνέχεια μου έδωσαν ευρωπαϊκούς προορισμούς και κυρίως ανατολικής Ευρώπης, που τις ήξερα καλά. Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ρουμανία, ήταν πολύ δημοφιλή τα μέρη εκείνα τότε. Τελείωσε η χρονιά και στο πρώτο μου ταξίδι της επόμενης χρονιάς, -ανέβηκα θεωρητικά βαθμίδα, καθώς είδαν ότι έχω ταξιδιωτική αίσθηση-, οπότε με στείλανε Ιαπωνία. Έτσι, άρχισε η καριέρα μου σε αυτό το κομμάτι.

Μετά από χρόνια, έγινα Διευθυντής Προγραμματισμού. Με αυτό λύθηκαν τα χέρια μου. Σχεδίαζα ό,τι μου άρεσε. Βεβαίως είχαμε τα στάνταρ ταξίδια, αλλά εγώ είχα δημιουργήσει ήδη έναν πυρήνα ταξιδιωτών, που θέλανε άγονη γραμμή. Μιλάμε για πρωτόγνωρα πράγματα για 30 χρόνια πριν. Σήμερα μπορεί να ακούγεται εύκολο.

Ο Μπάμπης Μπίζας στη Βόρεια Νιγηρία Σε αυτά τα ιδιαίτερα κτίσματα οι κάτοικοι φυλούν το καλαμπόκι και άλλες σοδειές

Τα «νέας γενιάς ταξίδια»

«Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, απελευθερώθηκαν πολλά πλοία ερευνητικά τα οποία δεν είχε καμία διάθεση η νέα πραγματικότητα να συντηρήσει τον παλιό σοβιετικό στόλο. Οπότε συστήθηκε στους ιδιοκτήτες των εταιρειών, να κάνουν ό,τι νομίζουν για να ζήσουν. Οπότε νοίκιασαν τα πλοία σε τουριστικά γραφεία για ταξίδια στην Ανταρκτική, Γη του Πυρός, Βόρειο Πόλο κτλ. Οπότε άρχισαν νέας γενιάς ταξίδια, τα οποία μέχρι τότε δεν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε, κι έτσι άρχισα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τα ταξίδια, τα πολικά ταξίδια. Ανεβοκατέβαινα στη Ρωσία γι’ αυτό τον λόγο, και κάποια στιγμή έγραψα και το βιβλίο “Ρωσία: Ταξιδιωτικός Οδηγός”, το οποίο έχει φτάσει στην τρίτη έκδοση, και έδωσα ένα αντίτυπο στη ρωσική γεωγραφική εταιρεία. Με έκαναν μέλος κι έτσι απέκτησα δεσμούς. Μιλάω ρωσικά κι αυτό βοηθούσε πολύ. Πήγαινα μια φορά τον χρόνο και έδινα διαλέξεις στη Μόσχα. «Μα εγώ ένας Έλληνας, θα μιλάω στους Ρώσους για τη Ρωσία;», αναρωτιόμουν. Είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός στην ουσία, όχι για το πού θα πας και τι θα πιείς, αλλά τι θα δεις. Θα το ονόμαζα παρουσίαση – οδηγός της κάθε περιοχής, αυτό που θέλει στην ουσία κάθε ταξιδιώτης. Τα άλλα αλλάζουν, πχ τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία, ανοίγουν και κλείνουν. Τα αξιοθέατα είναι διαχρονικά.

Πλέον, είχα μπει σε έναν νέο κόσμο που απευθυνόταν σε λίγους ανθρώπους, γιατί μιλάμε για πρωτοποριακά ταξίδια. Έτσι ήταν τα πράγματα μέχρι το 2011, τη φάση κρίσης, όταν πολλά γραφεία έκλεισαν. Αφού την καριέρα μου την είχα κάνει, είπα να ασχοληθώ μόνο με ό,τι μου αρέσει. Από το 2011 – 2021, για δέκα χρόνια δηλαδή, έκανα όλα τα απίθανα ταξίδια της Γης. Δηλαδή με ξένους πια διοργανωτές, πηγαίνοντας σε μέρη που δεν μπορεί να πάει τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα ναυλωμένο επί τούτου σκάφος. Παράταγα τα πάντα και πήγαινα. Δεν περίμενα του χρόνου ή ίσως. Ή τώρα ή ποτέ. Οπότε με αυτόν τον τρόπο, πήγα σε όλα τα μέρη που μπορεί να έχει ο χάρτης που δεν απαγορεύεται να πας. Διότι υπάρχουν μέρη που απαγορεύεται να πας, όπως είναι το Μίντγουεϊ στη μέση του Ειρηνικού. Παλιά ανήκε στο αμερικανικό ναυτικό, τώρα έχει γίνει εθνικό πάρκο και δεν το έχουν ανοίξει ακόμα στο κοινό. Ένα άλλο είναι το νησί Γουέικ στον Ειρηνικό. Είναι βάση που κάνουν tracking τους βαλλιστικούς πυραύλους. Σε αυτά δεν μπορώ να πάω γιατί δεν υπάρχει μέσο. Όλα τα υπόλοιπα, τα πήγα. Αν βρεθεί μέσο, ξέρω πού θέλω να πάω, στο νησί Χερντ, που είναι αυστραλιανό νησί, ανοιχτά της Ανταρκτικής. Είναι πολύ μακριά, έντεκα μέρες με πλοίο από την Αυστραλία».

Ταξίδια με έμφαση στον άνθρωπο

«Κατόπιν αυτού, ξεκίνησα έναν κύκλο ταξιδιών, δεύτερης και τρίτης φοράς, με έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο, δηλαδή φυλές αρχέγονες, γιατί αυτές είναι που θα αλλοιωθούν και θα χαθούν πρώτες. Θα υπάρξει αυτή η συνεχής εξομοίωση όλων. Τους τελευταίους σαράντα μήνες, κάνω ακριβώς αυτό. Περού, Σουδάν, Βενεζουέλα, Αρκτική Σιβηρία κοκ. Αυτό γίνεται και τώρα. Αυτή τη στιγμή βέβαια δεν πάω για φυλές στο επόμενο ταξίδι μου, πηγαίνω πιο πολύ για να δω περιοχές της Σιβηρίας που δεν μπορούσα να πάω μόνος μου γιατί δεν υπάρχει δημόσιο μέσο μεταφοράς. Έχω κανονίσει να μετακινηθώ με τζιπ και να κοιμηθώ σε σκηνή. Θα περάσουμε πέντε μέρες στη Στέπα για να δούμε έναν αρχαιολογικό χώρο, στο οποίο έχει πάει μόνο ο Πούτιν και ο Αλβέρτος του Μονακό. Αυτοί με ελικόπτερο βέβαια. Είναι δύσκολη η πρόσβαση, 40 χλμ εκτός δρόμου. Στη συνέχεια ετοιμάζω ένα ταξίδι στο Καμερούν για τον Φεβρουάριο, μετά να δω τους Ντολγκάνους, στην Αρκτική Σιβηρία στο μέσο στο καταχείμωνο για να τους δούμε την ώρα που μετακινούνται τα κοπάδια των ταράνδων. Και από τη Ρωσία φεύγω κατευθείαν για Περού μετά».


Ο Μπάμπης Μπίζας με ιθαγενείς

Πόσες χώρες έχετε επισκεφθεί μέχρι σήμερα;

Οι χώρες είναι στον ΟΗΕ, 193. Αυτές χρησιμοποιούμε σαν βάση αναφοράς. Οι πιο διαβασμένοι γεωγραφικά, ξέρουν ότι υπάρχουν και δυο χώρες ακόμα, η μία είναι η Ταϊβάν, που ήταν στον ΟΗΕ και την εκπαραθυρώσανε γιατί πήρε τη θέση της η Κίνα κατά απαίτηση της Κίνας, και υπάρχει και το Βατικανό, το οποίο σκοπίμως και για λόγους ουδετερότητας, παραμένει παρατηρητής. Οπότε ας τις κάνουμε 195. Τώρα υπάρχουν κομμάτια, επάνω στον πλανήτη Γη, τα οποία είναι de facto ανεξάρτητα, και τα οποία όμως, δεν είναι αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ. Εγώ έχω πάει και στις 216 αυτές χώρες. Σε όλες. Εκεί που δεν έχω πάει, είναι στα νησιά Μιντγουέι, Χερτ και Γουέιτ, που σας είπα προηγουμένως.

Αγαπημένος σας προορισμός, ποιος είναι;

Με συναρπάζουν, δύο πράγματα. Οι πολικές περιοχές, κυρίως της Αρκτικής Ρωσίας και οι περιοχές του κόσμου που ακόμα διατηρούνται αρχέγονοι πολιτισμοί -κυρίως στην Αφρική συμβαίνει αυτό -από αυτούς που δεν έχουν υποστεί επίδραση ή έστω μεγάλη επίδραση από την επέλαση του δυτικότροπου πολιτισμού. Οπότε η Αφρική θα έλεγα γενικά, για να μην περιοριστώ σε χώρα. Μια από τις πιο θεαματικές χώρες αν θέλετε να το συγκεκριμενοποιήσουμε, είναι το Τσαντ. Έχει απίστευτα τοπία… Μάλιστα όταν πήγα, δεν το περίμενα, πήγα με βαριά καρδιά και πας και λες «ουάου, δεν το περίμενα». Μετά πήγα στη Νότια Ανγκόλα, εκεί πήγα για φυλές. Νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Τελικά δεν τα είχα δει όλα. Το ίδιο και στη Νιγηρία. Άρα όσο ταξιδεύεις, ανακαλύπτεις. Από πλευράς φυσικής εντύπωσης, είναι το Τσαντ, η Βενεζουέλα με τα τρομερά τοπία, ακόμη και οι ΗΠΑ, που είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές χώρες από πλευράς μορφολογίας τους εδάφους, πράγμα που δεν το έχει η Ρωσία, η οποία είναι σχετικά μια επίπεδη χώρα.

Σας ρωτάνε από πού είστε;

Βεβαίως. Αρκετοί δεν ξέρουν την Ελλάδα, όπως οι φυλές για παράδειγμα. Άλλα άνθρωποι που έχουν πάει στο σχολείο, έστω κι όχι όλες τις τάξεις, ξέρουν μια χαρά. Ξέρουν τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη. Ένα μεγάλο μέρος της γνώσης γύρω από την Ελλάδα, το χρωστάμε στους Καθολικούς Ιεραπόστολους. Διότι μέσα στη διαδικασία της Βίβλου, αναφέρουν την πορεία του Αποστόλου Παύλου. Έτσι, οι λαοί που έχουν χριστιανισμό και πηγαίνουν εκκλησία, είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξη της Ελλάδας, αν δεν την έχουν μάθει στο σχολείο. Αυτο το αναφέρω για χώρες που δεν περιμένεις να ξέρουν, κι όμως ξέρανε. Άλλοι δεν έχουν ιδέα. Και δε λέω μόνο για την Ελλάδα, αλλά γενικά το πού πέφτει τι.

Πώς σας υποδέχονται όταν σας βλέπουν;

Χώρα με χώρα παίζει ρόλο. Δηλαδή οι χώρες που έχουν μπει στην τουριστική βιομηχανία, κοιτάζουν και λίγο τι θα βγάλουν από εσένα, πριν αρχίσουν τις γαλαντομίες και τις διαχύσεις. Αλλού όμως δεν είναι έτσι. Πχ στη Νιγηρία δεν προσδοκούν τίποτα από εμένα, γιατί πουλάνε ψάρια και δεν πιστεύουν ότι ένας ξένος θα πάει να πάρει πχ ψάρια ή καλάθια για να βάζει μέσα τα φρούτα του. Οπότε αυτοί ήταν πιο ανοιχτοί, πιο αλέγροι, πιο εύθυμοι, μου έκαναν αστεία, γελούσαμε, φωτογραφιζόμασταν…

Η Αφρική είναι ένα από τα μέρη του κόσμου που συναρπάζουν τον Μπάμπη Μπίζα

Υπάρχει ένας λαός που να σας έχει αγγίξει, που να έχετε ταυτιστεί μαζί του;

Προσωπικά βιώματα έχω πολλά. Θυμάμαι η πιο συγκινητική προσέγγιση ήταν στη Γεωργία, στα βουνά της χώρας στον Καύκασο, που με μάζεψε ένα ζευγάρι στον δρόμο όταν νύχτωνε και έκανα ωτοστόπ. Με μάζεψαν οι άνθρωποι, και με έβαλαν στο κρεβάτι τους. Μόλις είχαν παντρευτεί και με έβαλαν στο δικό τους κρεβάτι να κοιμηθώ στο σπίτι τους… Πρώτη φορά με βλέπανε κι αυτοί πήγαν και κοιμήθηκαν σε έναν ξάδερφο τους. Θεωρείται τόσο ιερό να φιλοξενήσεις έναν ξένο, που δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο. Θα μπορούσαν βέβαια να μου δώσουν μια αποθήκη, εγώ ευχαριστημένος θα ήμουν. Αλλά παρ’ όλα αυτά, αυτό με συγκίνησε, έβαλα σχεδόν τα κλάματα. Δηλαδή δεν περίμενα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το κάνουν αυτό.

Επίσης, συγκινήθηκα με κάτι που έγινε στο νησί Νιουαφόου το οποίο είναι στα νησιά Τόγκα στον Ειρηνικό. Εκεί λοιπόν εγώ ξέμεινα κανά δυο βδομάδες γιατί δεν ερχόταν το αεροπλάνο λόγω κακοκαιρίας και αυτό ήταν μια φορά την εβδομάδα, οπότε λοιπόν ενσωματώθηκα στην κοινότητα. Πήγαινα στην εκκλησία, σκούπιζα, πήγαινα στον όρθρο, μου παραχωρήσανε ένα δωμάτιο εκεί όπου έμενε ο καθολικός ιερέας, γενικά είχα ενταχθεί στην κοινότητα. Οι άνθρωποι με αντιμετώπιζαν σαν δικό τους. Μέχρι φαγητό μου έφερναν να φάω. Εγώ ντρεπόμουν καμιά φορά, αλλά γι’ αυτούς ήταν κάτι καθημερινό. Αυτά είναι τα ουσιώδη πράγματα… ούτε μουσεία θες να δεις, ούτε μνημεία. Όταν δεν έχεις τέτοιους είδους εμπειρίες και επαφές, όλα τα άλλα χάνουν την αξία τους. Αυτό μετράει πιο πολύ απ’ όλα, η ανθρώπινη επικοινωνία και η ανθρώπινη επαφή. Εμπειρίες που σου αγγίζουν την ψυχή.

Λογικά πρέπει να έχετε πάρα πολλά διαβατήρια…

Ναι, γιατί γεμίζουν… Τώρα βέβαια τον τελευταίο 1,5 χρόνο έπεσε η ταχύτητα. Γέμιζα το διαβατήριο μου στους 10-11 μήνες. Δεν συμπλήρωνα χρόνο, λόγω των πολλών σφραγίδων, δεν υπήρχαν άλλες σελίδες. Τώρα λοιπόν που περιορίστηκαν τα ταξίδια, έπεσε λίγο η ταχύτητα. Έχω φτάσει τώρα το 51ο διαβατήριο. Έχω 50 γεμάτα διαβατήρια με σφραγίδες από τα προηγούμενα ταξίδια. Τα φυλάω από αγάπη. Βέβαια σιγά-σιγά βαίνουμε προς μείωση της χρήσης του διαβατηρίου, πλέον γίνονται όλα ηλεκτρονικά. Πας στην Αυστραλία και δε σου βάζουν καμία σφραγίδα. Δεν φαίνεται ποτέ, πουθενά πως έχεις πάει Αυστραλία.


Ο Μπάμπης Μπίζας στην Μποτσουάνα

Υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβηθήκατε, που να συνέβη κάτι επικίνδυνο;

Η ζωή μου δεν απειλήθηκε ποτέ, αλλά ομολογώ ότι φοβήθηκα το ’88 που με πιάσανε στη Λιβύη, στη Βεγγάζη τον καιρό του Καντάφι και με βάλανε φυλακή γιατί φωτογράφιζα την αγορά και θεωρήθηκα ύποπτος κατασκοπείας. Μέχρι που να αποδειχθεί ότι δεν ήμουν κατάσκοπος, επειδή κανείς δεν είχε δει το γεγονός, σκεφτόμουν μέσα μου, έκανε σενάρια το μυαλό μου, «δηλαδή τώρα αυτοί αν μου ρίξουν μια σφαίρα στο κεφάλι και πέσω κάτω, κανείς δε θα μάθει ποτέ, ότι με συνέλαβαν κτλ». Οπότε είχα λίγο έγνοια τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Πέρασα μια δύσκολη νύχτα, σκέψεων πιο πολύ. Δεν απειλούταν η ζωή μου, ευγενικοί ήταν ακόμα και στη φυλακή. Την άλλη μέρα ήρθε ο αξιωματικός υπηρεσίας να κάνει επιθεώρηση, με είδε και με ρώτησε «εσύ τι κάνεις εδώ πέρα;». Τότε του λέω, «σύμφωνα με τους άνδρες σου είμαι κατάσκοπος του Ισραήλ γιατί φωτογράφιζα ντομάτες και μαρούλια στην αγορά». Έβαλε τα γέλια και πήγαμε στο γραφείο του, ακολουθήθηκε η διαδικασία που έπρεπε και αφού με ανέκριναν την επόμενη μέρα εξονυχιστικά και είδαν ότι ήμουν καθαρός, τελικά με αφήσανε ελεύθερο και μετά γύρισα στην Ελλάδα.

Έχετε πέσει ποτέ σε πόλεμο;

Να πέφτουν σφαίρες πάνω από το κεφάλι μου, όχι. Αλλά σε περιοχή που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, έχω βρεθεί. Όμως δεν βρέθηκα στο κέντρο μίας συμπλοκής. Ωστόσο, σε πολλές χώρες που πήγα ήταν εμπόλεμες. Ας πούμε στη Λιβερία το 2003, οι αντάρτες ήταν μιάμιση ημέρα μακριά από την πρωτεύουσα. Και δεν ήρθε το αεροπλάνο. Τότε είπα, «τώρα τη βάψαμε», δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φύγεις από τη Λιβερία που ήταν περικυκλωμένη από τους αντάρτες. Τελικά ήρθε την επόμενη ημέρα και κατάφερα να φύγω. Οπότε, σε εμπόλεμες ζώνες έχω βρεθεί, αλλά όχι σε σημεία σύγκρουσης.

Πάντα μόνος ταξιδεύετε;

Υπάρχουν τρεις τρόποι ταξιδιού που κάνω. Ο ένας είναι μόνος μου, που πηγαίνω σε μέρη εντελώς καινούρια και πάω για εξερεύνηση, όπως αυτό της Νιγηρίας. Επίσης, πηγαίνω με τη γυναίκα μου, με οργανωμένα τουρ που οργανώνουν στο εξωτερικό διάφοροι φορείς για περιοχές που δεν καλύπτουμε εμείς στην Ελλάδα, και η τρίτη μορφή ταξιδιού είναι αυτή που έκανα πάντα. Πηγαίνω δηλαδή σαν αρχηγός – συνοδός των ελληνικών γκρουπ στο εξωτερικό. Δεν κάνω πολλά πλέον τέτοια, αλλά 3-4 φορές τον χρόνο θα έκανα αν δεν ήταν η πανδημία. Αυτό που θα πάω στο Περού, είναι αυτής της κατηγορίας, συνοδεύω ελληνικό γκρουπ στο Περού. Εκεί πηγαίνω με την ιδιότητα την επαγγελματική.


Ο Μπάμπης Μπίζας ποζάρει με ψαράδες στην πόλη Argungu της βόρειας Νιγηρίας

Πόσα χρόνια είστε παντρεμένος και πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε τα ταξίδια;

Η γυναίκα μου είναι δίπλα και δεν τολμάω να πω και ψέματα (σσ γελάει). Είμαστε 42 χρόνια παντρεμένοι, αλλά όταν τη ρώτησαν κάποτε «πώς είναι να είστε 37 χρόνια παντρεμένοι, εκείνη απάντησε, “ε όχι και 37, 3-4 βγαίνουν όλα μαζί”. Μας ρωτάνε, «δεν μαλώνετε;». Πότε να προλάβεις να μαλώσεις; Μέχρι να έρθω, ξαναφεύγω. Άρα νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος σύζυγος, δεν ανακατεύομαι στα πόδια της. Την αφήνω ελεύθερη, τι άλλο θέλει; Όλοι ευχαριστημένοι είμαστε. Και το κυριότερο, την λένε και Πηνελόπη! (σσ γελάει)

Υπάρχει κάποια χώρα από αυτές που έχετε επισκεφθεί, στην οποία θα μπορούσατε να ζήσετε;

Ναι, και δεν είναι απαραίτητα εξωτική. Δηλαδή θα ζούσα ευχαρίστως στη Γερμανία, στην οποία μου αρέσει η οργάνωση, η τάξη. Θα μου άρεσε επίσης να μείνω και στον Καναδά. Είναι πολύ οργανωμένοι κι εκεί και είναι ωραία χώρα, με φύση κτλ. Όμως δεν έχω σχέδια προς το παρόν για κάτι τέτοιο, να αλλάξω χώρα, μια χαρά είμαι και στην Ελλάδα. Έχουμε μια πολύ όμορφη χώρα, σε ό,τι αφορά το τοπίο και το περιβάλλον, η οποία όμως υστερεί στην αρχιτεκτονική των πόλεων, που δυστυχώς δεν έχουν αισθητική.

Κάποια χώρα, που δεν θα μπορούσατε να ζήσετε, υπάρχει;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ… Δεν μου αρέσουν οι χώρες που κάνει ζέστη. Δε θα ζούσα ποτέ στις Μαλδίβες, στην Κεϋλάνη, στην Μπόρα-Μπόρα, στην Ταϊτή… Ποτέ. Να πάω για δυο μέρες να τραβήξω φωτογραφίες, ευχαρίστως. Αλλά να ζήσω με τέτοια ζέστη και υγρασία, όχι, δεν θα μπορούσα. Θα πάθαινα ασφυξία… Δεν μου αρέσουν οι τροπικές χώρες.

Έχετε κάνει φιλίες με ανθρώπους που έχετε γνωρίσει στα ταξίδια σας;

Όχι ακριβώς… Με τη συνεχή κίνηση που είμαι εγώ, δεν μπορείς να κρατήσεις εύκολα επαφή. Πρέπει να του γράφεις του άλλου. Όταν ταξιδεύεις 300 ημέρες τον χρόνο, ίσα ίσα που προλαβαίνεις να κάνεις τα δικά σου… Βέβαια τώρα χάρη στο Facebook κτλ, προλαβαίνεις να απαντήσεις κάπως γρήγορα στον άλλο. Να διατηρήσεις επαφές, είναι δύσκολο.


Μπάμπης Μπίζας

Υπάρχει κάποιο μέρος του κόσμου που θέλετε να πηγαίνετε ξανά και ξανά;

Η Ρωσία και η Αμερική. Κι αυτό ακριβώς κάνω. Αμερική έχω καιρό να πάω. Στη Ρωσία πήγαμε τρεις φορές από τότε που επιτράπηκαν τα ταξίδια. Κάναμε και το εμβόλιο, το Sputnik και τις δύο δόσεις, μιας και ήμασταν εκεί.

Πότε κάνατε το πρώτο ταξίδι την περίοδο της πανδημίας;

Όταν επιτράπηκε να βγούμε από την Ελλάδα. Στις 14 Ιουνίου του 2020. Έκανα το ταξίδι Αυστρία-Σλοβακία. Και μετά δεν σταμάτησα καθόλου. Έκανα 13 ταξίδια μες στην πανδημία, ακολουθώντας βέβαια τα μέτρα.

Για πόσο διάστημα δεν ταξιδέψατε εξαιτίας της πανδημίας; Σας στοίχισε αυτό;

Όταν γύρισα άρον -άρον από τη Βραζιλία το 2020, ήταν η τελευταία πτήση που πήρα από το Σάο Πάολο, μέχρι που άνοιξαν ξανά τα σύνορα. Για τρεις μήνες στην ουσία δεν ταξίδεψα. Από 23 Μαρτίου μέχρι 23 Ιουνίου. Τον καιρό της καραντίνας, βρήκα την ευκαιρία να ξαναγράψω τα βιβλία μου. Τον «Γεωγραφικό Οδηγό για Ταξιδιώτες», τον είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν τον είχα στήσει, οπότε τόσες μέρες τι να έκανα, έκατσα λοιπόν και τον έγραψα. Τη «Ρωσία» την είχα γράψει, απλά τη συμπλήρωσα με τις περιοχές που είχα επισκεφθεί εν τω μεταξύ μετά τη 2η έκδοση, έτσι εκδόθηκε η 3η έκδοση. Μετά έγραψα τα 92 ελληνικά κατοικημένα νησιά, («Τα Νησιά: Ταξιδεύοντας στα Ελληνικά Αρχιπελάγη») γιατί ήταν κι αυτό μέσα στο μυαλό μου. Γιατί υπάρχει μια σύγχυση στην Ελλάδα πόσα νησιά έχουμε και ποια κατοικούνται. Εγώ από το 2012 -2015 αποφάσισα να τα επισκεφθώ όλα, ένα- ένα. Και είναι 92 κατοικημένα.

Από την εμπειρία σας, ο κόσμος τι ζητάει να δει;

Υπάρχει κόσμος και κόσμος. Οι πιο πολλοί είναι mainstream. Δηλαδή πηγαίνουν ωραία, κλασικά ταξίδια. Το κοινό όμως που συναναστρέφομαι εγώ, ψάχνει το κάτι άλλο όπως κι εγώ. Υπάρχει και ένα κοινό που αναζητά το διαφορετικό, το οποίο εκπροσωπώ εγώ σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα.

Κάποιοι λένε πως για να κάνεις πολλά ταξίδια πρέπει να έχεις λεφτά, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο. Τι ισχύει με βάση την εμπειρία σας;

Εξαρτάται πώς ταξιδεύεις. Εγώ έχω ταξιδέψει και πλουσιοπάροχα και φτηνά. Εξαρτάται λοιπόν από το βαλάντιο του καθενός. Υπάρχουν ταξίδια που λόγω αποστάσεως δεν είναι εφικτό οικονομικά να πας. Αν δεν μπορείς πχ να πας στην Ταϊτή, πήγαινε κάπου αλλού, όπως για παράδειγμα στο Μπαλί, το οποίο έχει υπερπροσφορά αεροπορικών θέσεων, υπάρχει ανταγωνισμός στις τιμές και μπορείς να βρεις ένα φτηνό εισιτήριο και να πας και να περάσεις υπέροχα. Και το ένα ισχύει και το άλλο. Εξαρτάται πώς το θα το χειριστείς. Αν αργήσεις να κλείσεις αεροπορικό εισιτήριο, φυσικό είναι να το πληρώσεις πανάκριβο. Υπάρχουν μέθοδοι, αλλά θα ρισκάρεις. Κλείσε νωρίς, μην περιμένεις τελευταία στιγμή να βρεις προσφορές.


Ο Μπάμπης Μπίζας έχει γύρω στο μισό εκατομμύριο φωτογραφίες

Ποια ταξίδια σας θα χαρακτηρίζατε πιο δύσκολα;

Δύσκολα είναι εκεί όπου κακοτρώς, κακοκοιμάσαι και κακοπερνάς στις μετακινήσεις. Ένα δύσκολο ταξίδι, ήταν αυτό στη Νιγηρία. Πέρασα υπέροχα βέβαια, αλλά το ζήτημα είναι ότι είναι δύσκολο και δε θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε. Κακοτρώς, κακοκοιμάσαι και έχει ατελείωτους και παλιόδρομους να διασχίσεις την ενδοχώρα. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν δύσκολα ταξίδια. Οπότε κυρίως είναι δύσκολα σε ορισμένες αφρικανικές και ασιατικές χώρες. Αν πας Τατζικιστάν – Κιργιστάν, ανεβοκατεβαίνεις τα βουνά ατελείωτες ώρες. Αυτό είναι ένα δύσκολο ταξίδι. Θα φτάσεις σε ένα μέτριο ξενοδοχείο, θα φας ένα μέτριο φαγητό, και δε θα ξεκουραστείς καλά στο κρεβάτι. Το ίδιο θα συμβεί και σε άλλα μέρη της Αφρικής, που δεν είναι πλασμένα για τουρισμό. Το ίδιο και σε απομακρυσμένη μέρη της Ινδίας.

Ποιο είναι ο πιο φιλόξενος λαός, και ποια χώρα έχει την καλύτερη κουζίνα κατά τη γνώμη σας;

Έχω φάει καλά στο Αζερμπαϊτζάν. Δεν είναι το μόνο μέρος που έχω φάει καλά, αλλά τρως και κάνεις “ουάου”. Είναι το καλύτερο φαγητό που μπορείς να βρεις, σύμφωνα πάντα με τα γούστα μου. Στο Αζερμπαϊτζάν, έχω φάει τα καλύτερα φαγητά. Έχουν φρέσκα αρώματα και το πιάτο μοσχοβολάει πριν καν στο σερβίρουν και το δοκιμάσεις. Για έναν περίεργο τρόπο, το Αζερμπαϊτζάν, δεν κατάφερε να κάνει brand name, να στήσουν ένα όνομα.


Ο Μπάμπης Μπίζας αγαπά την καλή κουζίνα αλλά προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκες

Άλλες κουζίνες που είναι πολύ γευστικές και έχουν προσωπικότητα, είναι η μεξικάνικη με πολύ νόστιμα πιάτα και ωραία αναλογία κρεατικών με χορταρικά και θα έβαζα και πιο εξωτικές, όπως η ταϋλανδέζικη και η ιαπωνική. Η χειρότερη κουζίνα κατ’ εμέ, είναι η ιταλική. Γιατί ανακυκλώνεται μεταξύ ζυμαρικών και με μικρή εναλλαγή. Επίσης, δεν έχουν τα μαγειρευτά φαγητά. Στην ίδια κατηγορία είναι η αμερικάνικη. Η άποψη μου είναι ότι κουζίνα που δεν έχει μαγειρευτά φαγητά, είναι άχρηστη. Και η ελληνική κλασική κουζίνα είναι πολύ ωραία, πολύ γενναιόδωρη, πολύ πλούσια.

Όσο για το ποιος λαός μου έχει φανεί πιο φιλόξενος, είναι όπως σας είπα και προηγουμένως αυτός της Γεωργίας, ενώ επίσης οι Νιγηριανοί, είναι ευγενικοί, συνεσταλμένοι, πολύ καλοί.

Πού έχετε συναντήσει τους πιο χαρούμενους και τους λιγότερο χαρούμενους ανθρώπους στον κόσμο;

Ο πιο ευτυχισμένος λαός με κριτήριο ότι δεν έχει τίποτα, αλλά εξακολουθεί να χαμογελάει, είναι οι άνθρωποι στο νησιωτικό κρατίδιο Σάο Τομέ και Πρίνσιπε στην Αφρική. Παιδάκια ξυπόλητα, πατεράδες και μανάδες ξυπόλητοι, σπίτια σχεδόν χωρίς πόρτα και είναι όλοι με ένα τεράστιο χαμόγελο, με διάθεση και με αστεία. Δεν έχω ξαναδεί λαό που να έχει μηδέν περιουσιακά στοιχεία και να είναι τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαμογελαστός, τόσο χαρούμενος… Πουθενά. Όσο πιο πολλά έχει κανείς, τόσο πιο δυστυχισμένος είναι. Δεν υπονοώ να τα δώσουμε όλα και να ζήσουμε σαν αυτούς, αλλά αυτό που θέλω να πω, είναι ότι μπορείς κάλλιστα, με λίγα ή καθόλου, να είσαι πιο ευτυχισμένος. Κι αυτοί στου Νιουαφόου που πήγα, είναι αυτής της λογικής.


Ο Μπάμπης Μπίζας με γυναίκες από την Αφρική

Σε ποια χώρα έχετε συναντήσει τις πιο όμορφες γυναίκες και τους πιο όμορφους άνδρες;

Οι Αφρικανές έχουν σίγουρα ένα τρομερό σεξαπίλ. Είναι τρομερή η αίσθηση που αποπνέουν. Βοηθούν τα κορμιά τους, το ταπεραμέντο τους… Είναι ωραίες και το ξέρουν κιόλας. Έχουν μια υπεροπτική κοκεταρία. Για εμένα, η Αφρική έχει τις ωραιότερες γυναίκες. Επίσης, από την Ευρώπη, όσο πιο βόρεια πας, τόσο πιο ωραία. Οι Νορβηγίδες μου φαίνονται εξαιρετικές. Έχουν ωραία κορμιά, ωραία πρόσωπα σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Επίσης, ένα μεγάλο μέρος από τις Ρωσίδες είναι όμορφες. Γιατί κι εκεί υπάρχει ένα ανακάτεμα λαών. Αλλά οι λεγόμενες βόρειες, πραγματικά έχουν έναν αέρα που τις κάνει να ξεχωρίζουν. Όσον αφορά για τους άνδρες, ισχύει το ίδιο για τους Νορβηγούς, αλλά όχι για τους Ρώσους, οι οποίοι είναι πολύ «χύμα». Στην Αφρική ισχύει ό,τι και στη Ρωσία. Ενώ οι γυναίκες είναι αιθέριες, οι άνδρες δεν είναι το ίδιο.

Οι Αφρικανές είναι όμορφες και το γνωρίζουν σύμφωνα με τον Μπάμπη Μπίζα

Ποιο είναι το πιο περίεργο μέσο μεταφοράς που έχετε χρησιμοποιήσει;

Είναι ένας βούβαλος που χρησιμοποιείται σαν μέσο μεταφοράς, στη Βραζιλία έξω από το Σάο Πάολο. Εκεί, είναι κάτι χωριά, που οι άνθρωποι δεν έχουν άλογα, αλλά κάτι δυνατούς βούβαλους, τους οποίους τους χρησιμοποιούν κανονικά, να πάνε στην αγορά κτλ, όπως θα πήγαιναν με το άλογο. Πήγα κι εγώ για την εμπειρία. Ήταν τεράστιος, δεν τον έφτανες. Με βοήθησαν για να σκαρφαλώσω στη ράχη του.

Κρατάτε ημερολόγιο κατά τη διάρκεια των ταξιδιών σας;

Όχι. Εάν με ενδιαφέρει ένα μέρος, γράφω κατά διαστήματα διάφορα άρθρα, τα οποία δημοσιεύονται, είτε στον ηλεκτρονικό Τύπο, είτε στον έντυπο, αλλά κυρίως περιγράφω ταξίδια σπάνια. Περιέγραψα ας πούμε την αποστολή στον Βόρειο και στον Νότιο Πόλο. Δηλαδή ταξίδια που πρέπει κάπου να καταχωρηθούν, για να μη χαθεί η πληροφορία, ώστε να ξέρει ένας μη επαγγελματίας πώς μπορεί να πάει εκεί, τι διαδικασία ακολουθείται. Τώρα έχω ετοιμάσει ένα άρθρο και περιμένω να βγει, «Η Κάθοδος του Ποταμού Κονγκό». Ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία που είχα δει στο National Geographic, πριν από πολλά χρόνια, γύρω στο 1971. Αν θα γράψω, θα γράψω για σπάνια μέρη. Οπότε δεν κρατάω ημερολόγιο με τη στενή έννοια. Επίσης, πολύ σημαντικές για εμένα είναι οι φωτογραφίες, οι οποίες είναι από μόνες τους ένα ημερολόγιο. Μια εικόνα χίλιες λέξεις, όπως λέει και η λαϊκή ρήση. Οπότε συμβουλεύεσαι την εικόνα σου και ξαναθυμάσαι την ιστορία, πάνω στην οποία μπορείς να χτίσεις. Αυτό κάνω.

Πόσες φωτογραφίες υπολογίζετε ότι έχετε;

Γύρω στο μισό εκατομμύριο.


Ο Μπάμπης Μπίζας στον Βόρειο Πόλο

Πόσες γλώσσες μιλάτε;

Ενώ έμαθα πιο πολλές απ’ όσες μιλάω, κατέληξα να χρησιμοποιώ τέσσερις: αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά και ισπανικά. Οι άλλες, τα γερμανικά και τα βουλγάρικα (τα βουλγάρικα τα μιλούσα πιο καλά απ ‘όλες) τα ξέχασα, διότι δεν τα χρησιμοποιώ.

Υπάρχει ένα μέρος που δε θα θέλατε να ξαναπάτε;

Όχι όχι, σε όλα τα μέρη πηγαίνω ξανά και ξανά. Άλλες φορές πιο συχνά και άλλες λίγο πιο αραιά. Σε όλα έχω πάει παραπάνω από μία φορά. Και δεν έχω καμία αναστολή να ξαναπάω. Το ταξίδι είναι σαν ένα βιβλίο. Όποιος δεν έχει ταξιδέψει, είναι σαν να έχει δει μόνο το εξώφυλλο του. Όσο ταξιδεύεις, μαθαίνεις. Διαμορφώνεις τον χαρακτήρα σου, γίνεσαι σοφότερος…

Τι θα συμβουλεύατε αυτούς που ονειρεύονται να κάνουν πολλά ταξίδια;

Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουν να ταξιδεύουν στα φτηνά και τα κοντινά, π.χ. στην Κωνσταντινούπολη. Έχουμε το τρομερό πλεονέκτημα να είμαστε σε κομβικό σημείο στη Μεσόγειο. Αυτοί που τα αναμασάνε, ή που λένε ότι είναι τεράστιο το κόστος, συνήθως στην ουσία δεν θέλουν να πάνε.. Γιατί έχω δει να ξοδεύουν μεγάλα ποσά, τύπου 800 ευρώ, σε μια τσάντα. Αν όντως θέλετε, μην το αφήνετε, ψάξτε και κλείστε.


Ο Μπάμπης Μπίζας στα Ουράλιο Όρη

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Στις 23 Σεπτεμβρίου έχω δεσμευτεί να πάω στη Βραζιλία για να μπω σε ένα ιστιοφόρο να επισκεφθούμε κάτι απομακρυσμένα νησιά του Ατλαντικού τα οποία είναι ακατοίκητα, όπου μπορείς να πας μόνο με ιδιωτικό σκάφος. Μετά σκοπός είναι να καταλήξουμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο προς το παρόν. Προθέσεις υπάρχουν πολλές. Αν ανοίξει η Ανγκόλα, θέλω να πάω εκεί. Στις αρχές Ιανουαρίου να πάω στο Καμερούν και στις αρχές Απριλίου στη φυλή των Ντολγκάνων στην Αρκτική Ρωσία. Αυτά σκοπεύω να κάνω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα κάνω.

Έχετε κάποιο motto που λέτε συχνά;

Μεταξύ αστείου και σοβαρού όταν με είχε ρωτήσει κάποιος «και τι συμβουλεύετε τον κόσμο;», είχα πει «συμβουλεύω να ταξιδεύει και να τρώει τα λεφτά του» γιατί μόνο ό,τι έχεις δει και ό,τι έχεις φάει είναι δικό σου! Τα υπόλοιπα είναι των κληρονόμων.

https://www.iefimerida.gr/stories/mpampis-mpizas-polytaxidemenos-anthropos-synenteyxi?fbclid=IwAR1wjNY1kj5hv5-WDUJ_UwHKx914XwBneELo1dA-vlktJdmk0VofMdObtuM

Babis Bizas – Carnet De Voyage – Νησιά Κεργκελέν: Στη γη των Βασιλικών Πιγκουίνων

  Το άλλο πρόσωπο του Ινδικού Ωκεανού…

Η διαδρομή από το αεροδρόμιο της Ρεουνιόν μέχρι την περιοχή Λε Πορ όπου βρίσκεται το νέο λιμάνι του νησιού, ήταν κάτι λιγότερο από μία ώρα. Στην πύλη που οδηγούσε στην αποβάθρα όπου περίμενε το MARION DUFRESNE ζητήσανε τα διαβατήρια αυτών που επρόκειτο να επιβιβαστούν. Το πλοίο πηγαίνει 4 φορές το χρόνο και ανεφοδιάζει τις τρεις γαλλικές βάσεις που βρίσκονται 3000 χιλιόμετρα νότια του νησιού Ρεουνιόν στην Υποανταρκτική ζώνη. Ακατοίκητα από γηγενείς κατοίκους φιλοξενούν περίπου 200 άτομα όλα κι όλα, για τα οποία ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για ανεφοδιασμό και επιστημονικό εξοπλισμό.

Ο λόγος; Τα νησιά αυτά της Υποανταρκτικής περιοχής, προσθέτουν 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ΑΟΖ στην οικονομική επικράτεια της Γαλλίας. Η χώρα έχει λόγους να επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο την κυριαρχία της σ αυτά. Στο ευρύ κοινό –όσο θεωρείται ευρύ στην περίπτωση αυτή-, είναι γνωστά σαν νησιά Κεργκελέν. Στους πιο μυημένους γίνεται διάκριση και ξεχωρίζουν το Κροζέ, το Κεργκελέν και το Αμστερντάμ που είναι και τα ονόματα των βάσεων. Γεωγραφικά όμως πρόκειται για ένα λάθος που μονιμοποιήθηκε. Τα τρία αυτά ονόματα αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά τα 3 αρχιπελάγη και όχι τα νησιά. Σα να λέγαμε Επτάνησα, Κυκλάδες, Σποράδες.

Το Κροζέ απαρτίζεται από 5 κύρια νησιά και δεκάδες βραχονησίδες και η βάση «Κροζέ» βρίσκεται στο νησί Ποσεσιόν. Ομοίως το Κεργκελέν που επέβαλε το όνομα του σ όλα τα γαλλικά νησιά αυτής της ζώνης, απαρτίζεται από ένα μεγάλο νησί στο μέγεθος της Κορσικής και 300 μικρά. Η βάση βρίσκεται στο κυρίως νησί Κεργκελέν. Μερικοί το αποκαλούν και  Γκραντ Τέρ, παρ΄ ότι κανένας χάρτης δεν το αναφέρει με το όνομα του. Το τελευταίο σύμπλεγμα, το Αμστερντάμ, (ο τόνος στο τέλος) απαρτίζεται από δύο νησιά: το Σαιντ Πoλ και το Αμστερντάμ. Και η βάση «Αμστερντάμ» βρίσκεται (επιτέλους) στο σωστό νησί. Το χαρακτηριστικό των 3 νησιωτικών συμπλεγμάτων είναι ότι απέχουν μεταξύ τους ….1500 χιλιόμετρα. Όσο η Αθήνα από τη Βουδαπέστη. Αυτά τα αρχιπελάγη έρχεται να συνδέσει το MARION DUFRESNE σ ένα ταξίδι εποποιία που κρατάει 29 μέρες και επαναλαμβάνεται 4 φορές το χρόνο.

Στις 2.30 το μεσημέρι σταθήκαμε μπροστά στην σκάλα  του πλοίου με τις βαλίτσες μας ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους μελλοντικούς συνταξιδιώτες που περίμεναν την σειρά τους . Ο Φιλίπ Μιστράλ δεν άργησε να φανεί και σαν υπεύθυνος του τουριστικού τμήματος της αποστολής, άρχισε να δίνει οδηγίες. Το πλοίο παρ΄ ότι είναι επιφορτισμένο να ανεφοδιάζει τις αποστολές των βάσεων και να μεταφέρει προσωπικό και στελέχη, «επιτρέπει»  επί πληρωμή σε 8-10 άτομα κάθε φορά να συμμετέχουν στο ταξίδι και να επισκεφτούν ότι είναι εφικτό μέσα στα περιθώρια της αποστολής του πλοίου. Σε καμιά περίπτωση δεν πλασάρεται σαν κρουαζιερόπλοιο και δεν δεσμεύεται για κανένα πρόγραμμα ή αξιοθέατο. Παρά τα λίγα που υπόσχεται και προσφέρει εν τούτοις, η λίστα αναμονής ξεπερνάει τα 3 χρόνια! Όταν μας πληροφόρησαν μετά από 3 χρόνια που είχαμε δώσει προκαταβολή ότι ήρθε η σειρά μας αρχίσαμε τις  προετοιμασίες. Οι Γάλλοι για να είναι σίγουροι ότι δεν θα βρεθούν μπροστά σε «ακατάλληλους» ταξιδιώτες ζητάγανε ιατρικές βεβαιώσεις ότι δεν υποφέρουμε από  καμιά …10αρια ασθένειες σαν να πηγαίναμε να καταταγούμε  στη σχολή Ευελπίδων. Ακόμα ότι δεν είμαστε υπέρβαροι και ότι είμαστε σε θέση να ανεβούμε στο πλοίο με ανεμόσκαλα!!!

Προς στιγμήν διστάσαμε, είχαμε ταξιδέψει με δεκάδες πλοία στην Ανταρκτική τη Γροιλανδία, ακόμα και στη Γη Φραγκίσκου Ιωσήφ, αλλά αυτό δεν είχε ξαναπροκύψει!

Τελικά το πήραμε απόφαση. Αποκρύψαμε 10 κιλά από το βάρος μας, γράψαμε σε όλα “OUI” σε ότι ρώταγε το δελτίο συμμετοχής και πήραμε το αεροπλάνο για τη Ρεουνιόν. Ότι ήθελε ας προκύψει.

ΚΡΟΖΕ (Νήσος Ποσεσιόν)

Στις 8 και 1 λεπτό το πρωί της Τετάρτης το MARION DUFRESNE έριξε άγκυρα στον μικρό κόλπο του νησιού Ποσεσιόν. Είχαν περάσει 111 ώρες από τη στιγμή που σαλπάραμε για το  Κροζέ 3000 χιλιόμετρα νότια της νήσου Ρεουνιόν.

Το Κροζέ είναι ένα από τα τρία αρχιπελάγη που απαρτίζουν τα Γαλλικά Νότια Εδάφη. Αυτός ο γεωγραφικός όρος,  είναι γνωστός μόνο στους γραφειοκράτες του υπουργείου Υπερπόντιων Υποθέσεων. Μάλιστα είναι ακόμα πιο περίπλοκος και ορίζεται σαν ΤΑΑF,  Terres Australes et Antarctiques Francaises, μιας και περιλαμβάνει και ένα κομμάτι γης στην Ανταρκτική. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα, στην ίδια διοίκηση βρίσκονται κάτι μικροσκοπικά …τροπικά νησιά πέριξ της Μαδαγασκάρης, τα λεγόμενα Διασκορπισμένα Νησιά (Iles Eparses).

Οι κοινοί θνητοί αποκαλούν τα Γαλλικά Νότια Εδάφη, απλώς: Νησιά Κεργκελέν. Από το όνομα του μεγαλύτερου αρχιπελάγους.

Το Ποσεσιόν (ή Κροζέτ όπως γενικευμένα αποκαλείται) είναι ένα μικρό νησί 150 τ.χ. που φιλοξενεί την επιστημονική βάση 50 ατόμων και μετατρέπει έτσι το Αρχιπέλαγος σε …κατοικημένο.

Άρχισαν οι πυρετώδεις προετοιμασίες αποβίβασης. Μαζί μας ταξίδευε ο Κυβερνήτης των TAAF, ένα ανώτερο στέλεχος καριέρας στο Υπουργείο Υπερπόντιων Υποθέσεων που τον διόρισαν κυβερνήτη των νησιών με έδρα την μικρή πόλη Σαιν Πιέρ στο Ρεουνιόν.  

Το ελικόπτερο πηγαινοερχόταν μεταφέροντας πότε επιβάτες και πότε εξοπλισμό κρεμασμένο στον αέρα με ιμάντες. Κάποια στιγμή ήλθε και η σειρά μας. Το πρώτο που επισκεφθήκαμε μετά την αποβίβαση ήταν η πλαγιά  που εκτείνεται μπροστά από τη Βάση προς τον ωκεανό. Στα 20 χιλιόμετρα ανατολικά διαγράφονταν ό επιβλητικός όγκος του «απαγορευμένου» νησιού Ντε λ’ Εστ. Κανείς δεν επιτρέπεται να πατήσει πόδι στο νησί που έμεινε παρθένο εξ αιτίας των απότομων γκρεμών που το περικυκλώνουν.

Στα 50 μέτρα φάνηκε το πρώτο άλμπατρος. Οι «κυρίαρχοι των ωκεανών» φτιάχνουν τις φωλιές τους κοντά στην ίδια τη βάση και μπορούμε να παρατηρήσουμε από κοντά τα λεπτά χαρακτηριστικά τους. Φαινομενικά θυμίζουν γιγάντιους γλάρους, αλλά τα άλμπατρος είναι η ευγενική έκφραση των θαλάσσιων πτηνών με μοναδικές ικανότητες.

Μπορούν να πετάνε συνεχώς σε μια μέρα επί 1500 χιλιόμετρα αναζητώντας από ψηλά τα κοπάδια των ψαριών. Ελάχιστες φορές φτερουγίζουν κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους, αξιοποιώντας τα ρεύματα αέρος. Τα μεγαλοπρεπή πτηνά μας παρατηρούσαν αδιάφορα καθώς ακολουθούσαμε το μονοπάτι που περνούσε δίπλα από τις φωλιές τους.

 Το απόγευμα μας περίμενε το θέαμα που λέγεται Μπαί ντυ Μαραίν. Κατηφορίσαμε από το ύψωμα που βρίσκεται η Βάση, 1400 μέτρα προς την αμμώδη ακτή. Πριν καλά καλά φτάσουμε μας πρόλαβαν οι ήχοι της μεγάλης κοινότητας των βασιλικών πιγκουίνων. 

Μείναμε μαγεμένοι  από το θέαμα. Η ομορφούλα Ελοίζ που συμμετείχε στην ομάδα ενώ φωτογράφιζε ασταμάτητα, κάθε τόσο αναφωνούσε: «κελ μπονερ» έχοντας μόνιμα ένα πλατύ χαμόγελο αγαλλίασης στο πρόσωπο της…

Πάνω από 20.000 βασιλικοί  πιγκουίνοι, μαζί με τα διαρκώς πεινασμένα μικρά τους,  συνωστίζονται στην μικρή παραλία παλεύοντας να βρούνε το δρόμο προς τη θάλασσα ανάμεσα από τις παράκτιες εγκαταστάσεις της βάσης. Εκπληκτικά πτηνά με θεσπέσια κιτρινωπά σχέδια και μακρόστενους λαιμούς. Στην ίδια παραλία αγουροξυπνημένοι μας παρατηρούν μια ομάδα από ανήλικους θαλάσσιους ελέφαντες, ενώ τα δύο τέρατα των 3 τόνων που κείνται πιο πέρα δεν ανοίγουν ούτε τα βλέφαρα τους.

Δώδεκα λεπτά με το ελικόπτερο από το πλοίο (όλα γίνονται με το ελικόπτερο στα Νότια Εδάφη) ξανοίγεται η μεγάλη κοιλάδα Μπαί ντεζ Αμερικαίν ή επί το …γαλλικότερον «BUS» (Bay USA). Όνομα που ξέμεινε από την εποχή των Αμερικανών φαλαινοθήρων.

Ο Κόλπος των Αμερικανών έχει δύο παραλίες. Στη μία βρίσκονται τα θαλάσσια τέρατα (οι θαλάσσιοι ελέφαντες) και καμιά χιλιάδα εργένηδες πιγκουίνοι χωρίς μωρά. Μόνο άντρες.

Μία ώρα περπάτημα πάνω από το λόφο και το οροπέδιο όπου φωλιάζουν άλλα μεγαλοπρεπή άλμπατρος, βρίσκεται η «οικογενειακή» παραλία με 17.000 μεγαλόπρεπους βασιλικούς πιγκουίνους και  μερικές χιλιάδες καλοθρεμμένα χνουδωτά πιγκουινάκια με καφετιά γούνα που περιμένουν να μετατραπεί σε πτέρωμα για να μπορέσουν να μπουν στη θάλασσα.

Γυρίσαμε πίσω στην πρώτη παραλία της BUS. Οι τερατώδεις θαλάσσιοι ελέφαντες των 3 τόνων εξακολουθούσαν να κοιμούνται συνεχώς στην παραλία ανοίγοντας πότε το ένα ρουθούνι ξεφυσώντας με δύναμη και πότε τα μάτια χωρίς καν να σαλέψουν. Αποτόλμησα να ξαπλώσω δίπλα σ έναν από αυτούς που με κοίταξε αδιάφορα αλλά ευτυχώς δεν σκέφθηκε να με …αγκαλιάσει. 

Με την ίδια τόλμη και άνεση μας περικύκλωσαν σε λίγο οι εργένηδες βασιλικοί πιγκουίνοι που συνήθισαν την παρουσία μας. Στην αρχή είχαμε βολευτεί στην παχιά γκρίζα άμμο και τους παρατηρούσαμε καθώς έβγαιναν από τη θάλασσα, ενώ οι πιο ξεθαρρεμένοι «βασιλιάδες» ήλθαν στο μέρος μου και περιεργάζονταν τις μηχανές και το σακίδιο. Σε λίγο μας παρατηρούσαν εκείνοι! Ωραία ειρηνική συνύπαρξη. Να ήταν όλος ο κόσμος έτσι…

Το ελικόπτερο μας περισυνέλεξε το απόγευμα κάνοντας τους εργένηδες να ξαναμπούν έντρομοι στο νερό. Είχαν ξεσυνηθίσει μετά από τόσους μήνες ησυχίας το μουγκρητό της μηχανής. Ακόμη και τα νωχελικά τέρατα άλλαξαν θέση και πήγαν 20 μέτρα πιο κάτω να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Στην βόρεια πλευρά του νησιού Ποσεσιόν υπάρχει η πιο  μεγάλη αποικία 50.000 βασιλικών πιγκουίνων στην πεδιάδα -που εκτείνεται στα νότια του ακρωτηρίου Πουέντ Μπάς- γνωστή σαν Ζαρντέν Ζαποναί. Τόσο η μακρινή απόσταση από τη βάση όσο και το γεγονός ότι τα βουνά στο κέντρο του νησιού είναι πάντα σκεπασμένα από σύννεφα, η περιοχή αυτή δεν είναι ανοιχτή στο τουρισμό. Έτσι την Παρασκευή το βράδυ σαλπάραμε για το 2ο αρχιπέλαγος των Νοτίων Εδαφών, το θρυλικό  Κεργκελέν, 1400 χιλιόμετρα ανατολικά. 

ΚΕΡΓΚΕΛΕΝ (Αρχιπέλαγος  Κεργκελέν)

Το MARION DUFRESNE χρειάστηκε 59 ώρες και 38 λεπτά να καλύψει την απόσταση από το «Κροζέ». Στον διάπλου γνωριστήκαμε με τους Ρουμάνους βαθμοφόρους και το πλήρωμα που υπηρετούσαν στο πλοίο και έβλεπαν με δέος και σεβασμό γείτονες των Βαλκανίων να συμμετέχουν στο ταξίδι αυτό. Το νέο είχε διαδοθεί γρήγορα. Ο 3ος καπετάνιος ήταν Τάταρος από την Κωνστάντζα όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του από ένα χωριό της Κριμαίας, μετά τον πόλεμο. Μιλούσε τα γαλλικά με βαριά προφορά αλλά οι Γάλλοι αξιωματικοί ήταν ευτυχείς με τους Ρουμάνους βαθμοφόρους και ναύτες γιατί ήταν εργατικοί, σοβαροί και υπεύθυνοι.  

Στις 06.33 ο Κίεφ, ο Τάταρος, παρόντος και του κυβερνήτη έριξε άγκυρα στο λιμάνι του Πορτ Ω Φρανσαί όπου βρίσκεται η ομώνυμη Βάση. 

Όπως και με το Κροζέ που άλλα γράφουμε και άλλα εννοούμε, έτσι κι εδώ η σύγχυση επαναλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα τα νησιά είναι …ένα, το Κεργκελέν. Έχει έκταση περίπου όσο και η Κορσική (7000 τ.χ.) αλλά σχήμα πολυσχιδές σαν τα νορβηγικά φιόρδ ή τις Δαλματικές Ακτές. Με εκατοντάδες κόλπους και δεκάδες χερσονήσους σαν δάκτυλα και περίπου 300 νησίδες και νησάκια που ανακατεύονται με την προηγούμενη εδαφολογική αταξία σε ένα δυσδιάκριτο συνονθύλευμα.

Η πρώτη ομάδα αναχώρησε με το ελικόπτερο για το εσωτερικό του νησιού όπου θα διανυκτέρευε σ’ ένα καταφύγιο κοντά στα φιόρδ.

Όταν ήρθε η σειρά μας για να πάμε στην παραλία Ρατμάνωφ όπου βρίσκονται οι 50.000 βασιλικοί πιγκουίνοι ο καιρός χάλασε και το πρόγραμμα ανεστάλη. Έτσι έγινε αερομεταφορά στη βάση του Πορτ Ω Φρανσαί. Το πρώτο …άγριο ζώο που είδαμε ήταν ένα κουνέλι. Μετά κι άλλο κι άλλο. Δεκάδες. Εκατοντάδες. Παντού. Εκεί που τελείωναν τα κτήρια τις βάσης κι άρχιζε το γρασίδι γινόταν χορός. Πανηγύρι. Κι ανάμεσα στα χορτάρια κοίταζε καχύποπτος ένας άγριος μαύρος γάτος με μούτρο χοντρό και τουμπανισμένο από το φαγητό.

Φαινόταν καθαρά να έχει γονίδια θαλάσσιου ελέφαντα. Υποτίθεται ότι υπάρχει πρόγραμμα σταδιακής εξόντωσης των εισαχθέντων ζώων(γάτες, ποντίκια, κουνέλια, τάρανδοι, πρόβατα) αλλά δεν είχα φανταστεί ότι μέχρι να συμβεί αυτό θα γίνεται πανηγύρι μέσα στην ίδια τη βάση.

Εξερευνήσαμε τα κτήρια και το ταχυδρομείο για τις αναμνηστικές σφραγίδες και επιστρέψαμε με το ελικόπτερο στο πλοίο ελπίζοντας  να ξημερώσει καλλίτερη μέρα.

 Ο καιρός το πρωί ήταν πάλι βαρύς με χαμηλή νέφωση. Κατά το μεσημέρι άλλαξε και χτύπησε συναγερμός. Σε λίγα λεπτά ήμασταν πανέτοιμοι για την  αερομεταφορά  στην Ακτή Ρατμάνωφ. Ψιλόβρεχε και αυτό έκανε τα πράγματα δύσκολα,  αλλά δεν μας εμπόδιζε να δούμε την πεδιάδα που εκτείνονταν από κάτω μας. Ατέλειωτες παγετωνικές λίμνες και βάλτοι και αναρίθμητα ποτάμια κυλούσαν με κατεύθυνση τη θάλασσα. Παρ’ ότι το Κεργκελέν είναι ορεινό ηφαιστειογενές νησί,  αυτή η πεδιάδα ήταν η μοναδική εξαίρεση. Επίπεδη, απέραντη και γεμάτη λίμνες.

Η «καμπάνα» όπου θα διανυκτερεύαμε είχε 6 διώροφες κουκέτες για 12 άτομα και ήταν ευρύχωρη και ευχάριστη. Απείχε 1000 μέτρα από την ακτή.

Βγαίνοντας -πάντα  με ψιλόβροχο- για την εξερεύνηση συναντήσαμε τις πρώτες φωλιές των γιγάντιων άλμπατρος όπου τα καλοθρεμμένα «μωρά» περίμεναν υπομονετικά τους γονείς τους.

Ακόμα και όταν μεγαλώσουν φτάνοντας το μέγεθος τον ενηλίκων, παραμένουν εξαρτημένα από τους γονείς τους  για δύο ολόκληρα  χρόνια.

Σε λίγο αρχίσαμε να ακούμε την ακαταλαβίστικη συμφωνία των κραυγών των βασιλικών πιγκουίνων. Η παραλία Ρατμάνωφ αποκάλυψε σταδιακά όσο πλησιάζαμε ένα απίστευτο υπερθέαμα. Στην πλατιά παραλία μήκους 4 χιλιομέτρων, πάνω από 250.000 ενήλικες βασιλικοί πιγκουίνοι είχαν στήσει την αποικία τους ταΐζοντας περίπου άλλες 50 000 μικρά όλων των μεγεθών.

Ένα ασύλληπτο θέαμα που είχαμε ξαναδεί μόνο μια φορά ακόμη στη Νότια Γεωργία. Ανάμεσα τους χαριεντίζονταν και μερικοί νεαροί θαλάσσιοι ελέφαντες μιας και οι πιο πολλοί είχαν φύγει ήδη στην Αναρκτική όπου θα περάσουν 8 μήνες τρεφόμενοι στα πλούσια νερά της.

Ξεχνώντας τη βροχή που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό περιπλανηθήκαμε για δύο ώρες ανάμεσα σ’ αυτό το θέαμα της άγριας φύσης. Ότι φωτογραφίες και να τραβήξαμε ήταν κατώτερες της πραγματικότητας. Η επιστροφή μας επιφύλαξε την εμπειρία του ερωτικού χορού ενός ζευγαριού  άλμπατρος  που αδιαφόρησαν για την παρουσία μας.

Φτάνοντας πίσω στην καλύβα, ο Ανρύ θα ξεκίναγε το μαγείρεμα και εμείς τον μαραθώνιο να συνεφέρουμε τις φωτογραφικές μηχανές μας που είχαν πνιγεί στο νερό…. 

Η επόμενη μέρα ήταν ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη. Πρωί πρωί ήρθε το ελικόπτερο για την μεταφορά στα βόρεια του Πορτ ω Φρανσαί, στο  φιόρδ Λαμπουρέρ. Το τοπίο άλλαξε. Η  πλημμυρισμένη πεδιάδα έδωσε θέση στα φιόρδ, τους κόλπους και τις νησίδες που αποτελούν το χαρακτηριστικό του Κεργκελέν.

Γρήγορα αφήσαμε τον εξοπλισμό και ανηφορίσαμε στο εσωτερικό οροπέδιο όπου το θέαμα των κόλπων και των ακτών αποκάλυψε ένα ενα μοναδικό τοπίο σαν αυτό των Νορβηγικών ακτών.

Δύο δελφίνια Κάρσον με το χαρακτηριστικό δίχρωμο δέρμα,  κυνηγούσανε ψάρια λίγα μέτρα  μακριά μας.

Το σμήνος από τις σταχτιές τέρνες  πέταξε φωνάζοντας, και τρόμαξε τους μαύρους λαγούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία μας. Ότι μαύριζε στους βράχους στην άκρη της θάλασσας ήταν μύδια. Χιλιάδες μύδια. Εκατομμύρια μύδια. Έκανες μια κίνηση και ξερίζωνες από τους βράχους μια αρμαθιά.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν τόσα μύδια και ότι ήταν τόσο εύκολο να τα προμηθευτείς. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα το μενού περιλάμβανε μύδια μαγειρεμένα με όλους τους δυνατούς τρόπους της γαλλικής και κρεολέζικης κουζίνας.

Το επόμενο πρωινό το MARION DUFRESNE άλλαξε θέση και κατευθύνθηκε στο φιόρδ Γκροενλάντ να παραλάβει υλικά από μια μικρή καμπίνα επιστημόνων.

Τα μεγαλοπρεπή τοπία που τα έκρυβε επίμονα μέχρι τη μέση η χαμηλή νέφωση αποκάλυψαν την άγρια ομορφιά του Δυτικού Κεργκελέν.

Απότομοι βράχοι  υψώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν ένα απρόσιτο Γκραν Κάνυον του Ωκεανού. Πριν τη δύση του ηλίου σαλπάραμε. Τελευταίος σταθμός το νησί Αμστερντάμ.

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

Στις 06.30 το πρωί τα περιποιημένα κτίσματα της Βάσης έδειχναν πιο κοντά  απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Καμιά δεκαριά γουνοφόρες φώκιες πηγαινοέρχονταν στην αποβάθρα αδιαφορώντας για τα τρακτέρ και τους γερανούς που παίρνανε θέση να υποδεχτούν τα εφόδια.

Το Αμστερντάμ βρίσκεται 60 ώρες πορεία με το πλοίο, βόρεια του Κεργκελέν και περιβάλλεται από υποτροπικά νερά που φιλοξενούν μερικά εκατομμύρια …αστακούς. Το αλιευτικό AUSTRAL που έχει την αποκλειστική άδεια συγκομιδής των αστακών βρισκόταν ήδη 2 μήνες στο Αμστερντάμ και σε 15 μέρες τελείωνε την αποστολή του. Τους μεγάλους αστακούς τους πακετάριζε κατ’ ευθείαν για την Ιαπωνία, ενώ τους μικρούς τους …χάριζε στη βάση.

Έτσι δεν ήταν έκπληξη που στον μεσημεριανό μπουφέ μας περίμεναν κάτι μικρά βουνά αστακών και εξαιρετικό καπνιστό ψάρι Λεζίν.

Το απόγευμα ξεπατωθήκαμε να ανηφορίσουμε στον μικροσκοπικό σβησμένο ηφαιστειακό κρατήρα Αντονέλι που ήταν κατάφυτος από πεύκα κυπαρίσσια, μηλιές και επιτέλους μερικά ενδημικά δένδρα Φυλίκα που είχαν διασωθεί από τον γενικό αφανισμό.

Πριν το σούρουπο γυρίσαμε στη βάση και συνεχίσαμε για την «καμπάνα» Ριμπώ που θα ήταν το σπίτι μας για τα δύο βράδια. Οι γουνοφόρες φώκιες έκαναν πως μας απειλούσαν δείχνοντας τα δόντια τους καθώς περνούσαμε.

Το ίδιο έκαναν και τα νεογέννητα φωκάκια των 2-3 μηνών  που τα είχαν παρατήσει οι μανάδες τους και όταν βαρεθήκανε ήρθαν και χωθήκανε ανάμεσα στα ξύλα της υπαίθριας ψησταριάς και ξεραθήκανε στον ύπνο. 

Οι κυρίες από το Παρίσι και το Χερβούργο σχολιάζανε με δυσφορία την απουσία τουαλέτας στην καμπάνα ενώ οι έχοντες πιο σοβαρά ζητήματα ξαμοληθήκαμε ανάμεσα στα φωκάκια που όταν δεν μας έκαναν χάαα! χάαα! για να τρομάξουμε, καλούσανε τη μαμά τους να τα ταΐσει με μια φωνούλα που θα έπαιρνες όρκο πως βέλαζε κάποιο νεογνό αρνάκι.

Η βόλτα στους γκρεμούς στα ανατολικά του νησιού μας αποζημίωσε γιατί είδαμε μια εκτενή συστάδα από ανθισμένα δένδρα Φυλίκα που το μικρό λευκό ανθάκι ανέδιδε ένα λεπτό διακριτικό άρωμα. Από το ίδιο ύψωμα γίναμε μάρτυρες της παρουσίας δύο ομάδων  από όρκες που κυνηγούσαν χωρίς διάλειμμα τα κοπάδια των ψαριών στον ωκεανό.

Ξαναγυρίσαμε στις παιχνιδιάρικες φώκιες που ήταν χάρμα να τις παρατηρείς από τόσο κοντά. Άφοβες, αδιάφορες, εκτός αν αποφασίζανε  να σου κάνουνε χάαα. Όταν βαριόνταν να παριστάνουν τις  άγριες ξαναγυρίζανε στα δικά τους. Κοιμόντουσαν ή έπαιζαν.

Κάναμε μια ακόμη επίσκεψη στην τεράστιο πλάτωμα Μάρ ντεζ Ελεφάντ δίπλα στη θάλασσα όπου εκατοντάδες φωκάκια …βελάζανε ελπίζοντας να ακούσουνε την απάντηση της μαμάς τους, ενώ εκατοντάδες άλλες φώκιες λιαζόντουσαν ανάμεσα στα χόρτα, στις κορυφές των βράχων, σε κόγχες της πλαγιάς  ή ψαρεύανε στη θάλασσα.

Στις 18.31 έγινε και τυπικά η λήξη της αποστολής. Η σειρήνα του MARION DUFRESNE  αποχαιρετούσε το Αμστερντάμ. Θα επέστρεφε μετά από 6 μήνες. Ο Κίεφ ο Τάταρος έβαλε πλώρη βορειοδυτική. Μας περίμεναν οι 108 ώρες του ταξιδιού στο Μαυρίκιο-μια αναγκαία στάση ανεφοδιασμού σε καύσιμα-πριν καταλήξει στο Λε Πόρ του Ρεουνιόν. 

https://carnetdevoyage.gr/%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b9%ce%ac-%ce%ba%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%ba%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%cf%80/

Μπάμπης Μπίζας: Ο πιο Ταξιδεμένος Άνθρωπος του Κόσμου Δεν Καταβλήθηκε Από το Lockdown

 
Ξεκίνησε στα 70’s, εικοσάχρονος φοιτητής/backpacker και έχει ταξιδέψει σε 193 χώρες του κόσμου. «Όποιον τόπο δεν είχα δει, τον έκανα ταξίδι», λέει.

 

Ο 65χρονος Χαράλαμπος (Μπάμπης) Μπίζας, κάτοικος Χαλανδρίου Αττικής, «εξ Άρτης ορμώμενος», έχει ταξιδέψει σε 193 χώρες του κόσμου. Το National Geographic Traveler τον χαρακτήρισε «πιο ταξιδεμένο άνθρωπο του κόσμου». Ξεκίνησε στα 70’s, εικοσάχρονος φοιτητής/backpacker: με οτοστόπ και ένα δισάκι στην πλάτη. Γρήγορα βρέθηκε αρχηγός εκδρομών ανά τον κόσμο σε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά ταξιδιωτικά γραφεία. Με τη δουλειά του πρωτοστάτησε στο άνοιγμα “off the beaten track”, απρόσμενων προορισμών στους Έλληνες ταξιδιώτες. Ο ίδιος, μέχρι και σήμερα περνά περίπου 300 μέρες τον χρόνο ταξιδεύοντας.

Το απόσταγμα των ταξιδιών του και φωτογραφικά θραύσματα της αδιάκοπης περιπλάνησής του, ο Μπίζας έχει συμπυκνώσει σε τρία βιβλία: «Γεωγραφικός Οδηγός: Ταξιδεύοντας στις 193 Χώρες του Kόσμου», «Ρωσία: Από την Κριμαία στον Βερίγγειο Πορθμό» και «Τα Νησιά: Ταξιδεύοντας στα Ελληνικά Αρχιπελάγη».

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

Το πρώτο lockdown, πέρυσι, τον πέτυχε στην Βραζιλία. Επέστρεψε οριακά πριν σταματήσουν οι πτήσεις. Ξεκίνησε να ταξιδεύει ξανά στις 15 Ιουνίου. Από τότε μέχρι και τις 20 Μαρτίου, οπότε συναντηθήκαμε στο διαμέρισμά του (περιτριγυρισμένοι από αναρίθμητα ταξιδιωτικά βιβλία και ενθύμια όλου του κόσμου), ταξίδευε σερί με ένα μόνο διάλειμμα 30 ημερών.

Το ταξιδιωτικό του πάθος και ένας τρόπος ζωής που μετρά πέντε δεκαετίες, εξακολουθούν ακατάβλητα από την επικαιρότητα των lockdown.

Μιλήσαμε για ώρες. Για τα ταξίδια του. Για το ταξίδι «ολικής ενσωμάτωσης». Ελάχιστες φορές διέκοψα το κρεσέντο της αφήγησής του. Μετά από 12+ μήνες αυξομειούμενης απομόνωσης από τα εγκόσμια, μου φάνηκε σαν προφορικό δείγμα σουρεαλισμού. Προσώρας μακρινό, αλλά δεν παύουμε να ελπίζουμε σε αυτό.

Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας από τα κωλύματα των ταξιδιών εν μέσω πανδημίας. Γρήγορα, όμως, ο συνομιλητής όλο με απομάκρυνε από τη (μεγεθυμένη μας) δυστοπία.

«Από μέρα σε μέρα φεύγω για το βορειότερο στεριανό μέρος του κόσμου», μου είπε.

Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

VICE: Λοιπόν, γίνεται να ταξιδέψεις εν μέσω πανδημίας;
Μπάμπης Μπίζας
: Ναι. Σε όσες χώρες είναι ανοικτές και δέχονται συγκεκριμένες εθνικότητες, μπορείς να ταξιδέψεις αν έχεις κάνει το τεστ και είσαι αρνητικός. Δεν μπορώ ως Έλληνας/ Ευρωπαίος να πάω στην Αργεντινή, για παράδειγμα, ούτε στο Ισραήλ ή στις ΗΠΑ. Στη Ρωσία, όμως, που πριν λίγες μέρες «άνοιξε», ταξιδεύεις.

Άρα είναι, μάλλον, πιο εύκολο να ταξιδέψεις στο εξωτερικό παρά εντός της Ελλάδας.
Ναι. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις στην Άρτα και τα Γιάννενα, αλλά στην Αιθιοπία μπορείς να πας.

Πήγατε Αιθιοπία αυτή την περίοδο;
Ναι, είναι ανοιχτός προορισμός. Πρέπει μόνο να προσαρμοστείς στα μέτρα που ισχύουν εκεί. Στις 9 το βράδυ έχει απαγόρευση κυκλοφορίας. Μετά τις 7 τα εστιατόρια δεν σερβίρουν.

Η μεγαλύτερη έκπληξή μου ήταν τον περασμένο Ιούλιο στη Μάλτα. Ένα PCR test το θέλανε, ΟΚ. Μετά, γαία πυρί μιχθήτω. Τουρισμός, νεολαία, μπαράκια, εστιατόρια, όλα κανονικά. Στη Σουηδία ούτε μάσκα φορούσαν, απλώς τηρούσαν τις αποστάσεις. Στη Δανία η μάσκα ήταν υποχρεωτική και, επίσης, ήταν πολύ σχολαστικοί με την τήρηση των αποστάσεων.

Τον περασμένο Οκτώβριο ταξίδεψα στο Μεξικό. Εκεί έχουν ομοσπονδιακό σύστημα και κάθε πολιτεία εφαρμόζει τα δικά της μέτρα. Στο Monterey, οι άνω των 65 δεν μπαίνουν σε μουσεία ή πολυκαταστήματα. Στις υπόλοιπες πολιτείες αυτό δεν ίσχυε. Αλλά παντού σε θερμομετρούσαν ηλεκτρονικά πριν μπεις σε κλειστό χώρο, ψέκαζαν τα χέρια σου και είχαν πατάκια βρεγμένα με απολυμαντικό για τα παπούτσια. Σε κάθε χώρα της Νότιας Αμερικής ισχύουν αυτά, όχι μόνο στο Μεξικό.  Στο Περού ψέκαζαν και τα χρήματα στα ταμεία των καταστημάτων, ακόμη και τα ρέστα που σου επέστρεφαν.

Και στην Κένυα σε θερμομετρούσαν με «πιστολάκι» στο μέτωπο, πριν μπεις σε κλειστό χώρο. Έχουν προσλάβει προσωπικό εισόδου για αυτά τα καθήκοντα.

Αυτά δεν τα κάνουμε στην Ελλάδα. Τα 3.000 κρούσματα κάθε μέρα, εγώ σε αυτή την έλλειψή μας τα αποδίδω. Εκεί ήταν πολύ σχολαστικοί. Διότι εκεί δεν έχουν ΜΕΘ. Αν αρρωστήσεις, είσαι μόνος. Για αυτό προσπαθούν πολύ στο κομμάτι της πρόληψης.

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

Τελικά πού ταξιδέψατε στη διάρκεια της πανδημίας;
‘Εκανα 13 ταξίδια. Ξεκίνησα 15 Ιουνίου όταν άνοιξαν οι πρώτες πτήσεις, οπότε ταξίδεψα στην Αυστρία – ήθελα να δω τις συλλογές των πριγκίπων στο κάστρο του Λιχτενστάιν. Στις 16 Ιουλίου έπαψε να είναι υποχρεωτική η μάσκα εντός του ξενοδοχείου, στις 17 η Σλοβακία απέσυρε τις μπάρες που εμπόδιζαν την ελεύθερη διέλευση στον αυτοκινητόδρομο Βιέννης-Μπρατισλάβας. Ήταν περίοδος άρσης των περιορισμών. Πήγαμε και Μπρατισλάβα λοιπόν. Μετά, Μάλτα. Και ακολούθησε η Ζάμπια.

Ήθελα να δω τους καταρράκτες της βόρειας Ζάμπιας που δεν είναι διάσημοι όπως αυτοί της Βικτόριας. Ταξίδεψα λοιπόν 1.300 χιλιόμετρα βόρεια της Λουζάκα – καταρχάς στους καταρράκτες και μετά για σαφάρι στο πάρκο Καφούρ. Κατέλυσα σε ένα απέραντο lodge, όπου μοναδικοί θαμώνες ήμασταν εγώ και ο οδηγός μου. Κατευθυνθήκαμε ακόμη βορειότερα, κοντά στα σύνορα με το Κογκό και την Τανζανία, και είδαμε τη λίμνη Τανγκανίκα. Καταλήξαμε στο εθνικό πάρκο South Luangwa  της Ζάμπια – ένα μοναδικό μέρος, το πάρκο με τη μεγαλύτερη πυκνότητα ζώων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εκεί αντίκρισα πρώτη φορά 5.000 ιπποπόταμους συγκεντρωμένους στην ίδια περιοχή, πρωτόγνωρους αριθμούς άγριων ζώων. Στα προηγούμενα ταξίδια μου στην Αφρική, όλο τρέχαμε στα πεπατημένα: Ngorogoro στην Τανζανία, Amboseli και Maasai Mara στην Κένυα.

Επέστρεψα στην Αθήνα και έφυγα αμέσως για Φινλανδία. Είχα ξαναπάει αλλά τώρα ήθελα να δω και την ενδοχώρα της, τα κάστρα, τα δάση. Νοίκιασα ένα αυτοκίνητο και έκανα 3.000 χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά δεν έμεινα στο Ελσίνκι αλλά πραγματικά χόρτασα τη Φινλανδία, μια χώρα σφόδρα αδικημένη τουριστικά.

Μετά θέλησα να δω το βόρειο Μεξικό, όλο το είχα στο μυαλό μου αλλά ποτέ δεν πήγαινα. Ήθελα να πάω στο Durango και στην Chihuahua που γεννήθηκε ο Άντονι Κουίν. Νομίζω πως σωστά προφέρεται Κιν – ο πατέρας του, ιρλανδικής καταγωγής, συμμετείχε στην Μεξικάνικη Επανάσταση. Τώρα, σε ένα ύψωμα έξω από το κέντρο της πόλης τον έχουν άγαλμα να χορεύει συρτάκι (σ.σ. γέλια). Έφτασα μέχρι τα σύνορα με τις ΗΠΑ, ήθελα να δω το περίφημο πια τείχος που χωρίζει τις δύο χώρες. Πέρασα από το Μοντερέι, τη Χουάρες – φέτος έκανα την «άγονη γραμμή» του Μεξικού.

Με τα (47) διαβατήρια που έχει εξαντλήσει. Φωτογραφία: Αλέξης Γαγλίας

Πριν γυρίσω Ελλάδα, έμαθα ότι την επόμενη μέρα ξεκινούσε το δεύτερο lockdown. Δεν ήθελα να κλειστώ πάλι μέσα. Οι αεροπορικές εταιρείες είχαν ευνοϊκές ρυθμίσεις – ακύρωσα λοιπόν την πτήση προς Αθήνα και έβγαλα one way ticket για Περού.

Στο Περού ήθελα να ξαναπάω για δύο λόγους. Πρώτον, ήθελα να ανέβω στην La Rinconada, το ψηλότερο κατοικημένο μέρος του κόσμου, στα 5.200 μέτρα. Ανεβαίνεις 1.500 μέτρα ψηλότερα από τη λίμνη Τιτικάκα και κτισμένη στην πλαγιά του βουνού αντικρίζεις μια τσίγκινη παραγκούπολη 35.000 κατοίκων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μεταλλωρύχοι ή χρυσοθήρες. Απόκοσμος τόπος, με φόντο τους παγετώνες των Άνδεων. Ένα υπερθέαμα, εξωγήινο σχεδόν. Εκστασιάστηκα.

Μετά ταξίδεψα στο βόρειο τμήμα της χώρας για να επισκεφτώ ένα φρούριο, παλαιότερο του Μάτσου Πίτσου. Λέγεται Kuelap και ανήκε στην αρχαία φυλή των Chachapoyas. Πέτρινες κατασκευές, επιβλητικός χώρος, φανταστείτε τις Μυκήνες επί δέκα φορές. Εκεί απαιτούσαν να φοράς μάσκα και προσωπίδα μαζί. Αλλά ήμουν ο μοναδικός επισκέπτης, απόλαυσα το μέρος σε όλο το μεγαλείο του».

Πέταξα για Παραγουάη μετά. Ενάμιση χρόνο πριν είχα επισκεφτεί τους Μενονίτες της Παραγουάης, υπερσυντηρητικούς χριστιανούς γερμανικής καταγωγής που είχαν μετοικήσει στην Παραγουάη στον Μεσοπόλεμο. Θυμίζουν πολύ τους Άμις. Φέτος ήθελα να δω τους καταρράκτες Monday σε μια περιοχή της χώρας που δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ.

Επέστρεψα Ελλάδα για να κάνω γιορτές και στις 16 Γενάρη φύγαμε με τη γυναίκα μου για Τυνησία. Περιηγηθήκαμε σε αρχαιολογικές ζώνες με ρωμαϊκές κυρίως πόλεις, εξαιρετικά καλοδιατηρημένες. Και φτάσαμε στην Bizerte, στο βορειότερο σημείο της Αφρικής, ένα ακρωτήρι στη Μεσόγειο. Οι μόνοι τουρίστες εμείς. Στις 7 το απόγευμα έκλειναν όλα.

Κανόνιζα ήδη επόμενους προορισμούς. Ταξίδεψα λοιπόν στις ζούγκλες της Βενεζουέλας για να επισκεφτώ τους Yanomami, μια αρχέγονη, δυσπρόσιτη φυλή του Αμαζονίου. Πρέπει να χτικιάσεις για να φτάσεις. Από τη μεριά της Βραζιλίας υπάρχει ένας φορέας που δίνει άδεια/πρόσβαση μόνο σε επιστήμονες, γιατρούς και ΜΚΟ. H Βενεζουέλα δεν έχει τέτοιο περιορισμό όμως είναι μια χώρα που έχει καταρρεύσει. Αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό και τα εφόδιά μας από την Κολομβία, φορτώσαμε δύο βάρκες με τρόφιμα και καύσιμα και ξεκινήσαμε τον πλου. Μέχρι εκείνο στο σημείο είχαμε φτάσει με ένα μικρό αεροπλάνο, μετά η συγκοινωνία ήταν μόνο ποτάμια. Ήμασταν μια πολυεθνική παρέα ταξιδιωτών, κάποιοι Ρώσοι, ένας Ταϊλανδός, ένας Δανός. Συνολικά περάσαμε εννέα μέρες στη ζούγκλα, τις τέσσερις με τους Yanomami στον καταυλισμό τους, που είναι μια κοινή στέγη κάτω από την οποία κρεμάνε τις αμάκες, δηλαδή τις αιώρες τους. Εκεί στήσαμε κι εμείς τις σκηνές μας.

Ακολούθησε η «Χαμένη Πόλη» (Ciudad Perdida), δυόμιση μέρες πεζοπορία στις ζούγκλες της βόρειας Κολομβίας. Οι Ινδιάνοι εναντιώνονται στην κατασκευή δρόμου. Εντέλει έφτασα στην αρχαία πόλη, που αναπτύσσεται σε πλατώ καταμεσής της ζούγκλας, το «Μάτσου Πίτσου» της Κολομβίας.

Από Κολομβία πέταξα για Φρανκφούρτη και από εκεί μέσω Αντίς Αμπέμπα έφτασα στο Ναϊρόμπι. Ήμουν μαζί με ένα γκρουπ από τη Βαρκελώνη και δύο φίλους από το Περού και την Ταϊλάνδη. Ζήσαμε για 15 μέρες με τις φυλές της βόρειας Κένυας – αρχέγονοι άνθρωποι, με εμμονή στην παράδοση, παρότι η Κένυα είναι ένας σύγχρονος, πλέον, τόπος.

Πριν δύο μέρες επέστρεψα και περιμένω να φύγω για Ρωσία. Θα ζήσουμε στην τούνδρα με τη φυλή των Dolgani, τους τελευταίους νομάδες-ποιμένες ταράνδων της Ρωσίας. Αυτοί διαβιούν στο βορειότερο στεριανό μέρος του κόσμου, στη χερσόνησο Taymyr της Σιβηρίας. Θα τους ακολουθήσουμε στη μετακίνησή τους, θα τρώμε ό,τι τρώνε και θα κοιμόμαστε μαζί τους. Θα σπάσουμε τους πάγους και θα ψαρέψουμε. Μπορεί να τους βοηθάμε κιόλας να μαζέψουν τους ταράνδους, στην Κένυα βοηθούσα τους βοσκούς με τα κοπάδια τους.

Για μένα αυτή είναι η πέμπτη γενιά ταξιδιών, επισκέπτομαι ακόμα μουσεία και παλάτια αλλά πλέον με ενδιαφέρει η «ολική ενσωμάτωση» (total immersion) στους τόπους που ταξιδεύω.

Ο επόμενος προορισμός του Μπίζα στον παγκόσμιο Άτλαντα, το βορειότερο στεριανό σημείο του κόσμου, η χερσόνησος Taymyr στη Ρωσία. Φωτογραφία: Αλέξης Γαγλίας

Ποιό επόμενο ταξίδι έχετε βάλει κατά νου;
Ανυπομονώ να ανοίξει η Αμερική. Θέλω να ταξιδέψω στις βόρειες πολιτείες, που είναι και οι πιο ανέγγιχτες τουριστικά. Ταξιδεύοντας προς το Yellowstone με τη γυναίκα μου, εντυπωσιαστήκαμε από τα τοπία του Wyoming: γεωλογικές διαμορφώσεις σαν αυτές της Καππαδοκίας, βαμμένες στο κόκκινο χρώμα. Μικρές, χαριτωμένες πόλεις επίσης – θέλουμε λοιπόν να κάνουμε αυτή τη διαδρομή κατά μήκος  των βόρειων συνόρων των ΗΠΑ. Και μετά να κατέβουμε τον Μισισιπή, παραποτάμια, όχι με πλοίο επειδή «σκοτώνει» πολλές ώρες και να καταλήξουμε στη Νέα Ορλεάνη.

Κι άλλο ένα για το φετινό καλοκαίρι: στα νησιά Εβρίδες στη Σκωτία, μέχρι μια βραχονησίδα κατακόρυφη, σαν μετέωρο μέσα στη θάλασσα, που λέγεται Rockall. Αυτός ο βράχος,  200 μίλια από τις ακτές της Σκωτίας μέσα στον Ατλαντικό, δίνει ΑΟΖ στην Μεγάλη Βρετανία.

Θέλω να ταξιδέψω στις φυλές Bauzi στη Δυτική Νέα Γουινέα και στις φυλές των Mentawai, στα νησιά Siberut της Ινδονησίας. Και υπάρχουν δύο νησιά στον Ειρηνικό, τα ταξίδια στα οποία έχουμε προπληρώσει αλλά αναβλήθηκαν λόγω της πανδημίας. Το Midway έχει ανακηρυχθεί εθνικό πάρκο και έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα οικοσυστήματα του Ειρηνικού. Και το νησί Wake – οι Αμερικανοί διατηρούν στρατιωτική βάση εκεί και δεν επιτρέπουν πάντοτε τις επισκέψεις, ελπίζουμε να πάρουμε την σχετική άδεια. 

Ο προορισμός που μου τριβελίζει την καρδιά, αλλά δεν μπορώ να προσεγγίσω, είναι οι Νήσοι Heard and Macdonald. Απέχουν 11 μέρες με πλοίο από την Αυστραλία – αν σαλπάρεις από το Perth με κατεύθυνση προς την Αφρική. Είναι το πιο απομακρυσμένο νησί της Αυστραλίας, θέλει τόσες μέρες θάλασσα για να φτάσεις. Αεροδρόμιο δεν υπάρχει και είναι ακατοίκητο, εθνικό πάρκο όπου ζουν θαλασσοπούλια και θαλάσσιοι ελέφαντες.

Όλα αυτά, βέβαια, αν η πανδημία το επιτρέψει ή όσα η πανδημία επιτρέψει.

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

Έχετε φοβηθεί ποτέ ταξιδεύοντας;
Με έβαλαν φυλακή στη Λιβύη το 1988, επειδή φωτογράφιζα σε λαϊκή αγορά της Βεγγάζης. Ασφαλίτες του Καντάφι με συνέλαβαν και με έκλεισαν σε ένα κελί με έναν Σουδανό παράτυπο μετανάστη. Θυμάμαι, είχε πιάσει το καλό το στρώμα (σ.σ. γέλια). Την επόμενη μέρα, όταν με είδε ο αξιωματικός υπηρεσίας, με ρώτησε γιατί είμαι μέσα και του απάντησα ότι σύμφωνα με τους άνδρες του είμαι κατάσκοπος του Ισραήλ επειδή φωτογράφιζα ντομάτες και μαρούλια στην αγορά. Έβαλε τα γέλια. Με άφησε να πάω στο ξενοδοχείο, επικοινώνησα με το προξενείο μας – «πάλι;» μου είπαν. «Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε τα ίδια με μια ομάδα μπάσκετ». Όπως και να ‘χει, εκεί τα χρειάστηκα λίγο διότι η Λιβύη ήταν «τρελοκομείο» και συνέβαιναν περίεργες ιστορίες – την ίδια περίοδο είχαν χαθεί εκεί τα ίχνη ενός Έλληνα ναυτικού.

Σε ό,τι αφορά τις πτήσεις ή τις καιρικές συνθήκες, με τα χρόνια έχω αποκτήσει ανοσία. Έχουμε πάει με τη γυναίκα μου από το Ρεϊκιαβικ στην Γροιλανδία με το ταχυδρομικό αεροπλάνο και μας φιλοξένησε ο πιλότος στο σπίτι του. Αν σε μια πτήση έχουμε πολλές αναταράξεις, γίνεται καρυδότσουφλο το αεροπλανάκι και χοροπηδάει, περνάει και το κακό από τον νου μου. Αλλά σκέφτομαι ότι και να πέσει, έχω δει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έχω ζήσει δύο ζωές, αυτή την αίσθηση έχω. Ευχαριστημένος είμαι. Και καλύτερα να τελειώσω έτσι, παρά στην Κυψέλη από θερμοπληξία κάποιον Αύγουστο.

Πώς ξεκινήσατε αυτό το γύρισμα στον κόσμο; Ως backpacker;
Ναι, με σακίδιο στην πλάτη ξεκίνησα να ταξιδεύω. Ήμουν εξερευνητικός τύπος, ένιωθα αυτοπεποίθηση. Ήθελα να περιπλανηθώ, δεν με ενδιέφεραν τόσο τα γνωστά, καθιερωμένα αξιοθέατα. Ήθελα μόνο να κινηθώ στον χώρο, στον κόσμο.

Το ’75 και το ’76 είχα ταξιδέψει όλη την Ευρώπη, Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη φουλ, αλλά και μέχρι Βόρειο Ακρωτήριο (Νορβηγία) και Πορτογαλία στον Ατλαντικό.

Έχω κοιμηθεί σε σωλήνα υδραυλικού έργου στα περίχωρα της Βουδαπέστης και στη Νορβηγία, κάτω από τα πανιά ενός ιστιοφόρου. Κοιμήθηκα σε πάρκα, στο Βερολίνο ή στην Πράγα όπου ήρθαν και μας τη «χάλασαν» οι αστυνομικοί επειδή κάποιοι Ανατολικογερμανοί είχαν πιει και έκαναν φασαρία (σ.σ. γέλια).

Ούτε είχα σκεφτεί όταν ήμουν ερωτευμένος με την Ιμπόλια στην Ουγγαρία και την επισκεπτόμουν κάθε λίγο και λιγάκι, ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τα ταξίδια. Εν  αγνοία μου, όμως, δημιούργησα εκείνα τα χρόνια ένα curriculum ταξιδιωτικό, περιπλανώμενος στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική.

Ήμουν 22 χρονών, το 1977 όταν ξεκίνησα τα πιο «δύσκολα» ταξίδια. Φοιτητής στην Πάντειο, έμενα στη Θεσσαλονίκη τότε διότι σπούδαζα επίσης σλαβικές γλώσσες. Έβλεπα ξένους που πηγαινοέρχονταν, ήταν τα χρόνια του magic bus, όλοι ήθελαν να φτάσουν στην Κατμαντού. Έλληνες δεν πολυπηγαίναν, το κουβέντιαζαν στα καφενεία, άκουγες συνέχεια «α, να πήγαινα».

Σακίδιο στην πλάτη πάλι, μετράω τα λεφτά μου, 250 δολάρια και κάτι δραχμούλες. Ξεκίνησα με οτοστόπ. Φορτηγά, λεωφορεία, ό,τι έβρισκα. Τότε είχε πολλή κίνηση προς την Περσία, χιλιάδες οχήματα έκαναν ουρά στα σύνορα του Ιράν. Αρκετοί Έλληνες ταξίδευαν εκεί, επί Σάχη η χώρα και η κοινωνία ήταν πιο κινητικές, πιο ανοιχτές, σίγουρα πιο κοσμικές από ότι σήμερα. Την έκτη μέρα έφτασα στο Αφγανιστάν. Εκεί γνώρισα τους πρώτους διεθνείς ταξιδιώτες, Αμερικανούς, Ολλανδέζες, Νεοζηλανδούς. Ταιριάξαμε και ταξιδεύαμε όλοι μαζί. Τελικά περιπλανήθηκα περίπου δύο μήνες στην περιοχή: Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα). Χρωστούσα μάθημα συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο, αλλά η εξεταστική τέλειωνε εκείνες τις μέρες. Είχα ξεμείνει και από χρήματα και αποφάσισα να μπαρκάρω.

Πήγα στο προξενείο κλαψουρίζοντας, έφτιαξα ένα χαρτί, μου έβαλαν και σφραγίδα «Ελληνικό Προξενείο στο Κολόμπο» και πήρα σβάρνα τα ελληνικά πλοία στο λιμάνι. Στο τέταρτο, το «Τζοβάνα ΙΙ» του Λιβανού, με πήραν. Ματσακόνι, γαλλικό πινέλο, ξεσκούριασα όλες τις λαμαρίνες. Πήγαμε Μοζαμβίκη, φορτώσαμε μετάλλευμα, Κέιπ Τάουν μετά και φτάσαμε Βαλτιμόρη μετά από 29 ημέρες. Από τις ΗΠΑ επέστρεψα με πτήση της TWA στην Αθήνα.

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

Πήρα το πτυχίο μου στις Πολιτικές Επιστήμες, πήγα φαντάρος. Λοιπόν, αυτό το ταξίδι, λίγα χρόνια μετά στάθηκε πολύτιμο εφόδιο για να βρω δουλειά. Χτύπησα την πόρτα του Manos Travel και τους είπα ότι θέλω να γίνω «αρχηγός», συνοδός δηλαδή ελληνικών γκρουπ στο εξωτερικό. Όταν άρχισα να λέω τα ταξίδια που είχα κάνει, ενθουσιάστηκαν.

Με προσέλαβαν λοιπόν, ξεκίνησα με Βουδαπέστη, Πράγα, Βαρσοβία, που ήταν το πιο δημοφιλές ταξίδι της Ανατολικής Ευρώπης. Πέρασα ένα καλοκαίρι back to back, επιστρέφαμε και μετά από δύο μέρες έφευγα με επόμενο γκρουπ.

Το 1982 άρχισα τα μακρινά ταξίδια: Ιαπωνία-Φιλιππίνες-Ταϊλάνδη. Δεν έλεγα ποτέ όχι, για κανένα ταξίδι. Ετοιμαζόμουν να πετάξω από ΗΠΑ για Αθήνα και με ρωτούσε ο διευθυντής μου, «φτάνεις στις 11 στο Ελληνικό, μπορείς να φύγεις στις 5 το απόγευμα με γκρουπ εκατό άτομα για Μαρόκο;». «Ναι». Πάντα δεχόμουν. Και ταξίδευα. Παντού.

Κατέληξα να διαλέγω ταξίδια, τους έλεγα «βάλε με τώρα Νότια Αμερική γιατί έχω καιρό να πάω».

Όταν ανέλαβα τη διεύθυνση του προγραμματισμού ταξιδιών, οι πωλήσεις εκτινάχθηκαν. Ήξερα τι θέλει ο ταξιδιώτης. Ό,τι θέλω κι εγώ, ταξιδιώτης ήμουν. Άλλαξα όλο το στήσιμο των ταξιδιών, που ήταν απολιθωμένο. Μετά από κάποια χρόνια μου πρότειναν να γίνω γενικός διευθυντής του γραφείου. Αν δεχόμουν, τα ταξίδια θα κόβονταν πλέον. «Τι τα θέλω εγώ τα λεφτά;» σκέφτηκα. «Αφού πάλι σε ταξίδια θα τα ξοδέψω».

Αρνήθηκα. Για να είμαι ελεύθερος να ταξιδεύω όπου θέλω. Αν το θέλω. Όποτε θέλω. Too good to be true. Ξεσάλωσα. Ό,τι κουκίδα υπήρχε στο χάρτη, όποιο μέρος δεν είχα δει το έκανα ταξίδι. Μάζευα και 40 ανθρώπους σε γκρουπ. Υπήρχαν άλλοι τόσοι σαν εμένα, ταξιδιώτες με το ίδιο σκεπτικό.

Αναλάμβανα και έστηνα από το Α ως το Ω τα δύσκολα ταξίδια, αυτά που ήταν για λίγους. Παρακολουθούσα τη διεθνή ταξιδιωτική αγορά και προσπαθούσα να είμαι ακόμη πιο μπροστά. Νησιά Ανταμάν στην Ινδία. Καναδάς-Βραχώδη Όρη-Αλάσκα, 48 άτομα γκρουπ, ταξίδι που δεν είχε γίνει ποτέ ξανά από Ελλάδα. Πλέον δεν υπήρχε φραγμός. Κεντρική Αμερική, όταν ήταν οι Σαντινίστας στη Νικαράγουα, ταξίδι σε οκτώ χώρες. Το 1989 είχα ήδη ξεκινήσει τα πρώτα ταξίδια από Ελλάδα στην Δυτική Αφρική, αλλά και Νιγηρία, Σουδάν, Αιθιοπία. Και έκανα το πρώτο στην ελληνική ταξιδιωτική αγορά «Δρόμο του Μεταξιού». Περάσαμε τις ερήμους της Κίνας, το Παμίρ, βγήκαμε στο Καρακορούμ στο Πακιστάν και τερματίσαμε στο Ισλαμαμπάντ.

Ορινόκος (ποταμός): Βενεζουέλα, Σουρινάμ, Γαλλική Γουιάνα.  Μικρονησία επίσης – ενώ η Πολυνησία είναι πολύ γνωστή, τη Μικρονησία ο κόσμος δεν την ήξερε. Πήγαμε με τη γυναίκα μου καταρχάς ιδιωτικά και «χτενίσαμε» τα νησιά του Ειρηνικού βορειότερα του Ισημερινού. Στην Ασία καθιέρωσα τη μεγάλη, 33 ημερών Ινδονησία. Μέχρι τότε υπήρχε ταξίδι 18 ημερών στην Ινδονησία, στη διάρκεια του οποίου πήγαινες στα πέντε βασικά νησιά. Εγώ ήθελα να δω και τα υπόλοιπα (Νιας, Σουμπάβα). Διάβαζα από δύο και τρεις πηγές, γιατί τότε δεν είχαμε και τον όγκο των πληροφοριών που έχουμε σήμερα. Τιμόρ, Δυτική Παπούα επίσης, πρωτόγνωρες εκδρομές.

Αφγανιστάν, μετά τους Ταλιμπάν. Και Κομόρες Νήσους, δεν είχαν ξαναδεί τουρίστα εκεί. Βόρεια Κορέα, επίσης, τρεις φορές – η πρώτη επί των ημερών του Κιμ Ιλ Σουνγκ, του παππού. Και άλλες δύο φορές επί Κιμ Γιονγκ Ιλ. Ξεναγό είχαμε τον Βορειοκορεάτη που είχε συνοδέψει τον γιο του, τον σημερινό ανώτατο ηγέτη της χώρας Κιμ Γιονγκ Ουν στην Ελβετία για τις σπουδές του.

Δημιουργήθηκε έτσι μια εξειδικευμένη αγορά (niche market) για ανθρώπους διαβασμένους και με ενδιαφέροντα πλατύτερα των συμβατικών: εθνολογικά, κοινωνιολογικά, φυσιολατρικά.

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Μπάμπη Μπίζα.

Θεωρείτε πως η πανδημία θα αφήσει μόνιμα σημάδια στα ταξιδιωτικά ήθη των ανθρώπων;
Αν συνεχίζουν να υπάρχουν έστω διάσπαρτα κρούσματα θεωρώ πως θα είμαστε όλοι σε ένα διαρκές alert, θα απαιτείται να φοράμε μάσκες και να τηρούμε τα προστατευτικά μέτρα. Ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού ίσως καταστεί υποχρεωτικό για να ταξιδεύεις. Δεν θα είναι πρωτόγνωρο – πολλές χώρες της Αφρικής ζητούν εδώ και χρόνια αποδεικτικό εμβολιασμού για τον κίτρινο πυρετό. Πάντως, ακόμα και χωρίς την πλήρη εξάλειψη του ιού, ακόμα και με μάσκες και περιορισμούς, οι άνθρωποι θέλουν να αρχίσουν να ταξιδεύουν πάλι – τh βλέπεις και την ακούς αυτή την επιθυμία.

Λαοί και περιπτώσεις ανθρώπων που σας συγκίνησαν;
Νομίζω, άφησα ένα κομμάτι της καρδιάς μου στην Tonga στην Πολυνησία. Άνθρωποι που ζουν «χαμένοι» μες στον ωκεανό, μόνοι τους, ανιδιοτελείς και αυτάρκεις. Αγνοί. Αισθάνθηκα ότι ζούσα με τους πρωτόπλαστους, είδα σε αυτούς την πιο αυθεντική ανθρώπινη έκφραση, απαλλαγμένη από κάθε πονηριά και υστεροβουλία.

Το 1992 έκανα οτοστόπ στη Γεωργία, ανέβαινα προς τα ορεινά χωριά του Καυκάσου όπου υπάρχουν πέτρινα πυργόσπιτα, σαν αυτά της Μάνης. Σταμάτησε ένα φορτηγό, οδηγούσε ο άντρας και η γυναίκα του δίπλα, νιόπαντροι κιόλας. Εγώ ανέβηκα στην καρότσα. Στον δρόμο πάνω στα βουνά κάναμε μικρές στάσεις, πίναμε βότκα και συνεχίζαμε. Όταν φτάσαμε, μου παραχώρησαν το σπίτι τους για να κοιμηθώ και αυτοί πέρασαν το βράδυ σε συγγενείς. Σχεδόν στενοχωρήθηκα από την τόση προσφορά. Δεν περίμεναν ανταπόδοση, αυθόρμητα το έκαναν. Με έπιασαν τα κλάματα, γοερά, μόνος μου. Αισθάνθηκα ότι υπάρχουν γωνιές στον κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που νομίζουμε κάθε μέρα.

Τι μάθατε σε αυτό το non stop ταξίδι;
Ότι τελικά ο πλανήτης έχει πλαστεί για όλους τους ανθρώπους. Όσοι νομίζουν ότι πλάστηκε μόνο για αυτούς και προσπαθούν να τον φέρουν στα μέτρα τους, κάνουν λάθος. Όταν ταξιδεύουμε, αφήνουμε στο σπίτι όλες τις συνήθειές μας, καλές ή κακές. Προσαρμοζόμαστε στον κόσμο. Το παστίτσιο της μαμάς θα το βρούμε όταν γυρίσουμε.

Καθένας μας είναι μια ψηφίδα της απεραντοσύνης που μας περιβάλλει. Το ταξίδι εκπαιδεύει τον άνθρωπο να είναι σεμνός.

https://www.vice.com/el/article/v7m5qb/mpamphs-mpizas-o-pio-ta3idemenos-an8rwpos-toy-kosmoy-den-katablh8hke-apo-to-lockdown

Μπάμπης Μπίζας: Ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο, με ρεκόρ Γκίνες, μιλά στο iefimerida.gr

Το αεροσκάφος τροχοδρομεί στον διάδρομο απογείωσης και η υδρόγειος σφαίρα, γυρίζει μια ακόμα φορά για τον Μπάμπη Μπίζα, τον Έλληνα που κέρδισε μια θέση στο ρεκόρ Γκίνες ως ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Τον τελευταίο μήνα, ταξίδεψε στη Βενεζουέλα, την Κολομβία και την Κένυα, ήρθε … περαστικός στην Αθήνα και πριν φύγει ξανά – αυτή τη φορά για τη Ρωσία- μίλησε στο iefimerida.gr για τον τρόπο που ταξιδεύει ένας άνθρωπος ο οποίος τα έχει δει όλα.

Φάρος Ανιβα , στο νότιο άκρο της νήσου Σαχαλίνης στη Ρωσία

«Έχω επισκεφθεί όλες τις χώρες του κόσμου από το 2004 αλλά συνεχίζω τα ταξίδια ακόμα και τώρα με τον κορωνοϊό, πάντα με τα κατάλληλα μέτρα. Σταμάτησα μόνο έναν μήνα στην αρχή της πανδημίας, που δεν εκτελούνταν οι πτήσεις».

Το φρούριο Ντεραβάρ στην Έρημο Τσολιστάν , στο Κεντρικό Πακιστάν

Συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και οργανωτής ειδικών ταξιδιών , από εβδομάδα σε εβδομάδα περιπλανιέται στη Χαμένη Πόλη της Κολομβίας, μελετά τη φυλή Γιανομάμι στη Ζούγκλα της Βενεζουέλας, γίνεται ο μοναδικός τουρίστας – λόγω covid – σε ολόκληρη ξενοδοχειακή μονάδα στο Πάρκο Κάφουε στη Ζάμπια, γνωρίζει την τελευταία φυλή των σπηλαίων στην Κένυα και μαθαίνει τα μυστικά της άγριας ζωής στις Αρκτικές περιοχές.

Με τους Αυτοκρατορικούς Πιγκουίνους στην παγωμένη Θαλασσα Weddell στην Ανταρκτική

Το άλμπουμ της ζωής του αποτυπώνει το ατέρμονο ταξίδι του στις εσχατιές της γης, εκεί που ο πολύς κόσμος αγνοεί την ύπαρξη τόπων και πολιτισμών.
Το τροχόσπιτο των πάγων

Τα σχέδια του για το επόμενο διάστημα είναι σχεδόν κινηματογραφικά .

« Το επόμενο ταξίδι μου είναι στη Ρωσία. Πρώτα για να συμμετάσχω σε μια εθνογραφική αποστολή στην Χερσόνησο Ταϋμύρ της αρκτικής Ρωσίας και να παρατηρήσω από κοντά τη ζωή των νομάδων Ντολγκάνων που εκτρέφουν ταράνδους. Θα μείνω μαζί τους σε παραδοσιακό μπάλοκ (κιβωτιόσχημο σπιτάκι επενδυμένο με γούνες που πατάει επάνω σε έλκηθρο, κάτι σαν… τροχόσπιτο των πάγων). Θα μετακινηθώ μαζί τους παρατηρώντας την καθημερινότητα τους».


Στους Ντάνι, στα οροπέδια της Δυτικής Νέας Γουινέας

Ταυτόχρονα θα επιδιώξει, όπως λέει ,να εμβολιαστεί με το ρωσικό εμβόλιο να ταξιδεύει με μεγαλύτερη άνεση, ενώ για τη συνέχεια το πρόγραμμά του θα εξαρτηθεί από τα μέτρα για την πανδημία καθώς πολλές χώρες ανοιγοκλείνουν τα σύνορά τους.

«Το επόμενο διάστημα αν δεν υπάρξουν απρόοπτα σχεδιάζω να επισκεφθώ Τανζανία και Ζανζιβάρη, λίμνη Ταγκανίκα, το νησί Σαιντ Κίλντα και τον Βράχο Rockall 200 μίλια δυτικά της Σκωτίας.


Με τους Γιακού την τελευταία φυλή των σπηλαίων στα δάση της βόρειας Κένυας<br>

Επίσης τους καταρράκτες Χιριρίμο στη ζούγκλα της Κεντρικής Κολομβίας, τον φλεγόμενο κρατήρα Νταρβάζα στο Τουρκμενιστάν, τους καταρράκτες Wiberforce στον Αρκτικό Καναδά (Northwest Terrotories), φυλές του κεντρικού Καμερούν , τη Δυτική Νιγηρία και το Δέλτα του ποταμού Νίγηρα, το νησί Μίντγουέϊ στον Ειρηνικό με τα 20.000 άλμπατρος , το νησί Wake στα Νότια του Γκουάμ και τους καταρράκτες Kongu στο Ivindo National Park της Γκαμπόν».

Στους μεγάλους ταξιδιώτες

Για να είναι πιο εύκολη και πιο οικονομική περιήγησή του στον κόσμο , έχει ενταχθεί στους μεγάλους ταξιδιώτες , η αλλιώς τους σύγχρονους Ιντιάνα Τζόουνς που έχουν σκοπό της ζωής τους να εξερευνήσουν τον κόσμο.


Ο φύλαρχος των Γιακού μοιράζεται ένα κομμάτι ψητής αντιλόπης που μόλις έφερε από το κυνήγι

«Οι mega travellers είναι ένας καινούριος όρος που προσδιορίζει ένα συγκεκριμένο τύπο ταξιδιωτών οι οποίοι δεν σταματούν ποτέ να ταξιδεύουν , ανακαλύπτοντας νέα μέρη και νέες γωνιές του γνωστού και άγνωστου κόσμου μας.


Ο Μπάμπης Μπίζας έχει πάει σε όλες τις χώρες του κόσμου

Ζούγκλες, φυλές, νησιά χαμένα στον Ειρηνικό και δυσπρόσιτα τοπία . Δεν αποτελούν οργανωμένη ομάδα. Είναι το στυλ που τους ενώνει. Με αυτού του είδους τους ταξιδιώτες συνδεόμαστε σε μια χαλαρή σχέση ταξιδιωτικής φιλίας και κοινών ενδιαφερόντων και συντονιζόμαστε για να οργανώσουμε ένα κοινού ενδιαφέροντος ταξίδι , νοικιάζοντας ένα σκάφος ή ένα αεροπλάνο για να μας πάει εκεί που δεν πάνε πλοία και αεροπλάνα της γραμμής. Μοιραζόμαστε το κόστος και ικανοποιούμε τα ενδιαφέροντά μας».

Ο Μπίζας στο Νότιο Πόλο

Πολλές φορές ξένες κυβερνήσεις τον καλούν σε διαλέξεις καθώς γνωρίζει τις περιοχές που επισκέπτεται καλύτερα και από τους ντόπιους.


Πορεία με ελέφαντα στα δάση της ορεινής Κεράλα στη Νότιο Ινδία.

Μεταξύ άλλων έχει γράψει τον μοναδικό μέχρι σήμερα ταξιδιωτικό οδηγό για ολόκληρη τη Ρωσία κι έχει κληθεί σε διαλέξεις για την άγρια ζωή στις αρκτικές περιοχές, τις πολικές αρκούδες , τις φάλαινες , και τους Ασιατικούς υπερβόρειους λαούς που ζουν σε αυτά τα μέρη.


Η Ανταρκτική, όπως λέει ο Μπ. Μπίζας, είναι ο τόπος που τον έχει μαγέψει περισσότερο απ΄ όλους. Ωστόσο, όπου κι αν βρίσκεται , η καρδιά του είναι πίσω στην Ελλάδα.

Η Ανταρκτική, όπως λέει είναι ο τόπος που τον έχει μαγέψει περισσότερο απ΄ όλους. Ωστόσο, όπου κι αν βρίσκεται , η καρδιά του είναι πίσω στην Ελλάδα. «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κερδίζεται . Σε μας εναπόκειται να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ανάξιοι των προγόνων μας» σημειώνει με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση ενώ ετοιμάζει τη βαλίτσα του για να αφήσει ένα Ελληνικό αποτύπωμα στον επόμενο προορισμό του.

https://www.iefimerida.gr/travel/mpampis-mpizas-polytaxidemenos-anthropos-rekor-gkines-iefimeridagr?fbclid=IwAR3WR_W2V6ebKFwSYIWQ-5vK8qMS1On8NMu_kBVz6gkDeSY5nojfKVBNyjo

Ο Έλληνας που έχει ταξιδέψει σε όλες τις χώρες του πλανήτη μιλά στο Passenger.gr

 

Τον έχουν χαρακτηρίσει, ως τον “Έλληνας που κατέκτησε τους 2 πόλους», και κατέχει μία θέση στο βιβλίο Guiness ως ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος στον κόσμο! Έχει ταξιδέψει σε όλες τις χώρες, και είναι ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι στον αφιλόξενο τόπο του Βορείου αλλά και του Νοτίου Πόλου, υψώνοντας μάλιστα και την ελληνική σημαία.

Ο Χαράλαμπος Μπιζάς από την Άρτα με εφαλτήριο την αγάπη του για τα ταξίδια και την περιπέτεια, ξεκίνησε κάτι το οποίο για τους περισσότερους αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο…Ξεκίνησε, τον γύρο του κόσμου!

Ο “Έλληνας Μαγγελάνος, μίλησε στο Passenger.gr, για τις εμπειρίες του, για όλες τις δυσκολίες και τις συγκινητικές στιγμές που έζησε, αλλά και για τα επόμενα ταξίδια του.

Πότε ξεκινήσατε τα ταξίδια και σε πόσες χώρες του κόσμου έχετε βρεθεί;

Ξεκίνησα να πρώτο ταξιδεύω όταν ήμουν φοιτητής με το σακίδιο στην πλάτη.Τα πρώτα ταξίδια ήταν στις γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία κλπ). Όταν ένιωσα αυτοπεποίθηση αποφάσισα το μεγάλο ταξίδι στην Ασία. Πήγα με το οτοστόπ στην Ινδία μέσω Περσίας και Αφγανιστάν.

Στην Σρι Λάνκα ζήτησα από κάποιον Έλληνα καπετάνιο και με προσέλαβε σαν ναύτη. Ταξίδεψα με το πλοίο μέχρι τη Μοζαμβίκη και τη Νότιο Αφρική. Μετά από δυο μήνες καταλήξαμε στη Βαλτιμόρη στην Αμερική. Αφού ξεφορτώσαμε μετάλλευμα σε διάφορα λιμάνια μετά από ένα μήνα επέστρεψα αεροπορικώς στην Ελλάδα. Είχα ακόμη ένα μάθημα να δώσω για να αποφοιτήσω.

Το 2004 ολοκλήρωσα τις επισκέψεις μου σε όλες τις χώρες του κόσμου που τότε ήταν 194. Το 2011 που έγινε ανεξάρτητο το Νότιο Σουδάν πήγα και το επισκέφθηκα ακόμη μία φορά.

Οι συνήθειες ποιου λαού σας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση;

Οι Ιάπωνες είναι ένας λαός που παρ ότι φαινομενικά μοιάζει με τους άλλους Ασιάτες , εν τούτοις είναι ένας ολόκληρος διαφορετικός κόσμος σαν να βρέθηκε στη Γη από άλλον πλανήτη. Δείχνουν ευγένεια, σεβασμό στον συνομιλητή , υποκλίνονται , είναι σχολαστικοί με την καθαριότητα που έχει διαστάσεις θρησκευτικές και δείχνουν τρομερή αφοσίωση στην παράδοση.

Από όσα μέρη έχει επισκεφτεί, ποια τρία θα αξιολογούσατε ως κορυφαία και γιατί;

Για να μην πλατειάζω και χαθεί η ουσία θα τα αναφέρω με αυστηρά κριτήρια εντυπώσεων που κάνουν στον κάθε ταξιδιώτη.

Πρώτη και με διαφορά είναι η Ανταρκτική χάρις στα απίστευτης μεγαλοπρέπειας τοπία. Παγετώνες, βραχώδη τοπία και ατέλειωτη μαγεία με τις χιλιάδες φώκιες, τους πιγκουίνους και τις φάλαινες. Δεν είναι χώρα, είναι το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο του πλανήτη!

Μετά έρχεται η Βενεζουέλα με τα τρομερά τοπία και τα τραπεζοειδή βουνά , τα Τεπούι. Ανάμεσα τους τα συγκλονιστικά Ροράιμα και Αγιαντεπούι από όπου πέφτουν στο χάος οι καταρράκτες Ειντέλ. Τρίτο μέρος είναι η Αγκόλα και ιδιαίτερα ο νότος όπου ζουν οι τελευταίες 12 αυθεντικές φυλές του πλανήτη όπως οι Τούα, οι Μουκμπάλ και οι Νγκεντελεγκε. Χρώματα , κομμώσεις, στολίδια και γλώσσες που ακόμα και οι ανθρωπολόγοι δυσκολεύονται να κατατάξουν σε ομάδες.

Πού δοκιμάσατε το πιο νόστιμο φαγητό;

Χωρίς περιστροφές και πολλές εξηγήσεις, στο Αζερμπαιτζάν. Μια κουζίνα παραγνωρισμένη που δεν δημιούργησε brand name όπως η Ιταλική, η Ελληνική, η λιβανεζική ή ακομα και η ουζμπεκική. Είναι πλημμυρισμένη με αρωματικά βότανα και χόρτα , συνδυασμούς που είναι καταπληκτικοί.

Ποια εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη;

Το ότι έμεινα στο νησί Νιουαφοόυ του Ειρηνικού 15 μέρες. Το αεροπλάνο δεν ήλθε ποτέ για την πτήση της επιστροφής. Μοιραία έμεινα περιμένοντας οτιδήποτε μέσο θα με έφερνε πίσω στην πρωτεύουσα της Τόνγκα για την 40 ωρών πτήση επιστροφής στην Ελλάδα. Βολεύτηκα όσο καλλίτερα μπορούσα στην κατοικία του ιερέα του Νιουαφόου και άρχισα να γνωρίζομαι με τους Πολυνήσιους που με αγκάλιασαν κι με έκαναν μέλος της κοινωνίας τους. Σκούπιζα την εκκλησία , πήγαινα στον όρθρο στις 5 το πρωί και ήμουν ο προσκεκλημένος του νησιού. Νοιάζονταν για μένα. Την 15 η μέρα εμφανίστηκε ο….«Αγιος Χαράλαμπος» . Ένα ταλαιπωρημένο μικροσκοπικό φεριμποτ που έκανε 30 χρόνια την διαδρομή Πέραμα –Σαλαμίνα και τώρα βρήκε νέα καριέρα στον Ειρηνικό. Πολλοί κλάψαμε την ημέρα που έφυγα απ το νησί των πρωτόπλαστων.

7.Ποια είναι τα επόμενα ταξίδια που σχεδιάζετε και ποιος είναι ο επόμενος σας στόχος;

Τα ταξίδια μου εδώ και αρκετό καιρό έχουν στόχο λαούς και φυλές που εξακολουθούν να αντιστέκονται στην δυτικοποίηση και περιοχές του κόσμου με εξωγήινα τοπία.

Τέτοια είναι οι φυλές των Μπαουζί στην Δυτική Νέα Γουινέα , τα όρη Τιμπεστί στο Βόρειο Τσαντ, το νησί Midway, το Wake , το Kure to Bikini και το νησί Heard,  οι καταρρακτες Χιριχιριμο στη Κολομβία , οι Κουγκε στο Γκαμπόν. Ο κρατήρας Νταρβαζα στο Τουρκμενισταν και Νιυρακόνγκο στο Δημοκρατικό Κονγκο. Το πάρκο Οντζαλα στο Κονγκό , οι φυλές της Νιγηρίας και άλλα. Το κοντινότερο ταξίδι από σήμερα που είναι προγραμματισμένο για την χερσόνησο Ταϋμύρ της Αρκτικής Ρωσίας για να ακολουθήσω τους νομαδες Ντολγκάνους που αναζητούν βοσκοτόπια για τους ταράνδους.

4. Ποια θα ήταν η γνώση που θα θέλατε να μεταφέρετε στους Έλληνες πολίτες μετά από τόσα ταξίδια;

Πρώτα θα έλεγα ότι «ο πλανήτης δεν πλάστηκε μόνο για εμάς» ! Όταν ταξιδεύουμε να αφήνουμε στο σπίτι μας τις συνήθειες μας και προσπαθούμε να βιώσουμε τον κόσμο όπως αυτός είναι χωρίς να αγωνιζόμαστε να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Το παστίτσιο της μαμάς μας θα το ξαναβρούμε όταν γυρίσουμε στην Ελλάδα. Αν πας και γυρίσεις χωρίς να σου έχει αφήσει τίποτε ένα ταξίδι , τότε κλείσε ένα ωραίο ξενοδοχείο στα Καμένα Βούρλα. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις.

Δοκίμασε τοπικές γεύσεις , άκου προσεκτικά τους ήχους της γλώσσας των ντόπιων και απόλαυσε το κρύο ή τη ζέστη όπως οι ντόπιοι.Τότε θα τους καταλάβεις καλύτερα και θα κάνεις τον εαυτό σου σοφότερο.

https://passenger.gr/you-are-the-passenger-2/o-ellinas-poy-echei-taxidepsei-se-oles-tis-chores-toy-planiti-mila-sto-passenger-gr/

Ο Ελληνας «Ιντιάνα Τζόουνς», Χαράλαμπος Μπίζας μιλάει στον Ε.Τ.- Ταξίδεψε σε όλες τις χώρες της Γης

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας με τον Χαράλαμπο Μπίζα, τον Ελληνα που έχει επισκεφθεί όλες τις χώρες του κόσμου και συνεχίζει ακάθεκτος να εξερευνά τόπους και πολιτισμούς εν μέσω πανδημίας, «σκόνταψε» στην έλλειψη σήματος στην άλλη άκρη της Γης.

«Είμαι στη ζούγκλα της Κολομβίας, αύριο θα έχω δίκτυο», μας έγραψε πριν καταφέρουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του για να μας περιγράψει πώς είναι τα ταξίδια στην εποχή του κορονοϊού. Ξεκινάει αμέσως, δίνοντας το στίγμα του στον παγκόσμιο χάρτη: «Αυτήν τη στιγμή είμαι στην Κολομβία και ετοιμάζομαι να πετάξω για την Αφρική. Πηγαίνοντας προς τα πίσω χρονικά, επισκέφθηκα τη Βενεζουέλα και ειδικά τα τροπικά δάση όπου ζει η φυλή των Γιανομάμι».

Κάπου στην Αφρική…

Με μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες το 2004, ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος του κόσμου αλλάζει τις χώρες σαν τα… πουκάμισα και περνάει περίπου 300 μέρες τον χρόνο εκτός Ελλάδος πλημμυρίζοντας από νέες εμπειρίες και γνώσεις.

Μιλώντας σήμερα στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ξετυλίγει τη μυθιστορηματική ζωή του και εξηγεί πως ούτε ο κορονοϊός δεν κατάφερε να τον κατεβάσει από το αεροπλάνο: «Σταμάτησα να ταξιδεύω μόνο 40 μέρες, την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου 2020, όταν διεκόπησαν οι πτήσεις. Εκτοτε ταξιδεύω συνεχώς, με μικρά διαλείμματα επιστροφής στην Ελλάδα. Το τελευταίο δωδεκάμηνο πραγματοποίησα πάνω από 13 ταξίδια, μερικά από τα οποία στην Ευρώπη και τα υπόλοιπα υπερπόντια. Ζάμπια, Μεξικό, Περού, Νότιο Σουδάν, Παραγουάη, Βενεζουέλα και Κολομβία, ενώ τις επόμενες μέρες θα πάω κατευθείαν στη Βόρεια Κένυα και στη συνέχεια στη Χερσόνησο Ταϊμίρ στην αρκτική Ρωσία, χωρίς να περάσω από την Ελλάδα».

«Η Ανταρκτική είναι συγκλονιστική. Δεν είναι χώρα, είναι η μεγαλοπρεπέστερη έκφραση του πλανήτη», εξομολογείται ο Χάρης Μπίζας.

Στην ερώτηση πόσες χώρες έχει επισκεφθεί συνολικά από τότε που ξεκίνησε τα ταξίδια, η απάντηση είναι σαφής: «Τις έχω επισκεφθεί όλες! Και τις 193 χώρες που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ, αλλά και τις 16 μη αναγνωρισμένες, καθώς και όλα τα υπερπόντια εδάφη. Αυτό έχει ήδη γίνει από το 2004. Από τότε ταξιδεύω σε ειδικές περιοχές των χωρών αυτών για να φέρω στην επιφάνεια τις κρυμμένες ομορφιές και το αυθεντικό πρόσωπο αυτού του πλανήτη, που ευτυχώς ακόμα υπάρχει».

Δεν έχει εμβολιαστεί

Λόγω των ταξιδιών κάνει συνεχόμενα τεστ κορονοϊού και δεν έχει εμβολιαστεί ακόμα, ωστόσο, σχεδιάζει να βρεθεί στη Ρωσία για να κάνει το ρωσικό εμβόλιο. «Ο ιός δεν θέλει φόβο. Θέλει γνώση. Τηρούμε τρία πράγματα: Φοράμε μάσκα, απολυμαίνουμε τα χέρια μας συχνά, αφού αναπόφευκτα ακουμπάμε επιφάνειες που ακούμπησε κάποιος άλλος, και κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας. Οποιος τα κάνει αυτά δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Τόσο απλό είναι», επισημαίνει ο κ. Μπίζας. Τα ταξίδια στην εποχή του κορονοϊού, όπως λέει, έχουν και τα θετικά τους και, κυρίως, φθηνά εισιτήρια, σχεδόν άδεια αεροπλάνα και μια απρόσμενη ιδιωτικότητα παντού, αφού ο ίδιος έχει υπάρξει ακόμα και ο μοναδικός πελάτης σε ένα ολόκληρο ξενοδοχείο.

Στη φυλή Γιανομάμι στη ζούγκλα της Βενεζουέλας.

«Τα ταξίδια εν μέσω της πανδημίας είναι πιο εύκολα απ’ όσο κανείς φαντάζεται και με πολλά πλεονεκτήματα. Εφόσον η χώρα που επιθυμείς να πας είναι ανοιχτή στους ξένους επισκέπτες, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο. Ολες οι χώρες έχουν καθιερώσει το πιστοποιητικό με αρνητικό τεστ Covid. Εχοντας αυτό και διάθεση για ταξίδι, όλα μετά είναι απλά. Σε κάθε χώρα ισχύουν τοπικά περιοριστικά μέτρα, κυκλοφορία με μάσκες στους κλειστούς χώρους, ενώ σε πολυσύχναστα μέρη γίνεται θερμομέτρηση κατά την είσοδο. Παντού υπάρχουν απολυμαντικά χεριών. Ποτέ δεν ένιωσα… καθαρότερος στα ταξίδια μου. Δυσκολία θεωρώ να μην είναι ανοιχτά κάποια μουσεία ή αρχαιολογικοί χώροι. Ή να κλείνουν νωρίς τα εστιατόρια, όπως στην Τυνησία. Αλλά, αν εξοικειωθείς, προσαρμόζεσαι όπως οι ντόπιοι. Υπάρχουν όμως πλεονεκτήματα. Φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και ξενοδοχεία και η αίσθηση να είσαι ο μόνος τουρίστας σε έναν ολόκληρο αρχαιολογικό χώρο, όπως πρόσφατα στη Χαμένη Πόλη της Κολομβίας. Στη Ζάμπια ήμουν ο μόνος ένοικος σε ολόκληρη ξενοδοχειακή μονάδα στο Πάρκο Καφούε. Ακόμη και η Μύκονος πήρε άλλη μορφή χωρίς τα ανεξέλεγκτα πλήθη των κρουαζιερόπλοιων. Ομορφο γοητευτικό μέρος σαν να το επισκέφθηκα πρώτη φορά. Καμία σχέση με το παρελθόν», προσθέτει.

Στην Κολομβία πάνω σε γαϊδουράκι.

Συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας και οργανωτής ειδικών ταξιδιών σε τουριστικό γραφείο, πολλές φορές ταξιδεύει χωρίς παρέα: «Στην Κολομβία είμαι μόνος. Ο ρόλος μου στο ταξιδιωτικό γραφείο με το οποίο συνεργάζομαι στην Αθήνα, το οποίο οργανώνει ασυνήθιστα ταξίδια για Ελληνες σε ασυνήθιστες γωνιές του πλανήτη, είναι να ανακαλύπτω νέες περιοχές και να αξιολογώ μετά από επιτόπια επίσκεψη αν ένα μέρος θα μπορούσε να ενταχθεί σε μελλοντικά ταξίδια. Οπως η χαμένη στη ζούγκλα αρχαία πόλη Lost City ή η επίσκεψη στα χωριά της φυλής των Γιανομάμι στη ζούγκλα της Βενεζουέλας».

Μαθαίνει τη Ρωσία στους… Ρώσους

Το 2017 κυκλοφόρησε στα ελληνικά και τα αγγλικά ο ταξιδιωτικός οδηγός που έγραψε ο Χαράλαμπος Μπίζας για ολόκληρη τη Ρωσία και στη συνέχεια προσκλήθηκε να μιλήσει στη Μόσχα για τις άγνωστες, ακόμα και στους ίδιους τους Ρώσους, ομορφιές της χώρας τους.

«Ως μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρίας, έστειλα κάποια αντίτυπα στην εταιρία που έτυχαν κολακευτικών σχολίων. Με κάλεσαν στη Μόσχα για να δώσω διάλεξη στα κεντρικά γραφεία της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρίας με θέμα τη χώρα τους. Εκεί παρουσίασα μέσα από την τουριστική σκοπιά όλα τα κορυφαία αξιοθέατα της άγνωστης -ακόμα και στους Ρώσους- Ρωσίας, με έμφαση στις αρκτικές περιοχές, στην άγρια ζωή, στις πολικές αρκούδες, στις φάλαινες και τους ασιατικούς υπερβόρειους λαούς που ζουν στα μέρη αυτά. Τον Μάιο του 2018 το βιβλίο μου “All Rusia Guide” τιμήθηκε με ειδική διάκριση στον ετήσιο διαγωνισμό “Κρυστάλλινη Πυξίδα”.

. Στο νησί Tyuleniy στη Βορειοανατολική Ασία.

To 2019 η Ρωσική Γεωγραφική Εταιρία, της οποίας πρόεδρος είναι ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν και εκτελεστικός πρόεδρος ο υπουργός Εθνικής Αμυνας της Ρωσίας, Σεργκεϊ Σοϊγκού, με κάλεσε για δεύτερη φορά στη Ρωσία να μιλήσω στο Διεθνές Θερινό Σχολείο στην Καλούγκα, όπου νέοι επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο ενημερώνονται για την πολυμορφία και τις δυνατότητες της ρωσικής επικράτειας».

Οταν γυρίζει στην Ελλάδα, τον περιμένει η σύζυγός του, που τη λένε Πηνελόπη, ίσως όχι τυχαία όπως λέει αστειευόμενος, πίσω από ένα βουνό από διαβατήρια που έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Από την περιήγησή του σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεχωρίζει έναν τόπο που κέρδισε την καρδιά του. «Η Ανταρκτική είναι συγκλονιστική. Δεν είναι χώρα, είναι η μεγαλοπρεπέστερη έκφραση του πλανήτη», σημειώνει. Γεννημένος το 1954 στην Αρτα, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Σλαβικές Γλώσσες στο Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Από τα φοιτητικά του χρόνια άρχισε να βάζει κουκκίδες στην Υδρόγειο και να τις ακολουθεί, χωρίς τότε να φαντάζεται ούτε ο ίδιος πόσο μακριά θα πήγαινε η βαλίτσα…

https://eleftherostypos.gr/ellada/727181-o-ellinas-intiana-tzoouns-xaralampos-mpizas-milaei-ston-e-t-taxidepse-se-oles-tis-xores-tis-gis/